Του Δημήτρη Μηλάκα
Με τον Παντελή Παντελίδη δεν ήμουν φίλος, δεν εκτιμούσα την μουσική του, αλλά μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε ποδόσφαιρο. Και έπαιζε καλά!
Εκεί στα γήπεδα που πριν καμιά δεκαριά χρόνια μαζευόμασταν «επαγγελματίες» ερασιτέχνες εραστές της στρογγυλής θεάς για να παίξουμε και να ξεδώσουμε είχα γνωρίσει τον Παντελή. Και παίζοντας ποδόσφαιρο με κάποιον, μπορείς να τον γνωρίσεις χωρίς πολλές κουβέντες αφού ο τρόπος που παίζεις δείχνει κατά κάποιον τρόπο ποιος και τι είσαι. Υπερόπτης; Εγωιστής; Απατεώνας; Φιλότιμος; Έντιμος; Δίκαιος;…
Ο Παντελής παιδί τότε γύρω στα 23, ντροπαλός, ήσυχος, μοναχικός, σχεδόν αμίλητος, γίνονταν άλλος άνθρωπος μέσα στο παιχνίδι: Εργάτης, δυνατός, φιλότιμος, γρήγορος, παθιασμένος.
Αυτός ήταν ο Παντελής που εγώ γνώρισα, αυτός πιστεύω ότι ήταν μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε με τόσο τραγικό τρόπο να υπάρχει: Συνεσταλμένος, δυνατός, φιλότιμος, γρήγορος και παθιασμένος.
Ο Παντελής Παντελίδης πέρα απ αυτά ήταν και κάτι ακόμα: Μάγκας
Γιατί θέλει μαγκιά να αντιμετωπίσεις τη βαριά κουλτούρα που σε στήνει στον τοίχο και ακόμα μεγαλύτερη να μπορείς –τριαντάρης φίρμα με λεφτά και στα ντουζένια σου– να ζητάς συγνώμη γιατί ενόχλησες τα ιερά και τα όσια κάποιων με το τραγουδάκι σου για την γκόμενα που προτίμησε να γυρνά στα κατεχόμενα. Αντί να φωνάζει υπέρ των σχεδίων Ανάν, θα συμπληρώναμε εμείς…
Στο καλό «συμπαίκτη»…