Ο πολεμιστής της Πύλου, ο νεαρός άνδρας ηλικίας 30-35 ετών που βρέθηκε στον Ανω Εγκλιανό, στη Χώρα του Δήμου Πύλου-Νέστορος, μπορεί να είχε κι άλλες ιδιότητες: να ήταν ιερέας ή και βασιλιάς!
Η αρχαιολόγος Σάρον Στόκερ κρατά τη μοναδικής τεχνοτροπίας χρυσή αλυσίδα με τις τρεις μεγάλες χάντρες, που εντόπισαν την άκρη της από τον Ιούνιο αλλά κατάφεραν να τη φέρουν ολόκληρη στο φως τον Σεπτέμβριο
Εξαρτάται από τον ρόλο και την εποχή που έζησε, όπως εξήγησε ο ανασκαφέας, Τζακ Ντέιβις, του ασύλητου, πλούσια κτερισμένου λακκοειδούς τάφου που ανακαλύφθηκε το καλοκαίρι στην Πελοπόννησο. Δεν ξέρουμε ακόμη ούτε πώς πέθανε ο πολεμιστής ούτε άλλες λεπτομέρειες για τη ζωή του, αφού οι μελέτες δεν έχουν προχωρήσει ακόμη. «Θα χρειαστεί χρόνος για να μελετηθεί το υλικό» τόνισε η γ.γ. του ΥΠΠΟ, Μαρία Βλαζάκη.
Οι αρχαιολόγοι Τζακ Ντέιβις και Σάρον Στόκερ ξεφύλλισαν μαζί με τους δημοσιογράφους, χθες το μεσημέρι, το ημερολόγιο της ανασκαφής της Πύλου και μοιράστηκαν μαζί τους στιγμές αυτής της μοναδικής ανακάλυψης, καθώς ο συγκεκριμένος τάφος είχε παραμείνει ασύλητος εδώ και 3.500 χρόνια. Η πρωτοβουλία του υπουργού Πολιτισμού, Αριστείδη Μπαλτά, στοχεύει σε μια «ανοιχτή συζήτηση, έτσι ώστε το ελληνικό κοινό να καταλάβει κάποια βασικά πράγματα για το τι σημαίνει αρχαιολογία στην Ελλάδα», όπως υπογράμμισε.
Το ζευγάρι των αρχαιολόγων σταμάτησε την ανασκαφή στις 10 Οκτωβρίου. Η κ. Στόκερ ήταν η πρώτη και η τελευταία που κατέβηκε στον τάφο. «Ο τάφος ήταν τόσο μικρός, δεν μπορούσα να κατέβω εύκολα» είπε στα ελληνικά ο κ. Ντέιβις. «Αυτό έγινε αντιληπτό από την αρχή», οπότε «παρακολουθούσα από την άκρη του σκάμματος».
Ο χώρος ήταν πολύ περιορισμένος, γι’ αυτό η ομάδα εργάστηκε τμηματικά για την αφαίρεση της επίχωσης και των ευρημάτων. Με το που άρχισαν να απομακρύνουν την επίχωση του τάφου, βρήκαν σε γωνία πεσμένο λίθο ο οποίος φαινόταν ότι δεν προερχόταν από τη δομή των τοίχων. Ο λίθος αυτός, που δεν γνωρίζουν ακόμα εάν είναι η καλυπτήρια λίθος ή το σήμα του τάφου, δημιούργησε πρόβλημα στην πρακτική της αφαίρεσης του χώματος. Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής και μέχρι ενός σημείου, έπρεπε να σέβονται την ύπαρξή του.
Στην περίπτωση της υπέροχης χρυσής αλυσίδας με τις τρεις μεγάλες χάντρες, από τον Ιούνιο εντόπισαν την άκρη της αλλά τον Σεπτέμβριο κατάφεραν να τη φέρουν ολόκληρη στο φως και να θαυμάσουν την εξαίρετη τέχνη της, «τέχνη μοναδική. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πώς να φτιάξουμε μια τέτοια αλυσίδα» σχολίασε ο Τζ. Ντέιβις.
Ο τελευταίος στάθηκε ιδιαίτερα στην αλυσίδα, στο πώς είχε περάσει κάτω από το χρυσό χείλος σπασμένου κυπέλλου και στην προσπάθεια που χρειάστηκε για να αποδεσμευτεί από αυτό.
Η ύπαρξη ξύλου (σανίδα, κάλυμμα ταφής) ανήκει στα αξιοσημείωτα ευρήματα της ανασκαφής αφού «η διατήρηση ξύλου στις ανασκαφές στην Ελλάδα είναι σπάνια, γιατί το ξύλο χρειάζεται περιβάλλον υγρασίας για να διατηρηθεί» κατά τη Σ. Στόκερ.
Πολλά από τα 1.400 αντικείμενα είναι έργα μινωικής τεχνοτροπίας, μερικά από αυτά «μοιάζουν και ταιριάζουν με τα ευρήματα του θολωτού τάφου του Βαφειού στη Λακωνία» επισήμανε ο Τζ. Ντέιβις, ενώ και «η χρονολόγησή τους είναι παρόμοια…Μερικά από τα αντικείμενα είναι μοναδικά. Τα περισσότερα μπορούμε να τα συγκρίνουμε με τα ευρήματα που ανέσκαψε ο Σλήμαν στις Μυκήνες. Αλλά και στην Κρήτη θα βρούμε παρόμοια αντικείμενα από τις ανασκαφές κοντά στο Ηράκλειο, στην Ανατολική Κρήτη, στο Μόχλο και στη Δυτική Κρήτη, στα Χανιά» κατέληξε.
Αντιγόνη Καράλη
akarali@pegasus.gr
