Πως ο αριστερισμός παίζει το παιχνίδι της αντίδρασης
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Είναι ο τίτλος βιβλίου του J.D., Γραμματέα του Κομ. Κόμματος Γαλλίας, με πρόεδρο τον Μωρίς Τορέζ, που είχα μεταφράσει και εκδόσει πριν περίπου 35 χρόνια (εκδόσεις ΜΝΗΜΗ).
Ο αείμνηστος J.D. παρακολουθεί τους αναρχικούς και τις δραστηριότητές τους όπως και τα αποτελέσματά τους για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για την προώθηση του εργατικού, προοδευτικού κινήματος από το 1854 σε πολλές χώρες μέχρι τη δεκαετία του 1960. Και δεν ανακατεύει σε αυτούς τα πρεζόνια, τους κλέφτες, εγκληματικά στοιχεία, τους «μπάχαλους» – που είναι ανακατωμένοι με τους ντόπιους μας αναρχικούς και χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητές τους – αλλά τους από ιδεολογία αναρχικούς, τους «αγνούς», ας πούμε. Μελετά επίσης και την ψυχολογία αυτών των ιδεολόγων και γράφει ότι είναι άτομα που πιστεύουν ότι με κάποιες βίαιες ενέργειες (σπασίματα, φθορές, χτυπήματα σε αστυνομικούς κ.λπ.) θα επιταχύνουν την κοινωνική υπέρ των εργαζομένων εξέλιξη, θα μεταβάλλουν το κοινωνικό καθεστώς και μάλιστα σύντομα. Και φυσικά αυτό δεν επιτυγχάνεται και τότε τα άτομα αυτά, τα έντονα συναισθηματικά με την απόλυτη βεβαιότητα για επιτυχία στους στόχους τους, τα δραστηριοποιούμενα με στα ύψη συναισθηματική φόρτιση και όχι από ψύχραιμη, λογική ανάλυση της δοσμένης πραγματικότητας, τότε, με την μη επίτευξη των στόχων τους εύκολα καταρρέουν και από αυτούς τους τύπους «ψαρεύει» τους συνεργάτες της, πληροφοριοδότες κ.λπ., η αστυνομία…
Καταγράφοντας περίπτωση με περίπτωση, καταλήγει στο γενικό συμπέρασμα: ούτε επίλυση επιμέρους επιτυγχάνεται, ούτε γενικότερα ωφελείται η υπόθεση, ο αγώνας των εργαζομένων. Και το χειρότερο: ενδυναμώνεται το αστυνομικό κράτος, αυξάνεται ο αριθμός, η δύναμη της καταστολής, δημιουργείται ευνοϊκότατο περιβάλλον για χίλιων ειδών και σκοπών προβοκάτσιες. Και το τρισχειρότερο: συντηρητικοποιούνται ευρύτατα στρώματα του λαού, τρέπονται προς τα «δεξιά». Για παράδειγμα: άμα σπάσεις τις βιτρίνες, κάνεις φθορές στο κατάστημα ενός μικρομεσαίου καταστηματάρχη – που την επομένη πρέπει να πληρώσει νοίκια, γραμμάτια ή όποιες υποχρεώσεις του και υποχρεώνεται να διαθέτει χρήματα που μπορεί να μην έχει για αποκατάσταση ζημιών και να έχει και το κατάστημά του κλειστό, αυτός «σκυλιάζει» όχι μόνον κατά των συγκεκριμένων ενόχων αλλά και κατ’ αυτού που δήθεν εκπροσωπούν, το σύνολο δηλ., των εργαζομένων, των συνδικάτων τους, επιζητεί «τον νόμο και την τάξη», καταφεύγει στη «δεξιά»…
Ας μεταφέρουμε τις απόψεις του J.D. στα καθ’ ημάς. Στα «Δεκεμβριανά» είχαμε υπερδραστηριότητα των δήθεν αναρχικών, αντιεξουσιαστών… Φέρανε καμία κοινωνική αλλαγή, επίλυση έστω και ενός εργατικού αιτήματος; ΟΧΙ!
Στις μέρες μας ζούμε το κίνημα των αγανακτισμένων. Πολυάνθρωπο – δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε την Αθήνα σε τέτοια πολυάνθρωπη, αγωνιστική, επίμονη κινητοποίηση, ειρηνικότατο, να καθαρίζει που να λάμπει την πλατεία Συντάγματος, με απόλυτη ελευθερία διατύπωσης γνώμης, με σπουδαίες συζητήσεις και με ειδήμονες – ας παρατήσουμε τους μπάχαλους που καμιά ώρα προσπάθησαν να σπάσουν αυτό τον αγώνα και πάρα πολύ καλά γίνανε και επιθέσεις εναντίον τους από τους αγανακτισμένους – και να τοι αυτοί οι ειρηνικοί αγωνιστές για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση έχουν ταρακουνήσει συθέμελα την κρατούσα τάξη πραγμάτων, την καθεστηκυία τάξη, το κυβερνητικό, πολιτικοταξικό κατεστημένο, που και οι πιο θερμοί εκφραστές του, που τα συμφέροντά τους εκφράζει και υπερασπίζει, παραδέχονται τη σαπίλι του! Ή κρύβονται! Ή σιωπαίνουν…
Αυτός είναι ο δρόμος αγώνων που πρέπει να ακολουθεί κάθε κίνημα, πολιτική δύναμη που θέλει να εκφράζει, υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και αυτό συμβαδίζει με καμία ανοχή, καμία συμπόρευση με τους δήθεν αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, μπάχαλους, που, είτε «αγνών σκοπών», είτε κλεφτρόνια και προβοκάτορες παίζουν το παιχνίδι της άρχουσας πολιτικής και οικονομικής τάξης, συμβάλλουν στη συντήρησή της, είναι εχθροί των εργαζομένων, του αγώνα για επίλυση επιμέρους προβλημάτων, για αλλαγή υπέρ αυτών του πολιτικοκοινωνικού καθεστώτος.