Της Ελεάννας Ιωαννίδου
Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των δημοτικών εκλογών, δεχόμουν έντονη κριτική από τον τότε υποψήφιο δήμαρχο με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ για την δεδηλωμένη υποστήριξη των Γειτονιές σε Δράση – Οικολογία Αλληλεγγύη Πολιτισμός σε κινήσεις για την εξαγορά και τη συνεργατική διαχείριση του νερού της Θεσσαλονίκης από τους ίδιους τους καταναλωτές, όπως η Κίνηση 136, ώστε να γλυτώσουμε (και) τον κίνδυνο να ξεπουληθεί το νερό για το δημόσιο χρέος. Το σκεπτικό του ήταν πως η αυτοδιαχείριση είναι, λέει, ιδιωτική πρωτοβουλία, άρα καπιταλιστικό τρικ.
Τραγική ειρωνεία: ένα χρόνο μετά, με την ψήφο του ίδιου ανθρώπου, βουλευτή πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, το νερό της Θεσσαλονίκης περνάει μέσω του ΤΑΙΠΕΔ στο fund των 50 δις για το δημόσιο χρέος.
Ευτυχώς, τουλάχιστον στον αγώνα για τη διάσωση του νερού της Θεσσαλονίκης, είμαστε αρκετοί και αρκετές που δεν ακολουθούμε καμία κομματική γραμμή. Δυστυχώς, ο αγώνας αυτός έχει πολύ δρόμο ακόμα και, όπως κάθε αγώνας στις μέρες μας, ΔΕΝ τελείωσε με ένα δημοψήφισμα.
Υ.Γ. Δεν σχολιάζω καν ότι από το γραφείο άλλου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ μας ζητήθηκε, αμέσως μετά τις εκλογές του Γενάρη, να αποσύρουμε την προσφυγή μας στο ΣτΕ ενάντια στη μεταβίβαση των μετοχών της ΕΥΑΘ στο ΤΑΙΠΕΔ.
