Η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή τροπολογία σε Ν/Σ για τη συγχώνευση σε ενιαία Ανώνυμη εταιρεία των δύο σημερινών Οργανισμών Ανάπτυξης Δυτικής και Ανατολικής Κρήτης (ΟΑΔΥΚ-ΟΑΝΑΚ αντίστοιχα) και δύο Ειδικών Υπηρεσιών Δημόσιων Έργων (ΕΥΔΕ) με αντικείμενο στην Κρήτη (Βόρειος Οδικός άξονας και Φράγμα Αποσελέμη), που θέλουν να διώξουν από το Υπουργείο Δημοσίων έργων.Το λιγότερο που τους ενδιαφέρει η αποτίμηση και η συνέχιση του έργου των σημερινών οργανισμών και υπηρεσιών και η διασφάλιση των δικαιωμάτων του προσωπικού τους.
Κύρια θέλουν να μεταφέρουν σε ένα φορέα ιδιωτικού δικαίου, όλες τις αρμοδιότητες που έχουν σήμερα κράτος, περιφέρεια και Δήμοι στο σχεδιασμό, χρηματοδότηση, κατασκευή και διαχείριση των μεγάλων έργων της περιφέρειας, ώστε να εξυπηρετεί πιο ευέλικτα το μεγάλο κεφάλαιο. Επιλέγουν τη μορφή της ΑΕ, γιατί η οποιαδήποτε μετοχική της σύνθεση αλλάζει εύκολα, αν αποφασιστεί αργότερα να μπουν απ ευθείας μεγάλοι ιδιώτες επενδυτές. Στόχος τους λοιπόν είναι να φέρουν τα αναπτυξιακά εργαλεία του κράτους πιο κοντά στον άμεσο έλεγχο του κεφαλαίου.
Βουλευτές, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχης, σύμβουλοι περιφέρειας και Δήμων (πλην ΚΚΕ) εμφανίζονται πολέμιοι του Ν/Σ της κυβέρνησης. Όμως δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα όλοι συμφωνούν με την ίδρυση και τους σκοπούς της προτεινόμενης Ανώνυμης Εταιρείας. Δεν διαφωνούν ούτε στο ρόλο, ούτε στην πολιτική που πάει να ακολουθήσει. Οι διαφορές τους –που προπαγανδιστικά μεγαλοποιούν – περιορίζονται στο ποιος θα έχει την πλειοψηφία στις μετοχές και στο Συμβούλιο! Η κυβέρνηση ή η Τοπική Διοίκηση; Κάτι που μπορεί εύκολα να αλλάξει αργότερα!
Το ΚΚΕ είναι αντίθετο στην πρόταση τόσο της κυβέρνησης όσο και της περιφέρειας και των Δημάρχων, ενώ παλεύει για την αυτονόητη διασφάλιση της εργασίας του προσωπικού των σημερινών οργανισμών και υπηρεσιών.
Η θέση του ΚΚΕ επικεντρώνεται :
α) στη δημιουργία και ενίσχυση υπηρεσιών του δημοσίου που θα ασκούν αποκλειστικά τις αρμοδιότητες που πάνε να δώσουν στις ΑΕ.
β) στη ριζική αλλαγή της πολιτικής τόσο της κυβέρνησης όσο και της Τοπικής Διοίκησης για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει αλλαγή τάξης στην εξουσία, κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου και ριζική αλλαγή των δομών του κράτους.
