Του Μανώλη Καπετανάκη *
Ποιοι, πότε και σε βάρος ποιων έχουν πει και γράψει τα παρακάτω;
1) Σε πρωτοσέλιδο μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδας γράφηκε το εξής: «Ελληνίδα γυναίκα εθεάθη συνοδευόμενη από μελαμψό λαθρομετανάστη».
2) «Πρόσφυγες και μετανάστες αποτελούν πηγή μόλυνσης και κίνδυνο για τη δημόσια υγεία».
3) «Επιβάλλονται κανόνες διαχωρισμού κυκλοφορίας σε δημόσιους χώρους των κανονικών πολιτών από τους θρασείς εισβολείς. Επιτρέπεται η κίνηση τους σε περιορισμένα σημεία».
4) «Οι ξένοι γενικά κρίνονται επικίνδυνοι, κλέφτες, βιαστές ανήλικων, βρωμιάρηδες. Είναι υπεύθυνοι για τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας. Είναι οι εισαγωγείς της».
5) «Θα μας κλέβουν τις δουλειές μας. Οπότε θα συμβάλλουν στην παραπέρα κατακόρυφη άνοδο της ανεργίας και το στράγγισμα των δημοσιονομικών».
Το ανωτέρω σταχυολόγημα μίσους και διαστρέβλωσης αποτελεί βασική επιχειρηματολογία υδροκέφαλων ρατσιστικών ανθρωποειδών. Επαγγελματίες του είδους που έχουν αναλάβει εργολαβικά την εκπορευόμενη από τα κέντρα εξουσίας και διατεταγμένη ελεεινή υπηρεσία κυνηγητού των κατατρεγμένων.
Όποιος όμως μη πωρωμένος λαϊκός άνθρωπος έχει περιέλθει σε μια σύγχυση, προβληματίζεται ή πιθανά έχει παρασυρθεί και ενστερνιστεί τις μαύρες αυτές απόψεις, ας επανεκτιμήσει την κρίση του. Παρατηρώντας τη διόρθωση κάποιων σκόπιμα «λεπτομερειακών» ανακριβειών στα προαναφερθέντα.
Αποκατάσταση κατ` αντιστοιχία των πραγματικών κειμένων
Ποιοι, πότε και σε βάρος ποιων έχουν στα αλήθεια πει και γράψει τα παρακάτω;
1) Εφημερίδα της Νέας Ορλεάνης το 1920 απηχώντας πιστά το πνεύμα της εποχής καταχωρεί στην πρώτη σελίδα με εξόφθαλμα σαφές αίσθημα αποτροπιασμού άρθρο με τίτλο: «Λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα». Εύκολα συμπεραίνεται πως οι Έλληνες μετανάστες μεταχειρίζονταν τότε σαν μία υποδεέστερη φυλή εφάμιλλη των έγχρωμων. Το όποιο λοιπόν κοινωνικό σμίξιμο των Αρίων μελών της κοινωνίας με παρακατινότερες, μιαρές εκδόσεις του ανθρώπινου γένους προξενούσε έκρηξη οργής. Συχνά δε εκδηλώνονταν βιαιότατες επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν. Γνήσιες οδομαχίες εκτυλίσσονταν με ανταλλαγές πυροβολισμών. Η δημιουργία μάλιστα της οργάνωσης ΑΧΕΠΑΝΣ αρχικά παρουσίαζε ένα σχετικά ριζοσπαστικό προσανατολισμό με σκοπό την άμυνα στα πογκρόμ διώξεων. Πέραν της παρακρατικής απέχθειας, ούτε η επίσημη πολιτεία δεν υστερούσε στην απαξίωση και κυνηγητό των Ελλήνων. Χαρακτηριστικά το 1921 η κυβέρνηση έβαλε φραγμό στην είσοδο τους με ανώτατο αριθμό τους 100 μόνο!!
Άραγε πόσο απέχει εκείνη η σε βάρος των ελλήνων μεταναστών συμπεριφορά με τα σημερινά γρυλίσματα περί απειλής νόθευσης της καθαρότητας του περιουσίου έθνους μας, αφελληνισμού ή ακόμη εξωφρενικότερα και εξισλαμισμού μας (ε, αυτή τη συμφορά και αν είναι, που δεν θα αντέχαμε); Πόσο πράγματι συγγενεύει με παλιότερες παρεμφερείς αποδοκιμασίες στους «τουρκόσπορους» Μικρασιάτες πρόσφυγες;
2) Η «τιμητική» προσφώνηση των Ελλήνων μεταναστών από τους τότε καθαρόαιμους ημεδαπούς κυρίως αγγλοσαξονικής καταγωγής ήταν «filthy Greeks». Μεταφράζεται σε «βρωμοέλληνες». Ζώντας σε λιγδιασμένα καταγώγια δίχως ανέσεις και κάνοντας τις πιο περιφρονητέες εργασίες φυσικά και παρουσίαζαν μια καθόλου ελκυστική εικόνα ρακένδυτων και άπλυτων απόκληρων. «Αυτονόητα» υπήρχαν ταμπέλες στα εστιατόρια προειδοποιώντας «All American. No rats. No Greeks». Εδώ η μετάφραση γίνεται αφόρητη, κολάσιμη: «Αμιγώς Αμερικάνικο. Όχι αρουραίοι. Όχι Έλληνες».
