Με το στίχο του Σεφέρη, «Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει» ξεκινά δημοσίευμα της εφημερίδας Liberation, θέλοντας να τονίσει πως η χώρα σήμερα, πληγώνει όλους του Έλληνες. «Έπειτα από πέτρες, κοκτέιλ μολότοφ και δακρυγόνα, τα μαυρισμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας μαρτυρούν μια αντιστοιχία μεταξύ της καμένης πόλης και της ισοπέδωσης του νου», γράφει η γαλλική εφημερίδα.

Όπως επισημαίνεται στο άρθρο, μετά τους πρώτους νεόπτωχους, οι νέοι άστεγοι είναι ζητιάνοι, ανάπηροι, γέροι και νέοι, αλλά και καθώς πρέπει κυρίες, που ανακατεύουν τα σκουπίδια, ρίχνοντας πίσω τους συνεχώς ένα ντροπαλό βλέμμα, σα να ζητούν συγγνώμη που βρέθηκαν μπροστά τα σκουπίδια κατά λάθος. Η πόλη είναι βυθισμένη στα σκουπίδια ενώ τα καταστήματα είναι κλειστά με σιδερένια ρολά κάνοντάς τα να μοιάζουν εγκαταλελειμμένα.

Η Αθήνα είναι ηττημένη, κουρασμένη και σε πλήρη αποσύνθεση. Προδομένη από τις σπατάλες, τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση από τις κυβερνήσεις, από τους ευρωπαίους εταίρους που αποδείχθηκαν ανίκανοι να διατηρήσουν ένα πνεύμα αλληλεγγύης, συνεχίζει η δημοσίευση.

Η γιορτή τελείωσε και η Ελλάδα έπεσε πρώτη. Ωστόσο, δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Δεν αποκλείεται η κατάσταση να επιδεινωθεί κατά τους προσεχείς μήνες ενώ η οικονομική, η κοινωνική και η ηθική κρίση, έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται και σε άλλες χώρες του νότου της Ευρώπης.

Δεν είναι μόνο οι οικογένειες που υποφέρουν αλλά και οι ελληνικοί θεσμοί, ενώ η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο. Μας χωρίζει λιγότερο από μια γενιά από την απελευθέρωση της χώρας από τη στρατιωτική δικτατορία, κι όμως με την αύξηση της εγκληματικότητας, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια οι σκοτεινές δυνάμεις.

Έρχονται στο νου οι εικόνες του Jean Daniel Pollet, δημιουργού του Νέου Κύματος που σήμερα έχει πια ξεχαστεί. Στις «Βάσσες» ή στην «Τάξη» τις ταινίες που γύρισε εδώ, η Ελλάδα φαίνεται σαν κάτι το ανήσυχο, το ζωντανό που ακονίζει τις αισθήσεις και χαράσσεται στη σάρκα. Και το επιμύθιο «Αυτή η Ελλάδα δεν πρέπει να χαθεί».