Του Γιάννη Αγγελάκη
Η ταινία Kill Bill έχει γράψει τη δική της ιστορία. Αλλά η ταινία ήταν μόνο εν μέρει του Κουέντιν Ταραντίνο..
Το Lady Snowblood είναι μια γιαπωνέζικη ταινία από το 1972 που βασίζεται στο ομώνυμο manga της ίδιας χρονιας, για μια γυναίκα που γεννήθηκε με μοναδικό σκοπό να εκδικηθεί για την αδικία που συντελέστηκε στη μητέρα της.
Χθες, είδα την ταινία δίχως να γνωρίζω ότι υπάρχει σχετική σύνδεση με το Kill Bill. Ήδη, από την αρχή, από τις πρώτες σκηνές, από τη μουσική στην εισαγωγή, ήταν φανερό ότι η ταινία υπήρξε η κύρια πηγή έμπνευσης για την ταινία του Ταραντίνο.
Ο Ταραντίνο πέρα από την ιδέα έκλεψε όλη τη δομή, το παιχνίδι με τις κάμερες, μέχρι και την τελική μάχη.
Έκλεψε την ατμόσφαιρα, το κινηματογραφικό στυλ, τη φωτογραφία.
Έκλεψε όσα μπορούσε και από παντού και όμως έφτιαξε κάτι πρωτότυπο, μοντέρνο, εξαιρετικά ενδιαφέρον και ολότελα δικό του.
Εντάξει, αυτό είναι η ιστορία της δημιουργίας, μια διαρκώς εμπλουτισμένη κλοπή. Αλλά ο κ. Ταραντίνο έκανε και κάτι άλλο αρκετά ενοχλητικό. Αφού έκλεψε όλο το γύρω από την ταινία, τελικά την ξεγύμνωσε από κάθε τι που θα μπορούσε να γινει ενοχλητικό ή να της δώσει κάποιο βάθος, και το επέστρεψε πίσω στο κοινό για να το καταναλώσει, σα ένα ασφαλές προϊόν.
Το Kill Bill είναι μια μπύρα χωρίς αλκοόλ: όλη η ευχαρίστηση χωρίς καμία από τις παρενέργειες. Γιατί το αυθεντικό, το Lady Snowblood, δεν είναι απλά μια ωραία “κουλ” ιστορία εκδίκησης. Είναι πολλά παραπάνω.
Στην ταινία υπάρχουν διαρκείς αναφορές στη σύγκρουση φτωχών και πλούσιων σε μια Ιαπωνία που εκμοντερνίζεται και εκδυτικοποιείται βίαια, με μια διεφθαρμένη άρχουσα τάξη που ωθεί στην εξαθλίωση και τον χαμό.
Ένας από τους δολοφόνους της οικογένειάς της πρωταγωνίστριας, και αυτός που οδήγησε τη μάνα της σε μια βασανισμένη ζωή, από εγκληματίας μετατρέπεται σε βασικό συνεργάτη του εκμοντερνισμένου γιαπωνέζικου κράτους, συμμετέχει σε πάρτι οργίων με γυναίκες από τη δύση.
Η Yuki η εκδικήτρια, ένα μείγμα άγγελου του θανάτου και Ρομπέν των Δασών, είναι ντυμμένη με μια παραδοσιακή γιαπωνέζικη στολή καθώς προχωρά στο δρόμο της εκδίκησής της. Η βία της όμως δεν είναι τυφλή. Έχει πολιτικό και ηθικό υπόβαθρο. Εκφράζει τη σύγκρουση του παραδοσιακού με το μοντέρνο σε μια ιστορική εποχή μεγάλων αλλαγών στην Ιαπωνία.
Σε ένα σημείο της ταινίας αντιμετωπίζει τον αρχηγό μιας συμμορίας δολοφόνων.
Ενώ αυτός πεθαίνει τη ρωτά: “Ποια είσαι;”. Και αυτή απαντά: “Είμαι η εκδίκηση”. Ρωτά αυτός: “Για ποιον;”. Για να πει:
“Για όλους αυτούς τους αβοήθητους ανθρώπους που υποφέρουν εξαιτίας σας”
Η εκδικηση όμως όταν ολοκληρώνεται δε δίνει καμιά χαρά.
Η Yuki δε βρίσκει κάποια λύτρωση. Δε χαμογελά. Δε συνεχίζει τη ζωή της.
Προσωπικά, καθώς τελείωνε η ταινία, ένιωσα κάπως θυμωμένος. Θυμωμένος γιατί ενώ ο Ταραντίνο με τις ταινίες του έφερε ξανά στο προσκήνιο τέτοια χαμένα διαμάντια, την ίδια στιγμή τα απογύμνωσε από κάθε ουσία που θα μπορούσε να τις κάνει ενοχλητικές. Κι ενώ το Kill Bill είναι μια καταπληκτική ταινία, ένα καταπληκτικό remake του Lady Snowbird, που αναδεικνύει όλα τα κουλ στοιχεία που υπάρχουν σε αφθονία, η ψυχή της ταινίας απουσιάζει.
Αυτό που απουσιάζει είναι το πρόσωπο της Yuki.