Σήμερα οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες τους είτε από την πείνα της υπανάπτυξης ένεκα της ιμπεριαλιστικής πειρατείας, είτε κατευθείαν από τους πύραυλους τους, χαρακτηρίζονται υγειονομικές βόμβες και από «ακραίες» φωνές «σιχαμερά μόγγολα». Καταντούν επίσης εξιλαστήρια θύματα, εφόσον χρεώνονται (αν είναι δυνατόν) μέχρι και τη μνημονιακή κατάρρευση των νοσοκομείων! Μήπως και την προσεχώς σχεδιαζόμενη κυβερνητικά ημιιδιωτικοποίηση τους;
3) Σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ και στις αρχές του εικοστού αιώνα οι εφαρμοζόμενες απαγορεύσεις σε βάρος των «νέγρων» επεκτείνονταν και στους «μη λευκούς» (σε μια περίεργη τέτοια υποτιμητική βαθμίδα κατατάσσονταν) και περίλυπους απόγονους του Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Δραπέτες από τη μιζέρια της αποικιοκρατικής δεσποτείας. Αποτελούσε λοιπόν βλασφημία ο συγχρωτισμός Ελλήνων και αφροαμερικανών με τους υπόλοιπους πολιτισμένους υπηκόους σε δημόσιο περιβάλλον. Ως εκ τούτου υποχρεωτικά είχαν διαμορφωθεί ειδικά σημεία (π.χ. εξώστες στους κινηματογράφους και ποτέ στην πλατεία), στα οποία με αυστηρότητα επιτρέπονταν η παρουσία του «περιθωρίου».
Στη χώρα μας σήμερα παιδιά προσφύγων και Ρομά σαν λεπροί αποπέμπονται από τα σχολεία. Ο ΟΑΣΘ σε συνεννόηση με τον αρμόδιο δήμο οργανώνει ξεχωριστό δρομολόγιο για μετακίνηση προσφύγων. Η πλειονότητα των αυτοδιοικητικών μετά βδελυγμίας αφορίζει την εγκατάσταση δομών- στρατοπέδων συγκέντρωσης για τον εγκλεισμό των εκπατρισμένων στα όρια τους. Όπως παλιότερα οι δήμαρχοι Αποκόρωνα και Καστελιού αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν.
Ο οποιοσδήποτε παραλληλισμός της Ελλάδας του 2020 και της Αμερικής του1920 κρίνεται ως αυθαίρετος και καταχρηστικός; Ή αντίθετα εντοπίζονται ανατριχιαστικές ομοιότητες;
4) Μέχρι και ο ελληνικός τύπος εκείνης της περιόδου με τα παλιρροιακά μεταναστευτικά ρεύματα υιοθετούσε μια τακτική σπίλωσης του ελληνισμού! Συγκεκριμένα ο «Ελληνικός Αστέρας» του Σικάγου αναμετάδιδε ειδήσεις από τα αγγλόφωνα έντυπα παραθέτοντας συκοφαντικές πληροφορίες. Χαρακτηριστικά μόνο το πρώτο τρίμηνο του 1909 ακριβώς το 60% (!!) της δημοσιογραφικής ύλης στην πατριωτική εφημερίδα εξαντλούνταν σε εγκληματικές δράσεις ομοεθνών μεταναστών. Αν τα εξ ιδίων βέλη ήταν τόσο αιχμηρά, φανταζόμαστε των τρίτων. Αποτέλεσμα; Ο έλληνας κατάντησε συνώνυμος του κακοποιού.
Ακριβώς όπως συμβαίνει τώρα. Πας μη Έλλην και αλλοδαπός (όχι οι ράμπο της βάσης στα Χανιά βέβαια) , υποψήφιος παραβατικός. Απόρροια αναμενόμενη υπήρξε η επί μέρες τηλεοπτική σταύρωση του Σύριου πατέρα, που βιαστικά και ατεκμηρίωτα καταγγέλθηκε για τον δήθεν βιασμό της εντεκάμηνης κόρης του. Ενώ τη στιγμή, όπου με ιδιαίτερη ευκολία αναγορεύονται στη διαπασών οι πρόσφυγες σε φύσει επιρρεπείς στην παρανομία, τίθενται στο απυρόβλητο της επίκρισης οι τερατώδεις ιμπεριαλιστές εγκληματίες. Οι πραγματικοί δηλαδή αυτουργοί εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών και ρημάγματος μιας ακολουθίας κρατών.
