Γράφει ο Γιώργος Μουργής
Η τελευταία σύνοδος κορυφής για το προσφυγικό έκλεισε πάλι στη διαχείριση του ζητήματος με όρους γραφειοκρατικούς από τις ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απομόνωσή τους από το αλληλέγγυο ανθρωπιστικό πρόσημο, τη προδιάθεση που βάζουν οι κοινωνίες στην αντιμετώπιση του, η έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη αξία των κατατρεγμένων θυμάτων πολέμου επιβεβαιώθηκε μια φορά ακόμη.
Στον αποτροπιασμό για τα άψυχα σώματα που ξεβράζονται ολοένα πιο πολλά προστίθεται η ντροπή για τις συνθήκες «φιλοξενίας» τους.
Σχεδιάζουν προσωρινά στρατόπεδα συγκέντρωσης βρίσκοντας τη κατάλληλη έκφραση hotspots με σκοπό να ανακόψουν τη προσφυγική ροή κερδίζοντας χρόνο θωρακίζοντας τα σύνορα και τις οδούς διέλευσης δημιουργώντας μια Ευρώπη φρούριο.
Αυτοί που προκάλεσαν τα φρικιαστικά εγκλήματα με τους πολέμους που έστησαν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία. Αυτοί που βομβάρδιζαν για να σώσουν αυτούς που σήμερα αφήνουν στο έλεος να θαλασσοπνίγονται. Αυτοί που για να κρατήσουν ζωντανές τις αιμοβόρες βιομηχανίες όπλων διασφαλίζοντας τα πετρελαϊκά τους συμφέροντα υποδαύλιζαν εσωτερικά το εμφυλιακό μένος. Υπερασπιζόμενοι δήθεν τα ανθρώπινα δικαιώματα που σήμερα αφήνουν στο πάτο της Μεσογείου.
Στη στρατηγική φύλαξης των Ευρωπαϊκών συνόρων τώρα σχεδιάζουν ζωές και υποστάσεις με ένα ακατανόητο τρόπο διαχωρισμού σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες. Αυτοί που έστησαν ενίοτε καθεστώτα δικών τους συμφερόντων με το αντίπαλο δέος τους να σκορπά θανατικά.
Είναι αυτοί που εκτός από μισθούς, συντάξεις μνημόνια τώρα ορίζουν και κοστολογούν ανθρώπινες ζωές με διαπίστευση παραμονής ή επαναπροώθησης;
Χαρτογιακάδες με δικαίωμα να επιλέγουν ότι το προσφυγόπουλο από τη γειτονιά της Συρίας κινδυνεύει λιγότερο η περισσότερο από αυτό που έρχεται από το Ιράκ; Μανδαρίνοι στην άγνοια του τι θα πει φόβος, πολιτική δίωξη, αίμα, διαμελισμένα σώματα, ακέφαλοι νεκροί; Ποιο προσφυγικό δίκαιο ορίζει συνθήκες πρώτης ή δεύτερης διαλογής ψυχών;
Κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι «στας ωραίας Βρυξέλλας» χωρίς αίσθηση ότι οι πρόσφυγες, οι οικογένειές που χάνονται στο μακρινό ταξίδι δεν επέλεξαν την εκπολιτισμένη δύση σαν δεύτερη ευκαιρία, προσδοκώντας καλύτερη ζωή.
Πώς θα σώσουν τις ζωές τους επέλεξαν από τη βαρβαρότητα που επέβαλε αυτή η «πολιτισμένη» δύση της ολιγαρχίας, του νεοφιλελευθερισμού, του οικονομικού κατεστημένου.
Που βρέθηκαν τόσα κροκοδείλια δάκρυα να ξεπλύνουν την εικόνα κάθε μικρού και μικρής Αιλάντ. Την εικόνα των γεμάτων νεκροταφείων με το υπόλοιπο χώμα τους να προσμένει τους υποψήφιους πνιγμένους προσφυγές πολέμου ή οικονομικούς μετανάστες. Τα παγωμένα κορμιά αλήθεια τα ταχτοποιείτε με προσδιορισμό ή τα θάβετε απλά με τη σακούλα;
Μην επιτρέψουμε στα hotspots να μετατραπούν σε χώρους διαχωρισμού ανθρώπων από άνθρωπο όπως επιδιώκει η πολιτική και οικονομική Ευρωπαϊκή ολιγαρχία του ρατσισμού της νέο συντήρησης και του φασισμού.
Κέντρα φιλοξενίας χρειάζονται όχι αποθήκες ψυχών που θα υπομένουν την επιλογή με κριτήρια εμπρός παράδεισος, πίσω κόλαση.
Η στρατικοποίηση στο όνομα της θαλάσσιας φύλαξης αποτελεί μόνιμο «υγρό τάφο». Η αποξήλωση του φράχτη στον Έβρο είναι επιβεβλημένη παρέχοντας τη πρώτη ασφαλή πύλη υποδοχής.
Ο πληθυσμός των προσφύγων ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε άμαχος. Πρώτη μεριμνά να σταθούμε αλληλέγγυοι στη φροντίδα και τη περίθαλψη τους, δημιουργώντας ασφαλή οδό προς την Ευρώπη.
Εκμηδενίζουμε τους θαλάσσιους κίνδυνους παράνομης μετακίνησης, το δουλεμπόριο, διεκδικώντας τη συνθήκη που θα επιφέρει άμεσα την ειρήνη.
Πολιτική συνθήκη που κρίνει την ανθρωπιστική υπόσταση του δυτικού πολιτισμού και των κρατών απομονωμένη από τη ξενοφοβική γραφειοκρατική λογική με στόχο την ενσωμάτωση προσφυγικών πληθυσμών σε ολόκληρη την ήπειρο.
Όσες ταμπέλες αν κολλήσουμε σε κάθε έναν ξεχωριστά που πατάει στη στεριά, όσα σχέδια εκπονούνται για λύση ενός βιωματικά απάνθρωπου φαινομένου, αύριο ξημερώνει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Αντί να θλιβόμαστε σοκαρισμένοι -για τρεις πνιγμένους και δέκα αγνοουμένους πάλι- να σκεφτούμε ότι το επόμενο καλοκαίρι όπως θα πέφτει το μπαλάκι της ρακέτας στο νερό μπορεί να μπλεχτεί στο μαλλί ενός αγγέλου της προσφυγιάς ή ότι έχει απομείνει από τη ψυχή του.
Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα έρχονται όλο και πιο γρήγορα.
Μια καλή ευκαιρία να πάτε να πνιγείτε εσείς καμάρια της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.
Εμείς ευχαρίστως να σας στρώσουμε τα κόκκινα χαλιά.
