Σε μία από τις σπανιότατες αναφορές του σε οτιδήποτε πολιτικό ο Nick Cave αναφέρθηκε στις κεντρώες τοποθετήσεις του, λέγοντας ότι “δεν ξέρει πραγματικά για τίποτα με σιγουριά”. Στην πιο πρόσφατη ανάρτηση στην online κοινότητα “Red Hand Files”, έναν ιστότοπο μέσα από τον οποίο ο Αυστραλός frontman των Bad Seeds αλληλογραφεί με τους θαυμαστές του, ο Cave απάντησε σε μία φαν του, τη Δάφνη, η οποία του έκανε την πολύ απλή ερώτηση αν του αρέσουν οι σταφίδες.
Εκείνη έγραψε: “Νιώθω ότι ποτέ δεν ξέρω τι θέλω ή τι να σκεφτώ και πως είμαι πάντα μπερδεμένη, και θεωρώ ότι το μόνο σταθερό πράγμα στη ζωή μου είναι ότι δεν μου αρέσουν οι σταφίδες και από αυτή την άποψη είμαι ευγνώμων. Και έτσι προσπαθώ να μου αρέσουν.” Ταυτόχρονα η Άλιστερ από τη Νέα Ζηλανδία τον ρώτησε ποιες ειναι οι πολιτικές του πεποιθήσεις, και ο μουσικός απάντησε συνδυαστικά και στις δύο.
Ο Cave – που πρόσφατα έχει μιλήσει για την αντίθεσή του στο να φέρνει τις πολιτικές απόψεις του στους στίχους του – απάντησε για τις σταφίδες περνώντας από Καπερναούμ. Δηλαδή όπως πάντα ξεκίνησε από τις σταφίδες για να ασχοληθεί με υπαρξιακά ερωτήματα και να καταλήξει πάλι στις σταφίδες.
“Υπάρχουν πολλά σε αυτά που γράφεις τα οποία με βρίσκουν σύμφωνο και είναι οι σταφίδες ο λόγος που σου γράφω. Δάφνη, έχεις μία θέση, ή μάλλον μία μη-θέση, για πράγματα που είναι με έναν τρόπο παρόμοια με τα δικά μου. Μάλλον κατοικούμε σε ένα συγκεκριμένο χώρο μέσα στον κόσμο -εσύ κι εγώ- στη μέση των πραγμάτων, κάπου στο κέντρο” έγραψε ο Cave.
Και συνέχισε: “Ο Séan O’Hagan, καλός μου φίλος και συν-συγγραφέας του εκδοτικού θριάμβου ‘Faith, Hope and Carnage’ [τα απομνημονεύματα του Cave που εκδόθηκαν το 2022], μου είπε σήμερα το πρωί: ‘Εσείς οι κεντρώοι είστε οι χειρότεροι. Δεν ξέρετε που στέκεστε. Είστε σαν γ@μημέν@ φύλλα στον άνεμο’ με το οποίο νομίζω εννοούσε ότι δεν έχω κάποια έντονα “πιστεύω” και αυτό είναι σε κάποιο βαθμό αλήθεια.”
Είναι συχνό αυτό το φαινόμενο με εμάς τους τραγουδοποιούς, και συμβαίνει επειδή έχουμε ανακαλύψει ότι μια πιο διερευνητική, πιο αναλυτική, λιγότερο οχυρωμένη θέση, εξυπηρετεί καλύτερα την αναζήτηση μιας απατηλής, όμως όμορφης, ιδέας.
Στο κέντρο νιώθουμε πιο ελεύθεροι, λιγότερο περιορισμένοι, λιγότερο δογματικοί, λιγότερο φανατικοί. Βλέπουμε τον κόσμο κυρίως μυστηριώδη, συχνά μυστικιστικό, και μας κάνει να νιώθουμε ταπεινοί, στο βαθμό που δεν ισχυριζόμαστε ότι τον γνωρίζουμε ή ότι τον καταλαβαίνουμε απόλυτα. Χορεύουμε γρήγορα τριγύρω, ακολουθώντας τις ενστικτώδεις επιθυμίες μας, τα ενδιαφέροντά μας, όπου και αν μας πάνε, με ταπεινοφροσύνη, με περιέργεια, με αβεβαιότητα.”
Ο Cave συνέχισε γράφοντας: “Νιώθουμε ότι δεν χρειάζεται να ζούμε μέσα στις συνταγογραφημένες φαντασιώσεις των άλλων. Είμαστε ανοικτοί στην πειθώ, αλλά πάντα ο εαυτός μας. Επίσης καταλαβαίνουμε ότι το κέντρο κρατιέται στη θέση του από τα άκρα του, και χρειαζόμαστε τα ριζοσπαστικά στοιχεία για να μαρκάρουν τα όρια μέσα στα οποία παίζουμε.
Προσπάθησα να δώσω τη θέση μου, έτσι όπως είναι, και να μοιάζει πιο επικίνδυνη και σέξι, περιγράφοντας τον εαυτό μου στον Séan σαν “ακρο-κεντρώος”, αλλά δεν το δέχτηκε. ‘Εσείς πάτε όπου φυσάει ο άνεμος’ μουρμούρισε, στενάχωρα. Είχε μια σκοτεινή και ηττημένη διάθεση σήμερα το πρωί. ‘Χριστέ μου, άνθρωπε, τι σου συμβαίνει;” τον ρώτησα, “Διαβάζεις τελευταία τον Guardian;’” απάντησε.
Στο τέλος της ημέρας δεν ξέρω τίποτα στα σίγουρα. Δεν είναι σίγουρος για κάποια πράγματα, εκτός ίσως από αυτό: σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που είμαι αμετάκλητα πεπεισμένος για τη θέση μου και έχω αυτό το κύμα ορθότητας να βρυχάται μέσα από τις σταφίδες μου, τότε έχω απλώς άδικο.”
Και εξήγησε: “Γενικά, όμως, νιώθω ότι πετάω από δω και από εκεί σαν φύλλο, από αυτούς τους απέραντους και φιλοπερίεργους ανέμους, μπερδεμένος και ταπεινός από τον κόσμο, περίεργος και με δέος, χωρίς κανένα πραγματικό προορισμό, εκτός από τον ίδιο τον Θεό.”
Τώρα αναφορικά με τις απόψεις του για τις σταφίδες, ο Cave είπε ότι “έχουν μια δυσάρεστη οσχεϊκή φρικτότητα, αλλά όπως όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο – εσύ, εγώ και όλα τα πράγματα – έχουν τη θέση τους”. Και τελείωσε με την προτροπή να είμαστε καλοί.