Σε ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από τις “Αδελφοφάδες” του Νίκου Καζαντζάκη, ο συγγραφέας παρουσιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από τα μάτια ενός γέροντα. Ο ηλικιωμένος, παρατηρώντας το νερό ενός ρυακιού που κυλά ασταμάτητα, βλέπει έναν καθρέφτη της δικής του ζωής. Το τρεχούμενο νερό συμβολίζει τη φευγαλότητα του χρόνου και την αναπόφευκτη ροή της ζωής προς το τέλος της.
Ο διάλογος του γέροντα με ένα παιδί αποτυπώνει την βαθιά κατανόηση του πρώτου για το πέρασμα του χρόνου και την ανεπάρκεια της ανθρώπινης ζωής. Η θλίψη του γέροντα για τη χαμένη νεότητα και την προσωπική του ιστορία αντηχεί με την αθωότητα και την αισιοδοξία του παιδιού. Η εικόνα της θάλασσας ως αποδέκτη όλων των ζωών και των δακρύων που χάνονται, προσδίδει μια ποιητική και φιλοσοφική διάσταση στο απόσπασμα, υπογραμμίζοντας τη συνέχεια της ζωής και του θανάτου.
Με έναν ακόμα χρόνο να περνά και να βρισκόμαστε πλέον στο 2025, το απόσπασμα από το βιβλίο “Οι αδελφοφάδες” του Νίκου Καζαντζάκη μοιάζει σα να μιλά σε όλους μας:
….…Σ’ένα μικρό πεντακάθαρο ρυακάκι είδε ένα γέρο να σκύβει και να βλέπει,
βαθιά αφοσιωμένος, το νερό να τρέχει.
Ζύγωσε, έσκυψε να δει τι να θωρούσε με τόση προσοχή ο γερός….
δεν είδε τίποτα, μονάχα το νερό να τρέχει.
– Τι βλέπεις, παππού;
ρώτησε παραξενεμένος.
Σήκωσε ο γέρος το κεφάλι, χαμογέλασε θλιμμένος:
– Τη ζωή μου που τρέχει και χάνεται, παιδί μου, αποκρίθηκε..
τη ζωή μου που τρέχει και χάνεται…
– Μη θλίβεσαι, παππού, ξέρει αυτή που πάει, κατά τη θάλασσα…
όλες οι ζωές του κόσμου κατακεί πάνε, παππούλη.
Ο γέρος αναστέναξε:
– Ναι, παιδί μου, είπε, και γι’ αυτό η θάλασσα είναι αρμυρή…
είναι από τα δάκρυα.
Έσκυψε πάλι στο νερό που έτρεχε και χάνονταν και πια δε μεταμίλησε…….