5) Κυρίως στο μεγάλο κραχ του`29 φούντωσε μια αγανάκτηση των Αμερικανών για τους Έλληνες. Καθότι παρά την δραματική καταστροφή της παραγωγής και την απογείωση της ανεργίας στα ουράνια, εκείνοι συνέχισαν να απασχολούνται σε ικανοποιητικό ποσοστό. Γιατί όμως; Επειδή είχαν ήδη αναλάβει από πρωτύτερα τις πιο απεχθείς δουλειές. Σε συνθήκες φρικτές όπως των σκλάβων και πενιχρές αμοιβές στο κατώφλι της επιβίωσης.
Κρίση βιώνουμε επίσης στις μέρες μας. Δομική, αναπόφευγη. Εν Ελλάδι πολλαπλασιασμένη ένεκα εξάρτησης. Βγαλμένη μέσα από τα έγκατα λειτουργίας του καπιταλισμού. Πάλι ενοχοποιείται το θύμα, ο μετανάστης. Ξανά αθωώνονται ξεδιάντροπα οι κεντρικοί φταίχτες. Αυτοί που τσάκισαν ανελέητα με τον μνημονιακό υποκόπανο ένα ολάκερο λαό. Πασχίζουν λοιπόν να επιφέρουν τη διάσπαση στο αναγκαίο μέτωπο ντόπιων και ξένων εργαζόμενων.
Συμπεράσματα
Συχνά μας λένε πως ο λαός οφείλει να ακονίζει την ιστορική του μνήμη. Συμφωνούμε. Προθέτουμε επίσης, να τη διασταυρώνει με το εφιαλτικό και εξωφρενικό γίγνεσθαι. Όμως με την απαραχάρακτη αλήθεια. Παρατέθηκαν ιστορικά ντοκουμέντα. Ας συγκριθούν με τα συμβαίνοντα. Σίγουρα η κυριότερη διαφορά βρίσκεται στην εθνικότητα. Παίρνει κάποιος αυτούσια τα γραφτά ή τα λόγια, αντικαθιστά το όνομα της ράτσας και εκθέτει πλήρως την κοινή άθλια άποψη. Τότε οι Ρωμιοί, σήμερα οι επιζήσαντες λόγω φυγής από τους βομβαρδισμούς Σύριοι. Στον οχετό του κατηγορητηρίου κατά τα άλλα, η παραμικρή πρωτοτυπία.
Έμεινε για το τέλος μια άλλη πτυχή της διαδρομής των πρώτων ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. Συμπυκνώνεται εξαιρετικά στο πρόσωπο του ήρωα Λούη Τίκα. Ηγετική συνδικαλιστική φυσιογνωμία και σπουδαίος συντελεστής στους τότε αιματηρότατους εργατικούς αγώνες. Ανέβασε με την αυταπάρνηση του την εκτίμηση των αμερικανών συνάδελφων του ανθρακωρύχων και της υπόλοιπης εργατικής τάξης στον ξενιτεμένο ελληνισμό σφυρηλατώντας (εννοείται μέχρι κάποιου επίπεδου) ένα βαθύ αίσθημα σεβασμού και συντροφικότητας. Αντιστρέφοντας την ανθελληνική εικόνα (έσβησε οριστικά μετά την εποποιία του ΟΧΙ στο `40) , που εν μέρει δικαιολογημένα είχε σχηματιστεί. Εφόσον η εργοδοσία ενίοτε χρησιμοποιούσε τους έλληνες σαν απεργοσπαστικό μηχανισμό με παρατράγουδο σφοδρές αντιπαραθέσεις με τους απεργούς (1909, σοβαρά επεισόδια).
Οι ξεχασμένες μυτιληνιές γριούλες με την αγνή συγκινητική τους στάση «ξελάσπωσαν» τη θεσμική -κρατική αναλγησία και εχθρικότητα. Δυστυχώς το κλίμα αυθόρμητης λαϊκής συμπαράστασης στις περιοχές υποδοχής (φυλάκισης) τείνει να αντιστραφεί θλιβερά. Γιατί αν η όποια εκδήλωση συμπάθειας ή έμπρακτης υποστήριξης στηρίζεται αποκλειστικά σε αισθήματα ανθρωπισμού και χριστιανικής «αρετής» καταλήγει ιδιαίτερα ευάλωτη.
Δεν εξατμίστηκε αίφνης η ανθρωπιά στους νησιώτες που συγκρούονται τελευταία με τα ΜΑΤ. Μήτε προσχώρησαν σε ρατσιστικοφασιστικές αντιλήψεις. Τουναντίον εκδίωξαν τους μολυσματικούς χρυσαυγίτες από τις κινητοποιήσεις τους. Απλά όταν δεν μπολιάζεται και ολοκληρώνεται με τις θέσεις της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του αντιιμπεριαλισμού μοιραία θα μείνει ανεπαρκής. Ή θα ατονήσει, εκπνεύσει ή και αλλοτριωθεί ακόμη. Τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας (και ο θεός σαν πεινάσει, θα αναγκαστεί να κλέψει το αρνί του Λέσβιου βοσκού) γίνονται κακοί σύμβουλοι και ακόμη χειρότεροι με τη διάβρωση της συστημικής προπαγάνδας.
Οι πρόσφυγες δεν ταξιδεύουν με τα υπερωκεάνια σαν τους «βρωμοέλληνες» κάποτε (αλλά και στις μνημονιακές μέρες μας ξανά) για ανεύρεση καλλίτερης μοίρας. Τρομαγμένοι και πανικόβλητοι τρέχουν για να ξεφύγουν και σωθούν από τον ιμπεριαλιστικό θάνατο. Αυτόν που η χώρα μας ή σωστότερα η σε ρόλο ιπποκόμου των αμερικανονατοϊκών φονιάδων άρχουσα τάξη διευκολύνει σε υπερθετικό βαθμό.
Ο πόλεμος επίσης, ο άδικος και καταστροφικός, το γεννοβόλημα ιμπεριαλιστών και εξαρτημένων καπιταλιστών, δεν τρέφει κάποια συμπάθεια στον λαό μας. Άδειος από ψυχή δεν εξαιρεί κανέναν από τη λίστα των υποψήφιων για τη μακάβρια επίσκεψη. Ειδικά σε τέτοια εποχή και περιοχή. Αντίθετα με το παγερό και σκοτεινό του βλέμμα μας περιεργάζεται προσεχτικά. Μας νεύει πονηρά, νοιώθει το χαϊδολόγημα της όλο φιλοδοξίες και τυχοδιωκτισμούς ντόπιας κεφαλαιοκρατίας. Σκύβει και ψιθυρίζει με νόημα στο αυτί μας: εκεί που είστε Έλληνες, πριν καιρό ήτανε και οι ανέμελοι Σύριοι. Και εκεί στη τραγωδία που βιώνουν, πιθανόν να έρθετε.
Ούτε όμως αυτοί, ούτε εμείς αλλά και κανείς άλλος λαός να μην πληρώσει ποτέ ξανά με προσφυγικό πόνο, αίμα, ξεριζωμό, πνιγμό στο Αιγαίο, ρατσιστικό φαρμάκι, κρατικό μπουντρούμιασμα σε hot spot τις επιδιώξεις των κάθε λογής σατράπηδων.
Για να γίνει αυτό πρέπει Έλληνες και ξένοι να σμίξουν τις γροθιές τους ενάντια στους κοινούς αντιπάλους. Τους ιμπεριαλιστές και την εκάστοτε κυβέρνηση του κεφαλαίου. Όταν οι λαοί και πάντοτε αδελφοί (Έλληνες, Τούρκοι, πρόσφυγες) έχουν ίδιους εχθρούς, γίνονται δυο φορές φίλοι και σύμμαχοι. Σαν οι εχθροί σπέρνουν μίσος και διχόνοια ανάμεσα στους φύσει φίλους, τότε περιχαρείς πετυχαίνουν δέκα δυο φορές να τους αποδυναμώσουν και διασπασμένους να τους γονατίσουν ευκολότερα.
Δεν είναι ολωσδιόλου ΑΣΧΕΤΟ και ΑΣΥΝΔΕΤΟ. Ο λαός μας θολωμένος δεν εκφράζει δυναμικά και μαζικά την αλληλεγγύη του στους δίχως πλέον γη και ήλιο φυγάδες από την κόλαση του πολέμου. Μα δεν μπορεί συνάμα να περιφρουρήσει με την μισοπαράλυτη πάλη του τα πιο στοιχειώδη δικά του δίκια. Χθες του ακρωτηριάσανε πάλι το κουφάρι της σύνταξης. Οι τύραννοι όμως τρέμουν την κατανόηση από τον λαό της δυνατότητας αντιστροφής των όρων. Τότε, εάν μπορούμε το ένα από τα δύο, ΑΠΟΛΥΤΑ θα μπορούμε και τα δυο μαζί και χίλια παραπάνω.
ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΟΧΙ ΛΕΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. ΟΧΙ ΣΤΟ (ΠΟΛΕΜΙΚΟ) ΑΙΤΙΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΣΠΡΩΞΕ ΕΔΩ
ΠΟΛΛΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΝΑΙ ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΙ ΒΑΝΑΥΣΑ ΟΙ ΚΗΦΗΝΕΣ
* Μέλος Πρωτοβουλίας Αντίστασης
