Του Γιάννη Αγγελάκη | Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται και ο εφιάλτης για τους πολίτες. Φοροκυνηγητό, κόκκινα δάνεια, η αγορά νεκρή, η ανεργία σταθερά πάνω από 25%, υπερωριακή εργασία για τους λίγους που δουλεύουν με μισθούς βδομάδας που πρέπει να επαρκέσουν για ολόκληρο μήνα, με τις τιμές των προϊόντων στα ύψη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα η οποία κρύβεται πίσω από λέξεις που δεν αφήνουν να φανούν οι πραγματικές επιπτώσεις.
Οι επιπτώσεις που μετριούνται σε αυτοκτονίες που συνεχίζονται, σε νέους που συνεχίζουν να φεύγουν από τη χώρα, στον αριθμό των ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα που συνεχίζει να αυξάνει.
Το ίδιο αυξάνεται και ο αριθμός των καρδιακών επεισοδίων, τα εγκεφαλικά και άλλες σοβαρές ασθένειες τη στιγμή που το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει. Η λιτότητα είναι εξαιρετικά δαπανηρή. Είναι μύθος ότι υπάρχει εξοικονόμηση. Το κόστος της καταστροφής που προκαλεί είναι τεράστιο.
Κι αν σήμερα δεν υπήρχαν άνθρωποι που εργάζονται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, που κατορθώνουν να συγκροτούν μία εικόνα κανονικότητας στη λειτουργία της κοινωνίας, οι εικόνες που θα βλέπαμε στους δρόμους δε θα ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που περιέγραφαν παπούδες μας που έζησαν την κατοχή. Δεν είναι υπερβολή. Η οικονομική πραγματικότητα είναι στα ίδια επίπεδα. Σα να έχουμε περάσει έναν πόλεμο.
Τίποτα από αυτά που λέω δεν είναι καινούργιο. Τα ίδια ίσχυαν και προ μερικών μηνών, για αυτό είχαμε εκλογές και οι πολίτες επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και, μπορεί με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ να μην επιβλήθηκαν νέα μέτρα λιτότητας, όμως λίγα, πολύ λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Και ενώ η κοινωνία έχει εξαθλιωθεί, η λιτότητα παραμένει παρούσα, τα νοικοκυριά παραμένουν υπερχρεωμένα, οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν, οι άνθρωποι να φεύγουν, από τη χώρα ή τη ζωή, και όσοι μένουν να αγωνίζονται για τα πολύ βασικά υπό πολύ αντίξοες συνθήκες.
Για αυτά και άλλα πολλά δεν έχει δικαίωμα ο ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρήσει στη διαπραγμάτευση. Δεν πήρε τέτοια εντολή.
Γιατί, αν η Γερμανία διαπραγματεύεται το κύρος της και τα υπερκέρδη λίγων εταιρειών, η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται τις ζωές των ανθρώπων της, που πεθαίνουν, που καταστρέφονται, που αυτοκτονούν, που μεταναστεύουν. Και μέση λύση μεταξύ θάνατου και ζωής, δεν υπάρχει.