Από τα πολυτελή, διεστραμμένα porta potty πάρτι του Ντουμπάι μέχρι τις σκοτεινές ιστορίες που περιβάλλουν τις καταγγελίες για τα πάρτι του Diddy, οι ισχυροί και πάμπλουτοι αυτού του κόσμου φαίνεται να μην ικανοποιούνται πλέον με τις «κανονικές» απολαύσεις.

Άνθρωποι με τεράστια δύναμη και χρήμα, αναζητούν τρόπους να αποτυπώσουν την ανωτερότητά τους, αυτό που τους διαχωρίζει από τους υπόλοιπους. Οι φήμες και οι καταγγελίες γύρω από τα πάρτι του Diddy, που φέρονται να περιλάμβαναν χρήση ναρκωτικών, σεξουαλική κακοποίηση και εκφοβισμό, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τα διαβόητα «porta potty parties» του Ντουμπάι, όπου γυναίκες μετατρέπονται σε αντικείμενα εξευτελισμού. Αλλά και τα “porta potty parties” δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο του Ντουμπάι, συμβαίνουν σχεδόν σε όλες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, όπου υπάρχουν αρκετά πλούσιοι που θέλουν με αυτό τον τρόπο να αποτυπώσουν ότι για αυτούς, δεν υπάρχουν όρια ούτε περιορισμοί. Γι’ αυτούς, όλα επιτρέπονται. Laisser faire καπιταλισμός…

Η κυρίαρχη αντίληψη σε αυτούς τους κύκλους είναι ξεκάθαρη: το χρήμα επιτρέπει τα πάντα, όσο άρρωστο και αν είναι αυτά. Η απόλυτη εξουσία σημαίνει την ικανότητα να παραβιάζεις κάθε ηθικό ή κοινωνικό όριο, ακόμα και να μετατρέπεις ανθρώπους σε τουαλέτες πάνω στα στόματα των οποίων αφοδεύεις.

Με την ίδια λογική άλλωστε, ο Έλον Μασκ δεν χαιρέτησε ναζιστικά; Για να αποτυπώσει ότι είναι τόσο ισχυρός ώστε ακόμη και ο ναζιστικός χαιρετισμός να είναι ένα όριο το οποίο για αυτόν δεν ισχύει; Δεν αποτέλεσε ο ναζιστικός χαιρετισμός του μία αφόδευση πάνω σε όλο τον πλανήτη που αναγκάστηκε να υπομείνει αυτή την κίνησή του επειδή αυτός που το έκανε ήταν ο Έλον Μασκ; Όταν είσαι ο ισχυρότερος οικονομικά άνθρωπος στον κόσμο, κάθε περιορισμός, ακόμα και η απαγόρευση ενός συμβόλου μίσους, μπορεί να ιδωθεί ως ένα ακόμη όριο που πρέπει να ξεπεραστεί για να αποτυπώσεις την απόλυτη ελευθερία σου.

Είναι οι ίδιες ελίτ που κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να αυξάνουν διαρκώς τον πλούτο τους εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων αυτού του πλανήτη, που αρνούνται και βρίσκουν πάντα τρόπους να μην πληρώνουν τους φόρους που τους αντιστοιχούν, που πράττουν υπεράνω νόμου, υπεράνω και του ανθρώπινου νόμου…

Η ελευθερία, για αυτή την ελίτ, δεν είναι το δικαίωμα όλων να ζουν αξιοπρεπώς στα πλαίσια της συνύπαρξης σε μία κοινωνία, αλλά η ατομική τους ικανότητα να κάνουν ό,τι γουστάρουν, όποτε θέλουν, δίχως συνέπειες.

Η ελευθερία για τις ελίτ, είναι κτηνώδης ασυδοσία.

Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο μήνυμα που στέλνουν στον κόσμο.

Μία τελευταία σημείωση:

Ευθύνη υπάρχει και από την πλευρά αυτών που επιλέγουν να συμμετέχουν λαμβάνοντας το αντίστοιχο αντίτιμο. Ναι, χρειάζονται δύο πλευρές για να συμβεί αυτό που έγινε ευρύτερα γνωστό μέσω της ιστορίας του μοντέλου από την Ουκρανία στο Ντουμπάι. Σήμερα όμως, στην υπερ-ατομικιστική εποχή που ζούμε που μαθαίνουμε να δοξάζουμε τον πλούσιο και να θεωρούμε αποτυχημένο τον φτωχό, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι νέοι άνθρωποι που θα είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τα χρήματα.