Του Περικλή Κοροβέση
Στη ναζιστική Κατοχή, παρά τα μαζικά εγκλήματα των κατακτητών, τα βασανιστήρια, την πείνα, το μαρτύριο της παγωνιάς και τις αμέτρητες κακουχίες, οι Ελληνες είχαν μια αισιοδοξία και την ελπίδα πως μια μέρα όλα αυτά θα τελείωναν. Στη σημερινή Ελλάδα κυριαρχεί ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης. Η συμφορά που έχει πέσει στα κεφάλια του 99%, εκλαμβάνεται σαν θεϊκή κατάρα ή σαν μοίρα. Και οι περισσότεροι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν. Και κάποιοι περιμένουν να βρεθεί Μεσσίας – Σωτήρας που θα τους σώσει.
Συχνά αναπολούν έναν Μεταξά ή Παπαδόπουλο, που θα πιάσει όλους τους πολιτικούς, θα τους βάλει σ’ ένα καράβι και θα τους βουλιάξει. Οσους συναντάς, είναι θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά ούτε τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι. Αυτό είναι δουλειά κάποιου αλλουνού. Είναι βαθιά πεπεισμένοι πως ό,τι και να κάνουν δεν γίνεται τίποτα.
Για την εξουσία ο παθητικός πολίτης είναι ο ιδανικός πολίτης. Αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κατορθώσουν να φυλακίσουν τους ανθρώπους στο τομάρι τους, τότε η εξουσία διαιωνίζεται. Η δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση.
Ο τομαρισμός είναι η ιδεολογία του ανταγωνισμού και του κέρδους. Το κέρδος βέβαια δεν είναι σίγουρο, αλλά οπωσδήποτε ο άλλος είναι ο εχθρός σου.
Αν η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει με τους ίδιους ρυθμούς, υπολογίζεται επισήμως ότι στο τέλος του έτους θα φτάσουμε στο 38,4%. Και κάθε μήνα θα προστίθεται ένα 2,6%.
Αυτή είναι μια σχεδιασμένη πολιτική για την ερημοποίηση της χώρας. Και όμως αν γίνονταν σήμερα εκλογές θα είχαμε την ίδια κυβέρνηση, μια που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης συγκεντρώνουν 44% και μαζί με τη ρεζέρβα του παρακράτους της Χρυσής Αυγής φτάνουν στο 54%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να κερδίζει από αυτή την κρίση, παραμένει στάσιμος και βρίσκεται πίσω από τη Ν.Δ.
Και αυτό θέτει ένα ερώτημα. Μήπως θα ήταν προτιμότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να προσπαθεί να μας πείσει πως μπορεί να κυβερνήσει, να μας έπειθε πως μπορεί να κάνει αντιπολίτευση στη συγκεκριμένη φασίζουσα κυβέρνηση, που καταργεί το Σύνταγμα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που ουδέποτε κυρώθηκαν από τη Βουλή, όπως προβλέπει ρητά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος;
Τα πραξικοπήματα δεν καταργούν όλο το Σύνταγμα. Αναστέλλουν την ισχύ κάποιων άρθρων. (Οι τρεις συνταγματολόγοι που βρίσκονται στην κυβέρνηση, τι να δίδασκαν άραγε στους φοιτητές τους;) Κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον λαό σε αντίσταση; Δεν το είδαμε. Μάνεση δεν έχουν διαβάσει; Πού είναι τα κινήματα ανέργων και αστέγων; Πού είναι οι εναλλακτικές προτάσεις για την οργάνωση μιας άλλης μορφής και δράσης, εδώ και τώρα (συνεταιρισμοί, δίκτυα αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες ανυπακοής, καταλήψεις κ.λπ.);
Η στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ ίσως να δείχνει και τα όριά του. Εχει εγκλειστεί σε έναν εκλογοκεντρισμό, προσπαθεί να πείσει τους επαγγελματίες συκοφάντες του, ανοίγοντας διάλογο με αναξιόπιστα και φαιδρά πρόσωπα, που ψευδολογούν κατ’ επάγγελμα με έναν φασίζοντα λόγο.
Με τους φασίστες, ημιφασίστες και κρυπτοφασίστες κάθε διάλογος είναι αδύνατος. Και αυτοί δεν χρειάζονται να είναι μέλη της Χρυσής Αυγής. Κάλλιστα μπορεί να είναι στο πάνελ όπου βρίσκεται προσκεκλημένος και κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Με έναν οικοδεσπότη που χρησιμοποιεί όλη του τη δεξιοτεχνία για να διαβάλει όσο μπορεί τις απόψεις που δεν του αρέσουν.
Στη ναζιστική Κατοχή υπήρχε ελπίδα γιατί υπήρχε Αντίσταση. Σήμερα ποιοι αντιστέκονται; Σίγουρα υπάρχουν τα μαζικά συλλαλητήρια, οι απεργίες, τα κινήματα των πλατειών ή ακόμα κινήματα για το περιβάλλον, την αλληλεγγύη, καταλήψεις, αυτόνομα στέκια, άρνηση πληρωμής των διοδίων κ.λπ. Αυτά που οργανώνονται από κόμματα ή συνδικαλιστικούς φορείς είναι περισσότερο για να δείξουν τη δύναμή τους και λιγότερο για να διεκδικήσουν συστηματικά ένα αίτημα και να μην υποχωρήσουν αν δεν δικαιωθούν.
Αυτό δείχνει κάτι θλιβερό. Εχουμε πείρα να χάνουμε, αλλά όχι πείρα να κερδίζουμε. Και αυτό οφείλεται στο ότι ο φορέας έχει αντικαταστήσει την κοινωνία. Αυτοί που δεν χρειάζονται κανένα φορέα είναι οι αναρχικοί, μια και ταυτίζονται με την άμεση δημοκρατία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και είναι τόσο πολύ δυσφημισμένοι.
Ολοι οι φασισμοί είχαν πάντα στόχο τη Δημοκρατία, τον Ανθρωπισμό και την Αλληλεγγύη.-
perkor29@gmail.com
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών