Αναταράξεις αναμένεται να προκαλέσει η συνέντευξη, που παραχωρεί στο topontiki.gr και με την οποία ανοίγει ουσιαστικά ένας σφοδρός προσυνεδριακός διάλογος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μάρκος Χατζησάββας, εκ των στενών συνεργατών του Στέφανου Κασσελάκη και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, με ειδική χρέωση στα οργανωτικά θέματα.
Ο κ. Χατζησάββας προτείνει ένα εντελώς νέο οργανωτικό μοντέλο, που θα πρέπει να αποφασιστεί προφανώς στο καταστατικό συνέδριο του φθινοπώρου, αλλά πριν από αυτό, ζητά να παραιτηθούν άμεσα η γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Ράνια Σβίγκου, και όλο το οργανωτικό γραφείο του κόμματος, με επικεφαλής τον Γιάννη Βουλγαράκη, για την ουσιαστική απουσία από τη μάχη των ευρωεκλογών.
«Γίναμε μάρτυρες ενός προέδρου που δεν άφησε σπιθαμή της επικράτειας να μην επισκεφθεί, από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο και από τα Ιόνια μέχρι τα Δωδεκάνησα…, 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές να κάνουν ότι μπορεί ο καθένας, χωρίς υποστήριξη ή τον ελάχιστο προγραμματισμό και την παραμικρή διασύνδεση με την οργανωμένη βάση του κόμματος…, και την ίδια ώρα ένα κόμμα σε ύπνωση και ένα Οργανωτικό Γραφείο με συμπτώματα απώλειας συνείδησης!» σημειώνει ο κ. Χατζησάββας.
Καταφέρεται δε εναντίον των στελεχών του κομματικού μηχανισμού, που «με μοναδικό ελατήριο την αναπαραγωγή μιας αμφιλεγόμενης ατομικής εξουσίας και πολιτικής υπόστασης, συνειδητά ή μη «ασέλγησαν» πάνω στο κομματικό σώμα έντιμων αγωνιστών και ανθρώπων που ήρθαν να προσφέρουν».
Ανοίγοντας δημόσια τη συζήτηση για τις ριζικές αλλαγές που χρειάζεται το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για να μετατραπεί σε ένα «σύγχρονο, ανοιχτό και δημοκρατικό όχημα που θα υποδεχτεί και θα ενσωματώσει την πάνδημη απαίτηση για δημιουργία πλειοψηφούσας προοδευτικής παράταξης στην Ελλάδα, που θα διεκδικήσει το τιμόνι της χώρας…” ο κ. Χατζησάββας δεν διστάζει να θίξει την εσωτερική κρίση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλά για ένα «νοσηρό κομματικό κατεστημένο δεκαετιών» που παραμένει στην Κουμουνδούρου και μετά την επικράτηση του κ. Κασσελάκη στην εσωκομματική μάχη. «Οι θιασώτες του αυταρχισμού και της αναξιοκρατίας, που μια χαρά είχαν προσαρμοστεί στο νοσηρό αυτό περιβάλλον, μπορεί να αποχώρησαν με τη διάσπαση αλλά η «ψυχή» τους συνέχισε μέχρι τώρα να στοιχειώνει τους πάνω ορόφους της Κουμουνδούρου».
Το επίδικο του συνεδρίου θα είναι, κατά τον κ. Χατζησάββα αν επικρατήσουν «οι υγιείς δυνάμεις που νοιάζονται το «κοινό μας σπίτι» και οραματίζονται μια λειτουργική «ανακαίνιση» ή θα αφεθούμε πάλι στην μισανθρωπία των πολιτικά ολίγιστων, στην «θεσμικότητα» των μετρίων, ή ακόμα και των μαθητευόμενων μάγων που θεωρητικά «στηρίζουν» την αναγεννητική προσπάθεια του Στέφανου Κασσελάκη;»
Και προσθέτει με νόημα: «Παρά τις αποχωρήσεις στελεχών με τη διάσπαση και τη δημιουργία της «Νέας Αριστεράς», ο κύριος κορμός αυτής της παθογένειας συνεχίζει να υπάρχει και να λειτουργεί ακόμα εντός των τειχών, εξυπηρετώντας κυρίως την αναπαραγωγή του και θέτοντας σχεδόν υπό διωγμό κάθε υγιές κομμάτι του κόμματος… χρειαζόμαστε τόσο βαθιές τομές στο εσωτερικό μας, που το συνέδριο δεν πρέπει να είναι απλά μια διαδικασία ανασυγκρότησης, αλλά οριακά μια διαδικασία επανίδρυσης».
Την ημέρα που το Ινστιτούτο του Αλέξη Τσίπρα κάνει πρεμιέρα και έχει ως κύριο στόχο την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς, ο κ. Χατζησάββας καταθέτει μία ευθεία ένσταση για τη δράση των προοδευτικών δυνάμεων: «Την καλπάζουσα ακροδεξιά στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, δεν την “χτυπάς” αποτελεσματικά συγκροτώντας ινστιτούτα ειδικών ή ελίτ ομάδες αναλυτών για ακαδημαϊκή διαβούλευση. Αυτά, αν τα κάνεις, τα κρατάς ως αναγκαία τεκμηρίωση για τον εαυτό σου, σε επίπεδο ηγέτη, άντε και μέχρι το επίπεδο των οργάνων συλλογικής ηγεσίας» σημειώνει και τονίζει ότι η κινητοποίηση υγιών κοινωνικών δυνάμεων «είναι απείρως χρησιμότερος και πιο αποτελεσματικός από δέκα think tanks ειδικών και ειδημόνων στο ρετιρέ των γραφείων σου στο κέντρο της Αθήνας».
Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:
– Κύριε Χατζησάββα, δώστε μας ένα γενικό σχόλιο για τις πρόσφατες ευρωεκλογές και την επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ
Διενεργήθηκαν οι ευρωεκλογές στη χώρα μας, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Συνεχίζουμε βαθιά προσηλωμένοι στην ιδέα να έχουν κάτι να περιμένουν από μας οι φτωχότεροι, οι πιο αδύναμοι και οι αποκλεισμένοι. Είναι απολύτως σεβαστός και επιθυμητός ο δημόσιος και ο εσωκομματικός διάλογος εντός του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. περί «νίκης» ή «ήττας» και για το τι χρειάζεται να συμβεί από δω και πέρα για τη δημιουργία προοδευτικού κεντροαριστερού πόλου με σκοπό την ανάσχεση της αντιλαϊκής διακυβέρνησης, την άνοδο της ακροδεξιάς κλπ. Για την οικονομία της συζήτησης, ας αποδεχτούμε ότι το κύριο επίδικο σ’ αυτή τη φάση (προσωπικά έχω δεύτερες σκέψεις γι’ αυτό και θέλω το χρόνο μου, καθώς και τη βοήθεια του κοινού…) είναι η ραγδαία άνοδος και η πιθανή επικράτηση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
– Τι εννοείτε;
Την καλπάζουσα ακροδεξιά στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, δεν την πλήττεις εξηγώντας πόσο «κακή» είναι γενικά, πόσο επιβουλεύεται τα δικαιώματα μειονοτήτων ή ευάλωτων ομάδων, αν εχθρεύεται τη δημοκρατία, πόσο επηρεάζει τα σύγχρονα μουσικά ακούσματα της νεολαίας κλπ. Τουλάχιστον όχι…, αν πριν απ’ όλα αυτά δεν έχεις φροντίσει να εμπεδώσουν οι πολλοί πόσο συνέβαλλαν τα μέχρι χτες επικρατούντα μοντέλα δημοκρατίας, τέχνης, επικοινωνίας και εν γένει της δημόσιας σφαίρας στην ραγδαία φτωχοποίησή τους και την σταδιακή καταρράκωση της ποιότητας ζωής τους. Με λίγα λόγια, δεν νομιμοποιείσαι να καταγγέλλεις φασίζουσες εκτροπές αν δεν έχεις να καταδείξεις ένα νέο συλλογικό πρόταγμα (πχ ένα απτό «ελληνικό όνειρο»).
Την καλπάζουσα ακροδεξιά στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, δεν την «χτυπάς» αποτελεσματικά συγκροτώντας ινστιτούτα ειδικών ή ελίτ ομάδες αναλυτών για ακαδημαϊκή διαβούλευση. Αυτά, αν τα κάνεις, τα κρατάς ως αναγκαία τεκμηρίωση για τον εαυτό σου, σε επίπεδο ηγέτη, άντε και μέχρι το επίπεδο των οργάνων συλλογικής ηγεσίας. Δεν μπορεί να είναι αυτή η δημόσια πρότασή σου προς την κοινωνία. Σ’ αυτή τη μάχη, ένας συνδυασμός ενός αντιδημάρχου Φλώρινας, μιας ταμία της ΕΛΜΕ Τρίπολης, ενός εκφωνητή μεσημεριανής ραδιοφωνικής εκπομπής στην Θεσσαλονίκη, ενός αντιπροέδρου του Οικονομικού επιμελητηρίου Πάτρας, ενός προέδρου τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας στην Καρδίτσα, ενός αγρότη συνεταιριστή στο Αγρίνιο και μιας γραμματέα της Ένωσης ιδιοκτητών τουριστικών καταλυμάτων στα Χανιά…, είναι απείρως χρησιμότερος και πιο αποτελεσματικός από δέκα think tanks ειδικών και ειδημόνων στο ρετιρέ των γραφείων σου στο κέντρο της Αθήνας.
– Η Αριστερά πώς μπορεί να συμβάλλει σ’ αυτό;
Από καιρό τώρα έχει έρθει η ώρα να εφεύρουμε τη Λαϊκή Αριστερά ως αντίδοτο στη Λαϊκή Δεξιά. Λαϊκή Αριστερά δεν σημαίνει να είσαι brutal ή αγενής με τους πολιτικούς σου αντιπάλους, αλλά αμετανόητα σκληρός με τους θεσμούς και τις εξουσίες που κατ’ εντολήν επιβουλεύονται τη ζωή των πολλών. Η Λαϊκή Αριστερά προκύπτει όταν σκύψεις μεθοδικά στις κοινωνικές δομές (εργασιακά σωματεία, επαγγελματικές ενώσεις, τοπική αυτοδιοίκηση, επιμελητήρια, επιστημονικούς συλλόγους, συλλογικότητες γονέων, μαθητών, φοιτητών κλπ). Όταν τις διεκδικείς και αντλείς δύναμη και δυναμικό από αυτές. Όταν βασίζεις την στελέχωση και την ανάπτυξή σου σ’ αυτές. Αν τις απαξιώσεις, όπως συντεταγμένα πράξαμε τα τελευταία 10 χρόνια (με την άνωθεν ανοχή, αν όχι την ιδεολογική καθοδήγηση της συλλογικής μας ηγεσίας), τότε δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι γιατί στο κενό που συνειδητά άφησες να δημιουργηθεί στην κοινωνία, ήρθε και «φώλιασε» η ακροδεξιά (ως οντότητα ή ως αισθητική) για να γεννήσει εκεί τα αυγά της… κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Άλλωστε στην πολιτική, όπως και στη φύση, δεν υφίσταται κενό, αλλά καλύπτεται αμέσως από κάτι άλλο.
– Και πώς το καταφέρνεις αυτό;
Δεν θέλω να κουράσω, αλλά αυτό είναι ιστορικά απαντημένο ερώτημα: με «ψυχή βαθιά» και με «τακτικό στρατό»! Στην πολιτική ο «στρατός» είναι το κόμμα, καθώς και η τακτική και ο τρόπος που διατάσσεις τις δυνάμεις σου. Απέναντι σε κάθε σχετικό ερώτημα, η απάντηση βρίσκεται ανάμεσα στα πολλά (δοκιμασμένα ή μη) μοντέλα οργάνωσης και κόμματος. Αυτό είναι το «όπλο» σου, είτε το διακηρύττεις δημόσια, είτε το κρατάς για τον εαυτό σου. Το αναζητάς από τη διεθνή εμπειρία ή το εφεύρεις στα μέτρα των αναγκών της εποχής σου… λίγη σημασία έχει. Ο μόνος κίνδυνος είναι η α-πολιτική προσέγγιση να υιοθετήσεις την νεόκοπη θεωρία για το «κόμμα-βαρίδι», η οποία δεν αντανακλά τίποτα περισσότερο από την συμπλεγματική σου ανάγκη να φέρεις τα πράγματα στα μέτρα σου, να μην αναδειχθεί η έλλειψη ιδεολογικο-πολιτικής συγκρότησης ή απλά η μετριότητά σου…
– Τι εννοείτε με τον «τρόπο που διατάσσεις τις δυνάμεις σου»; Χρειάζονται αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης;
Εδώ και πολύ καιρό ο νέος πρόεδρος του κόμματος έχει διακηρύξει την πρόθεσή του να οδηγήσει το κόμμα σε συνέδριο ριζικής ανασυγκρότησης, με σκοπό να εξαλειφθούν χρόνιες παθογένειες της εσωκομματικής γραφειοκρατίας. Αυτές ήταν γνωστές ήδη από χρόνια, δεν έχουν μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά και κίνητρα, σχετίζονται και με προσωπικές πορείες και ιδιοτέλειες και ευθύνονται κατά πολύ στην αδρανοποίηση και αποστασιοποίηση του σώματος των μελών, την υπονόμευση του προηγούμενου προέδρου και την διάσπαση που ακολούθησε. Παρά τις αποχωρήσεις στελεχών με τη διάσπαση και τη δημιουργία της «Νέας Αριστεράς», ο κύριος κορμός αυτής της παθογένειας συνεχίζει να υπάρχει και να λειτουργεί ακόμα εντός των τειχών, εξυπηρετώντας κυρίως την αναπαραγωγή του και θέτοντας σχεδόν υπό διωγμό κάθε υγιές κομμάτι του κόμματος, κάθε έντιμο σύντροφο και συντρόφισσα που με τον ενθουσιασμό των διακηρύξεων του νέου προέδρου για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό και αποτελεσματικό κόμμα των μελών… «τόλμησε» να σηκώσει κεφάλι και να ενεργοποιηθεί ξανά υπέρ αυτού του εγχειρήματος.
Και ναι, με θαρραλέο τρόπο χρειάζονται βαθιές τομές στη δομή και τη λειτουργία του κόμματος, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στο αίτημα για ανοιχτές και σύγχρονες διαδικασίες, που θα υποδέχονται ενεργά την πολιτική συμπάθεια και εμπιστοσύνη που φέρνει η νέα ηγεσία και να την μετατρέπουν σε πολιτικό κεφάλαιο. Αυτές βέβαια θα αποφασιστούν συλλογικά στο επερχόμενο συνέδριο, που γι’ αυτό τον λόγο θα είναι και καταστατικό. Προσωπικά πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τόσο βαθιές τομές στο εσωτερικό μας, που το συνέδριο δεν πρέπει να είναι απλά μια διαδικασία ανασυγκρότησης, αλλά οριακά μια διαδικασία επανίδρυσης.
– Δηλαδή; Πιο συγκεκριμένα;
Προσωπικά, παίρνοντας υπόψιν και τη διεθνή εμπειρία, θεωρώ αναγκαία τη δημοτική και περιφερειακή συγκρότηση του κόμματος. Έχουμε ήδη δειλά-δειλά εντάξει στο προηγούμενο καταστατικό μας κάποια πράγματα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, εκτός από τον πρόεδρο, τον Γραμματέα και την Κεντρική Επιτροπή, χρειάζεται η θέσπιση και λειτουργία περιφερειακών οργάνων στις έδρες των 11 περιφερειών της χώρας + μια ιδιαίτερη μέριμνα για τις περιφέρειες Αττικής και Θεσσαλονίκης.
Τα όργανα αυτά θα είναι «το κόμμα» στην περιοχή ευθύνης τους. Θα αποτελούνται…:
α) από εκπροσώπους των κομματικών οργανώσεων από κάθε νομό,
β) από αιρετούς εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών (αυτοδιοικητικούς Περιφέρειας και Δήμων, εκλεγμένους στις διοικήσεις εργασιακών σωματείων, επαγγελματικών & επιστημονικών συλλόγων, εκπαιδευτικών ενώσεων κλπ.) και
γ) από ένα μικρό οργανωτικό σχήμα, επιφορτισμένο για την κομματική λειτουργία σε κάθε περιφέρεια.
Τα όργανα αυτά θα εξειδικεύουν και θα υλοποιούν με βάση τις τοπικές ιδιαιτερότητες (είναι άλλα τα κοινωνικά επίδικα στην Ήπειρο και άλλα στην Κρήτη) τις γενικές κεντρικές οδηγίες που θα λαμβάνουν από το κόμμα. Με ελευθερία έκφρασης και δράσης και βέβαια ετήσιο κατασταλτικό έλεγχο στο τέλος κάθε χρονιάς, με βάση τα μετρήσιμα αποτελέσματα στην ανάπτυξη του κόμματος στην περιοχή, την παρέμβαση στις κοινωνικές δομές και την αυτοδιοίκηση και βέβαια τις εκλογικές επιδόσεις. Κατά τα λοιπά, όλη η εξουσία στη βάση και τις Οργανώσεις Μελών (Ο.Μ.), με την αναγκαία προσθήκη δημοτικών κομματικών οργάνων σε επίπεδο μεγάλων Καλλικρατικών Δήμων για ευνόητους λόγους.
– Μπορεί από μόνη της μία νέα συγκρότηση να βάλει τέλος στην εσωκομματική παθογένεια;
Η στείρα γραφειοκρατία εδράζεται συνήθως σε δομές με φιλικό γι’ αυτήν περιβάλλον και σκοπό. Έτσι, προϋπόθεση για να λειτουργήσουν οι παραπάνω καινοτομίες είναι η κατάργηση των ενδιάμεσων προβληματικών οργάνων. Εν προκειμένω οι Νομαρχιακές Επιτροπές του κόμματος, ένα αχρείαστο συλλογικό όργανο, αφού σχεδόν τίποτα πλέον δεν σχεδιάζεται σε επίπεδο νομού στη χώρα, ενώ και διοικητικά η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί πάνω από 25 χρόνια τώρα…
Ομοίως, το Οργανωτικό Γραφείο του κόμματος δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης σε μια περιφερειακή λειτουργία.
H βασική όμως ένσταση για αυτά τα παλαιού τύπου και έμπνευσης όργανα, είναι ότι με βάση τις νέες ανάγκες οργάνωσης και τις νέες ψηφιακές δυνατότητες, αποδείχτηκαν τροχοπέδη για μια ανοιχτή και αποτελεσματική λειτουργία, ενώ πολύ συχνά και ως αχρείαστες εξουσίες, λειτούργησαν σαν εστίες ισοπέδωσης, έως και «βασανισμού» έντιμων και καλοπροαίρετων συντρόφων.
Για να μην αναφερθώ στο μείζον θέμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, που όλοι γίναμε μάρτυρες ενός προέδρου που δεν άφησε σπιθαμή της επικράτειας να μην επισκεφθεί, από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο και από τα Ιόνια μέχρι τα Δωδεκάνησα…, 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές να κάνουν ότι μπορεί ο καθένας, χωρίς υποστήριξη ή τον ελάχιστο προγραμματισμό και την παραμικρή διασύνδεση με την οργανωμένη βάση του κόμματος…, και την ίδια ώρα ένα κόμμα σε ύπνωση και ένα Οργανωτικό Γραφείο με συμπτώματα απώλειας συνείδησης!
Τιμή και δόξα και μεγάλη ευγνωμοσύνη σε μεμονωμένους συντρόφους ή ομάδες συντρόφων, που πρωτοβουλιακά και χωρίς καθοδήγηση και υποστήριξη έδωσαν το «είναι» τους σ’ αυτή τη μάχη πανελλαδικά!
