Δεν ξέρουμε πια τι να πούμε με όλα αυτά που διαβάζουμε…

Ο κ. Πνευματικός σόκαρε το πανελλήνιο με τις θέσεις του περί των οικονομικών οφελών από το να σταματά η θεραπεία των καρκινοπαθών σε τελικά στάδιο και να διασφαλίζεται ένας αξιοπρεπής θάνατος.

Σήμερα δημοσιεύτηκαν παλιότερες δηλώσεις της κ. Λινού του ΣΥΡΙΖΑ που μίλησε και αυτή για την ανάγκη όταν “δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία, δεν υπάρχει δυνατότητα θεραπείας” να σταματά η χορήγηση “ακριβών αντικαρκινικών” και να δίνεται η “επιλογή” στον ασθενή να έχει μία “ποιότητα ζωής” στα τελευταία στάδιά της.

Όλα αυτά ακούγονται σίγουρα κάπως καλύτερα σε σχέση με αυτά που είπε ο κ. Πνευματικός όμως αναρωτιόμαστε αν τελικώς οι ομοιότητες είναι περισσότερες από τις διαφορές και αν αυτό που αλλάζει στην ουσία είναι το περιτύλιγμα.

Γιατί και η κ. Λινού μιλά για το κόστος των αντικαρκινικών τη στιγμή όπου η συζήτηση περί δημιουργίας hospices για καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο όπου υπάρχουν συνδέεται άμεσα και με τα οικονομικά οφέλη που έχει η λειτουργία τους για τα συστήματα υγείας.

Η ίδια η ιδέα περί παροχής “επιλογής” στον ασθενή να επιλέξει τον τρόπο του θανάτου του είναι στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερη.

Χαρακτηριστική είναι και η μελέτη του νεοφιλελεύθερου think tank Ινστιτούτου Rand σύμφωνα με τη οποία:

Τα αποτελέσμα δείχνουν αυτό που είναι ξεκάθαρο στη βιβλιγραφία: Υπάρχει πραγματική προοπτική για τις υπηρεσίες παρηγορητικής φροντίδας να μειώσουν τις δαπάνες που σχετίζονται με νοσηλεία, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούν τις εκφρασμένες προτιμήσεις των ασθενών.

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Το ζήτημα είναι πολύ ευαίσθητο και προφανώς δε μπορεί η συζήτηση να γίνει υπό συνθήκες πόλωσης λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές.

Αλλά για εμάς είναι επίσης προφανές ότι είναι δύσκολο να υπάρχει πραγματικά “επιλογή” για έναν ασθενή που βρίσκεται σε τελικό στάδιο πριν το θάνατο γιατί αυτή η επιλογή στην πραγματικότητα δεν έχει το στοιχείο της “ελευθερίας” αφού γίνεται υπό μία κατάσταση όπου κυριαρχεί, ο φόβος, ο πόνος, η σύγχυση ενώ οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι εξαιρετικά ευαίσθητες.

Άραγε, όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται κοντά στον θάνατο και μπορεί να αισθάνεται ότι γίνεται “βάρος” προς την οικογένειά του και τους δικούς τους, το ίδιο το σύστημα δεν θα τον ωθεί στην επιλογή ενός “ανθρωπιστικού” θανάτου που άλλωστε οδηγεί και σε εξοικονόμηση σε πόρους στα δημόσια συστήματα υγείας;

Υπάρχει σε μία τέτοια κατάσταση πραγματικά επιλογή; Και γιατί θα πρέπει αυτή η ευθύνη πάνω στη ζωή και στον θάνατο να μετατοπίζεται στον “ελεύθερο να επιλέξει” ασθενή;

Ας ελπίσουμε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκρινήσει επαρκώς τις θέσεις του για αυτό το ζήτημα γιατί αν προκαλεί έκπληξη η δήλωση του Πνευματικού, σίγουρα και οι παλιότερες δηλώσεις της κ. Λινού πρέπει να συζητηθούν.