Κάθε μέρα που περνά και ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται ο κίνδυνος για την ανθρωπότητα μεγαλώνει. Η φωτιά μεγαλώνει. Οι άνθρωποι που πεθαινουν αυξάνονται, η ένταση του πολέμου αυξάνεται. Και η εμπλοκή άλλων χωρών στη σύγκρουση γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη.
H δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg ότι η νίκη της Ουκρανίας είναι σημαντική για όλους μας διότι “εάν ο Putin κερδίσει, αυτό δεν θα είναι μια μεγάλη ήττα για τους Ουκρανούς, αλλά θα είναι μια επικίνδυνη ήττα για όλους” κάνει ξεκάθαρο ότι οι χώρες της Δύσης συμμετέχουν ενεργά στον πόλεμο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη στην Ουκρανία. Ίσως όχι με στρατιώτες αλλά με κάθε άλλο τρόπο η Δύση τροφοδοτεί τη σύγκρουση. Αποστέλει διαρκώς οπλικά συστήματα στην Ουκρανία που διασφαλίζουν τη συνέχιση του πολέμου και φέρνουν όλο και πιο κοντά το σενάριο μίας ευρύτερης κλιμάκωσης.
Ήδη η Λευκορωσία βρίσκεται προ των πυλών της ενεργής συμμετοχής της στον πόλεμο, ενώ μία επίθεση με πυρηνικά είναι πλέον μία ισχυρή πιθανότητα η οποία συζητείται σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος ο Μπάιντεν παραδέχτηκε ότι βρισκόμαστε πιο κοντά παρά ποτέ σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδδών αρνούμενος όμως να παραδεχτεί ότι αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο οι ΗΠΑ θα έχουν τεράστιες ευθύνες αφού επενδύουν βαριά στη συνέχιση όχι στο τέλος του πολέμου.
Αυτές τις ημέρες θα έπρεπε να υπάρχει ένα τεραστιο αντι-πολεμικό κίνημα σε ολο τον πλανητη. Αντ’ αυτού, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες αντιδράσεις. Κάποια κείμενα εδώ κι εκεί, κάποιες αναρτήσεις στα social media. Μικρές, σχεδόν εθιμοτυπικές διαδηλώσεις από τους “συνήθεις ύποπτους”.
Κάποιοι (από την Δεξιά και τον “φιλελεύθερο” χώρο κυρίως) ειρωνεύονται και λένε που είναι τώρα η Αριστερά και οι ακτιβιστές και γιατί δε διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο της Ρωσίας, αφήνωντας να εννοηθεί ότι τα αντιπολεμικά συναισθήματα δεν ήταν ποτέ πραγματικά αντιπολεμικά αλλά αντι-αμερικάνικα. Αλλά αυτό ειναι ένα μεγάλο ψέμα.
Αν στον πόλεμο στο Ιράκ, υπήρχαν χώρες της Δυσης που τροδοφοτούσαν τη συνέχιση του πολέμου παρέχοντας διαρκώς οπλικά συστήματα το Ιράκ με σκοπό την εξασθένιση της αμερικάνικης ισχύς, αυξάνοντας ομως έτσι τις πιθανότητες μιας πολύ μεγαλύτερης καταστροφής, οδηγώντας στην κλιμάκωση του πολέμου και διακινδυνεύοντας έναν παγκόσμιο πόλεμο τα αντιπολεμικά κινήματα βεβαίως και θα αντιδρούσαν.
Όμως σήμερα, δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Δεν υπάρχει αντιπολεμικό κίνημα. Στην πραγματικότητα και στις όποιες αντιδράσεις έχουν καταγραφεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στις μεγάλες διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στο επίκεντρο αυτών των διαμαρτυριών κυρίαρχο ρόλο παίζει η ακροδεξιά αν και υπάρχει συμμετοχή και αριστερών οργανώσεων.
Στα Χανιά, πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκε τον τοπο μας το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο George W. Bush, μία καταστροφική μηχανή του πολέμου που μετέφερε 6.000 ναύτες. Το συγκεκριμένο αεροπλανοφόρο είχε επισκεφθεί ξανά τον τόπο μας το 2017. Τότε, οι αντιδράσεις των Χανιωτών ήταν εντονότατες. Στην ειδησεογραφία είχαν κυριαρχήσει οι αποκαλύψεις για την έλευση 300 ιερόδουλων από άλλες περιοχές της Ελλάδας για την ικανοποίηση των σεξουαλικών αναγκών των ναυτών.
Αυτή τη φορά και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας καταστροφικός πόλεμος, κι ενώ ο κίνδυνος μίας πυρηνικής καταστροφής μοιάζει πιο κοντά παρά ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, δε κουνήθηκε φύλλο. Πραγματοποιήθηκε μια εθιμοτυπική διαδήλωση αλλά τα μέσα ενημέρωσης τοπικά περίπου υποδέχτηκαν τους στρατιώτες της πολεμικής μηχανής σα …τουρίστες και οι Χανιώτες απλά αδιαφόρησαν.
Δεν μπορούμε να βρούμε μια πειστική εξήγηση για την παγωμάρα και την αδυναμία αντίδρασης που αποτυπώνεται τόσο στον τόπο μας όσο και πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Όμως το βέβαιο είναι ότι η αδυναμία αντίδρασης των πολιτών μπροστά στις εξελίξεις αποτελει και αυτή καύσιμη ύλη που φουντωνει τις πιθανότητες η φωτιά που καίει στην Ουκρανία να κάψει όλο τον κόσμο.