Επιμέλεια: Βαγγέλης Πάλλας, Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής Α.Ε.J./I.F.J.
Είναι γεγονός ότι στις σοσιαλιστικές χώρες, κυρίως της Ν. Αμερικής, τα ΜΜΕ ελέγχονταν από ολιγάρχες – οικονομικούς και πολιτικούς, δηλαδή από τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις (δεξιά).
Πώς θα μπορούσε μια σοσιαλιστική χώρα να κερδίσει την πάλη εναντίον του καπιταλισμού, πώς θα μπορέσει να γίνει πραγματικά ανεξάρτητη, εάν οι πολίτες της, είναι εγκλωβισμένοι μέσω των ΜΜΕ, από τα βορειοαμερικάνικα και ευρωπαϊκά δόγματα και την παγκόσμια άποψη περί καπιταλισμού.
Ο ιδεολογικός πόλεμος είναι ανοιχτός και πραγματικός και είναι σκληρότερος και αδίστακτος, συχνά καταστροφικός από έναν πόλεμο που διεξάγεται με συμβατικά όπλα. Τα θύματα αυτού του πολέμου, είναι το ανθρώπινο μυαλό, ο πολιτισμός και πολλές φορές ολόκληρα πολιτικά συστήματα.
Εάν μια χώρα χάσει την ιδεολογική μάχη, σύντομα θα βρεθεί να ζει σε ένα σύστημα που είναι απόλυτα ξένο στον λαό της, στην ιστορία της, και τις παραδόσεις.
Στο Μεξικό πρόσφατα, ο λαός εξέλεξε με συντριπτική πλειοψηφία, τον αριστερό προεδρικό υποψήφιο Andres Manuel Obrador. Αλλά πώς θα μπορέσουν να καθορίσουν τη θέση της χώρας τους, οι Μεξικανοί ή ακόμα και τη δική τους θέση στη χώρα τους; Όταν η τηλεόραση το μόνο που προβάλλει είναι το CNN στα ισπανικά ή το ακροδεξιό FOX ή κάποιο τοπικό κανάλι χαμηλής ποιότητας. Το TELESUR δεν είναι διαθέσιμο στα περισσότερα συστήματα καλωδιακής τηλεόρασης.
Παράδειγμα από την αρχή της βολιβιαρχικής επανάστασης στη Βενεζουέλα, τα κυριότερα ΜΜΕ, ήταν στα χέρια των δεξιών ολιγάρχων και των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ήταν πραγματικά γκροτέσκο και εξακολουθεί να είναι: Ενώ οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που υποστήριζαν τον Τσάβεζ και αργότερα τον Μαδούρο, ήταν πολύ φοβισμένοι να γράψουν κάτι θετικό για την κυβέρνηση, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Η προπαγάνδα των καπιταλιστικών ΜΜΕ, ήταν τόσο έντονη, που τα fake news, ήταν η λογική της προπαγάνδας (το μαύρο είναι λευκό, οι γάτες είναι αρουραίοι). Εάν το επαναλάβεις χιλιάδες φορές τα εκατομμύρια των πολιτών θα το πιστέψουν.
Η σοσιαλιστική Βολιβία αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, όπως και το Εκουαδόρ κατά την διάρκεια της προηγούμενης σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Στη Βραζιλία περιγράφεται ως ένα «συνταγματικό πραξικόπημα» που διαπράχθηκε από δεξιές πολιτικές δυνάμεις, εναντίον της προέδρου Ντίλμα. Το πραξικόπημα ήταν εφικτό επειδή τα ΜΜΕ της Βραζιλίας, που υποστηρίχθηκαν πλήρως και τροφοδοτούσαν από το εξωτερικό (ΗΠΑ), έριξαν με συνέπεια όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της αριστερής κυβέρνησης, τοποθετώντας τα άτομα κάτω από ένα συγκεκριμένο μικροσκόπιο περιγράφοντας ως «διάφορα» πράγματα που είναι απολύτως στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ.
Επομένως πώς θα μπορούν οι πολίτες να ενημερώνονται, όταν τα ΜΜΕ, προέρχονται από συγκεκριμένα δεξιά ΜΜΕ.
Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο, οι πολίτες ενημερώνονται «αντικειμενικά» από ισχυρά ΜΜΕ, εδώ στις σοσιαλιστικές χώρες που είναι σαφώς θύματα των δυτικών παρεμβάσεων και των βίαιων νέο-αποικιοκρατικών πολιτικών, σχεδόν οι διαθέσιμες πηγές πληροφόρησης προέρχονται από τη δύση, από τα ίδια κέντρα της σημερινής παγκόσμιας τάξης.
Ακόμη και σε χώρες, όπως το Βιετνάμ, ο κομμουνισμός κέρδισε με ένα τεράστιο κόστος εκατομμυρίων ζωών, οι πολίτες τώρα είναι και πιο προσανατολισμένοι από τη δύση. Έχουν άγνοια για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό συμβαίνει γιατί η δυτική επίσημη αφήγηση έχει ήδη διεισδύσει με τα ΜΜΕ και τις ΜΚΟ. Έχει ακόμη επηρεάσει τις τέχνες, την τηλεόραση και την εκπαίδευση.
*ΠΗΓΗ: GLOBAL RESEARCH