«Η νεαρή γκαρσόνα στο ξενοδοχείο μου ζήτησε συγγνώμη, ήταν Ουγγαρέζα και τα αγγλικά της δεν ήταν καλά. Φώναξε έναν συνάδελφό της, Πολωνό, για να καταλάβει ποιο κρασί ζητούσα. Στο μπαρ, άλλοι δύο Πολωνοί υπάλληλοι, ένας Ούγγρος και ένας Λετονός συμπλήρωναν την ομάδα. Για την διασκέδαση των παιδιών υπήρχαν επίσης κάποια άτομα από την Ιταλία, την Πολωνία, την Τσεχία και ένας πιτσιρικάς από την Βραζιλία.Στην Βρετανία έχουμε συνηθίσει σε τέτοιο εθνικό κατακερματισμό στις υπηρεσίες, ειδικά σε μπαρ και εστιατόρια – στο Σίτι του Λονδίνου είναι μάλλον πρωτότυπο να σε σερβίρει άτομο βρετανικής καταγωγής – αλλά εδώ δεν είναι Βρετανία.
Εκανα διακοπές στην Ελλάδα, όπου η ανεργία στις ηλικίες 15-24 φτάνει το 57,5%, ενώ συνολικά το 26,9%, πάνω από διπλάσια σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Από τους Ελληνες ανέργους, σχεδόν δύο στους τρεις είναι άνεργοι πάνω από 12 μήνες. Από το 2009 όταν εξεράγη η κρίση στην χώρα, έχουν απολυθεί εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ καθημερινά χάνονται 700 ως 1.000 θέσεις εργασίας.
Κι όμως ορίστε που βρέθηκα σε ένα ελληνικό νησί να με εξυπηρετούν άτομα που δεν είναι Ελληνες. Μάλιστα, γυρίζοντας στο θέρετρο, όλοι φαίνεται να ήταν από οπουδήποτε αλλού πλην της Ελλάδας. Μόνο καθαρίστριες και κηπουροί ανήκουν αναμφίβολα στον ντόπιο πληθυσμό, ενώ οι υπόλοιποι κατάγονται από κάθε γωνιά της Γης, αλλά κυρίως από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη.
Ρωτώντας την διεύθυνση του ξενοδοχείου, πήρα απαντήσεις που θα ακούγαμε και στη Βρετανία: το προσωπικό δουλεύει τόσο πολλές ώρες που οι ντόπιοι δεν πρόκειται να πειστούν να δουλέψουν και σίγουρα όχι για αυτές τις αμοιβές. Είναι καλύτερα τα επιδόματα από την εργασία, ενώ οι ντόπιοι χρειάζονται μόνιμες και όχι εποχικές εργασίες.
Γνωρίζοντας ότι η κρίση χτύπησε σκληρότερα την ηπειρωτική Ελλάδα από ότι τα νησιά, όπου βρέθηκα, η εικόνα προκαλεί έκπληξη: οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με πέρυσι, ενώ όταν ρώτησα έναν καταστηματάρχη μου είπε ότι όλα ακρίβυναν και δεν ήταν δική του επιλογή.
Υπάρχει ωστόσο μία σταθερά, σε σχέση με τις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Ελλάδα. Οι φόροι, ή καλύτερα η απουσία της επιβολής τους. Στο διπλανό λιμάνι υπήρχαν πάντα τα λαμπερά γιωτ με τις ελληνικής σημαίες. Οι ιδιοκτήτες τους φαίνονται τόσο περιποιημένοι και επιτυχημένοι όσο ποτέ. Και συνηθίζουν να πληρώνουν με μετρητά αντί κάρτας, κάτι που γίνεται δεκτό με ένα χαμογελαστό νεύμα.
Η ελληνική κοινωνία παραμένει αλλεργική στην πληρωμή φόρων. Οτιδήποτε εισαγόμενο είναι ακριβό, με τη δικαιολογία ότι φορολογείται πολύ. Αλλά οι έμποροι και οι υπάλληλοί τους πληρώνουν φόρο εισοδήματος; Αυτή η ερώτηση προκαλεί γέλια όλο νόημα.
Υπάρχουν αυτοί που επιμένουν ότι η κρίση στην Ευρωζώνη τελείωσε, η Ελλάδα εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις και εξυγιαίνει τα δημοσιονομικά της. Ισως, αλλά όχι με βάση την βιαστική πράγματι δική μου παρατήρηση.
Από πού θα έρθει η ανάπτυξη; Η απουσία πόρων για την μελλοντική ευμάρεια είναι ανησυχητική. Αυτό που αντελήφθην εγώ είναι ένα Εθνος που ελίσσεται, παριστάνοντας ότι εκτελεί οδηγίες, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως συνήθως.
Αυτό δεν μπορεί να αποδώσει κάτι καλό. Αν και δεν με εμπόδισε να κάνω εξαιρετικές διακοπές».
πηγή: e-go.gr