– Όλες αυτές οι σκέψεις και ο προβληματισμός είναι ευρέως διαδομένες στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, τις μοιράζεται ένα ικανό στελεχιακό δυναμικό;
Πρόκειται για εμπειρία που έχει βιωθεί από τα περισσότερα μέλη του κόμματος, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση από το καθένα. Η μεγάλη μερίδα του κόσμου που πρωτοστάτησε στην αλλαγή και το εγχείρημα της νέας ηγεσίας, βρέθηκε συχνά ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά μέσα στις οργανώσεις της επικράτειας. Η ελπίδα για ένα ανοιχτό, σύγχρονο και δημοκρατικό κόμμα των μελών κατέστησε πολλούς απ’ αυτούς σχεδόν «υπό διωγμό», από ένα νοσηρό κομματικό κατεστημένο δεκαετιών. Οι θιασώτες του αυταρχισμού και της αναξιοκρατίας, που μια χαρά είχαν προσαρμοστεί στο νοσηρό αυτό περιβάλλον, μπορεί να αποχώρησαν με τη διάσπαση αλλά η «ψυχή» τους συνέχισε μέχρι τώρα να στοιχειώνει τους πάνω ορόφους της Κουμουνδούρου. Η συχνά «εγκληματική» διαχείριση εσωκομματικών κρίσεων, όπως το εύγλωττο παράδειγμα της πολιτικής διαφθοράς στη Δυτική Αττική, δεν μπορεί να έχει κατά το δοκούν πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Η λύση είναι μονόδρομος και μάλιστα τώρα, όχι αύριο…
Άρα όπως καταλαβαίνετε το επίδικο δεν είναι μόνο το συνέδριο επανίδρυσης και τα σχέδια επί χάρτου για το μέλλον, αλλά επίσης το ποιος και με ποιους όρους θα μας πάει σ’ συτήν τη συνεδριακή διαδικασία. Θα είναι οι υγιείς δυνάμεις που νοιάζονται το «κοινό μας σπίτι» και οραματίζονται μια λειτουργική «ανακαίνιση» ή θα αφεθούμε πάλι στην μισανθρωπία των πολιτικά ολίγιστων, στην «θεσμικότητα» των μετρίων, ή ακόμα και των μαθητευόμενων μάγων που θεωρητικά «στηρίζουν» την αναγεννητική προσπάθεια του Στέφανου Κασσελάκη;
Όσον με αφορά, δεν βλέπω άλλο δρόμο από την άμεση – οικειοθελή ή μη – παραίτηση της οργανωτικής ηγεσίας του κόμματος, δηλαδή της Γραμματέως, καθώς και του επικεφαλής και ολόκληρου του στελεχιακού δυναμικού του Οργανωτικού Γραφείου. Αλλά και όλων όσοι με μοναδικό ελατήριο την αναπαραγωγή μιας αμφιλεγόμενης ατομικής εξουσίας και πολιτικής υπόστασης, συνειδητά ή μη «ασέλγησαν» πάνω στο κομματικό σώμα έντιμων αγωνιστών και ανθρώπων που ήρθαν να προσφέρουν.
– Πώς συνδέονται (αν συνδέονται) όλα αυτά με ένα πάνδημο όπως διαφαίνεται αίτημα του κόσμου που αυτοπροσδιορίζεται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς για κοινή πορεία στο άμεσο μέλλον;
Προφανώς και συνδέονται. Τον τελευταίο καιρό και με κάθε ευκαιρία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης διακηρύττει την αδιαμεσολάβητη σχέση του με τη βάση του κόμματος και τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που στηρίζουν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Η παρεμβολή αχρείαστων αρτηριοσκληρωτικών οργάνων της κομματικής νομενκλατούρας, μόνο προσκόμματα έχει να βάλει σ’ αυτή τη σχέση.
Ομοίως, ο ίδιος θεωρεί ότι οι όποιες ενωτικές διαθέσεις ανάμεσα στον κόσμο της εν γένει προοδευτικής παράταξης, πρέπει να εκφραστούν από τα κάτω. Όχι με συμμαχίες που αποφασίζονται στην κορυφή, μεταξύ ηγετών και μέσα σε κλειστά και σκοτεινά γραφεία. Έτσι λοιπόν, πέρα από το ανοιχτό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στους πολίτες από τη ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι το δημοκρατικό Κέντρο και τις κοινές πρωτοβουλίες που μπορούν να παρθούν σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, το μοντέλο της δημοτικής και περιφερειακής συγκρότησης, ιδιαιτέρως με τη σύνθεση που σκιαγράφησα παραπάνω (κυρίως με την συμπερίληψη των ενεργών και προβεβλημένων στελεχών από τις δομές της τοπικής κοινωνίας), αποτελεί ένα πρώτης τάξης χώρο υποδοχής και σύγκλισης όμορων πολιτικών δυνάμεων στο πεδίο.
