Ακούω ξανά και ξανά βουλευτές, υπουργούς και νηφάλιους παρατηρητές να επαναφέρουν στην τάξη όσους διαμαρτύρονται, εγκαλώντας τους φωνακλάδες λαϊκιστές για έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Πραγματιστής, σοβαρός, ρεαλιστής. Να τα προσόντα του συμμετέχοντα στο δημόσιο διάλογο.
Άκουγα τον υφυπουργό εμπορικής ναυτιλίας να λέει σε ραδιοφωνική συνέντευξη, ότι του αρέσει να μιλάει για τον πραγματικό κόσμο. Είναι δύσκολο, λέει, να ζητάς δανεικά και να λες θα τα κάνω ότι θέλω. Ο πραγματικός κόσμος, η δύσκολη συνθήκη της διαπραγμάτευσης, ο ρεαλισμός των νέων μέτρων, οι απαιτήσεις των δανειστών. Υπάρχει ένας πραγματικός κόσμος γεμάτος διαπραγματεύσεις, ποσοστά επί τοις εκατό, μειώσεις, περικοπές, λογαριασμούς, υπαλλήλους του ΔΝΤ, υπουργούς και αξιωματούχους της Κομισιόν. Υπάρχει ένας πραγματικός κόσμος γεμάτος πίνακες με παραδείγματα σε εφημερίδες και έντυπα. Ένας κόσμος με παράθυρα και οθόνες, στον οποίο διάφοροι καλοσιδερωμένοι τύποι ανακοινώνουν, επεξηγούν, δικαιολογούν ως αναπόφευκτα αυτά που μέχρι χτες ξόρκιζαν ως απαράδεκτα. Υπάρχει ένας πραγματικός κόσμος γεμάτος κόκκινες γραμμές και άτακτες υποχωρήσεις.
Υπάρχουν όμως, όλων των ειδών οι πραγματικότητες. Όλων των ειδών τα εκβιαστικά διλήμματα. Αν είναι δύσκολη η διαπραγμάτευση και αναγκαία η μείωση κατά 15% ή 22% του κατώτατου μισθού, δεν είναι όμως και το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Δύσκολο είναι να κοιμάσαι με μια κουβέρτα και ένα πάπλωμα στο πεζοδρόμιο της Ασκληπιού. Δύσκολο είναι να έχεις μιλήσει σ’ αυτόν τον άνθρωπο κι έπειτα να τον προσπερνάς κάθε απόγευμα, βλέποντας μόνο ένα χέρι και ένα πλαστικό ποτήρι να εξέχουν απ’ τα αυτοσχέδια σκεπάσματα. Δύσκολο είναι να σε παίρνει τηλέφωνο κάποιος φίλος και να ρωτάει αν όντως το επίδομα ανεργίας θα φτάσει 369€. Δύσκολο είναι, άλλος φίλος να συμπληρώνει τρία χρόνια ανασφάλιστος, δουλεύοντας όλα αυτά τα τρία χρόνια ανάμεσα σε καλώδια και κατσαβίδια.
Δύσκολο είναι να μένεις απλήρωτος πέντε μήνες. Δύσκολο είναι να ακούς ότι στα συσσίτια που μοιράζονται στα σχολεία κάποια παιδιά, ενώ το χρειάζονται, ντρέπονται να πάνε να το ζητήσουν. Ή ν’ ακούς ότι παιδιά που έχουν ανάγκη από μαθήματα και ενώ βρίσκονται δάσκαλοι να τους διδάξουν δωρεάν, διστάζουν να κάνουν τις συναντήσεις σπίτι τους. Ντρέπονται να δείξουν την απότομη αλλαγή του βιοτικού επιπέδου της οικογένειάς τους.
Η διαπραγμάτευση των επίσημων προσώπων του τόπου μπορεί να αποδεικνύεται ψυχοφθόρα και ζόρικη. Ακόμη πιο ζόρικα όμως απ’ τα νούμερα που ανταλλάσσουν τρόικα και κυβέρνηση, είναι το νούμερο 20.000 για τους άστεγους. Ακόμη πιο ζόρικο είναι το 20% ανεργία.
Μπορεί αυτοί που διαπραγματεύονται ή ονειρεύονται περικοπές και απολύσεις να λένε ότι ακριβώς αυτοί είναι οι λόγοι της διαπραγμάτευσης, η σωτηρία δηλαδή του τόπου. Δυστυχώς όμως, μέχρι στιγμής καμία διαπραγμάτευση δεν έχει συνδεθεί με την τύχη των ανθρώπων αυτού του τόπου. Μέχρι στιγμής τα χρήματα που λαμβάνουμε απ’ τους δανειστές δεν πάνε στους 20.000 άστεγους ή στο 20% της ανεργίας. Αντιθέτως, κάθε μέρα ρεαλιστικής και ψύχραιμης διαπραγμάτευσης, γεμίζει ζωντανά πτώματα τα πεζοδρόμια, κάθε μέρα πραγματισμού γεμίζει τις λαϊκές μετά τις 2 το μεσημέρι. Ο ρεαλισμός τους στα μάτια μου, συνδέεται άμεσα με το άγχος που βλέπω στους δικούς μου ανθρώπους, όταν κάνουν προσθέσεις επί προσθέσεων, κοιτώντας επίμονα ένα τρομαχτικό ποσό στο λογαριασμό της ΔΕΗ.
Η δύσκολη πραγματικότητα που επικαλούνται όσοι διαπραγματεύονται εκ μέρους μας, όσοι λένε ότι στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε το μνημόνιο, ότι στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη λίπος, ότι οι δανειστές έχουν δίκιο, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε για αστείο με την πραγματικότητα των 369€. Η πραγματικότητά τους δεν συγκρίνεται με τον αληθινό κόσμο της Ελλάδας. Τον κόσμο που περιμένει στην ουρά του ΟΑΕΔ, τον κόσμο που όπως λένε οι αρμόδιες οργανώσεις βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση.
Όσοι επικαλούνται τον ρεαλισμό και την απουσία εναλλακτικής και ζητούν θυσίες, δεν μας εξηγούν τί σώζεται και τί θυσιάζεται. Δεν καταφέρνουν να συνδέσουν την σημερινή και αυριανή κοινωνική εξαθλίωση με κάποια μελλοντική έστω οικονομική και κοινωνική ανάταση. Δεν έχουν σχέδιο, πρόγραμμα ή επιθυμία για κάτι τέτοιο. Κόβουν, μειώνουν και γκρεμίζουν προς μία και μόνο κατεύθυνση. Μέχρι να φτάσουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, ο κόσμος θα βάζει πλάτη, μέχρι να ξεχρεώσουμε, ο κόσμος θα θυσιάζεται, μέχρι να εκπλήξουμε ευχάριστα τις αγορές, ο κόσμος θα συντρίβεται.
Εν τέλει, δεν θα υπερβάλω αν πω ότι οι ρεαλιστές δυσκολεύονται να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Αντιθέτως, με περισσή σιγουριά, διαπραγματεύονται τις θυσίες των άλλων και καθορίζουν τις ζωές όσων πιθανότατα δεν θα συναντήσουν ποτέ στο δρόμο. Η διαπραγμάτευση, η παραμονή ή η έξοδος απ’ την Ε.Ε., η χρεοκοπία είναι δραματικά διακυβεύματα. Η βίαιη φτωχοποίηση, η κατάρρευση των δομών, η ανεργία πάλι, είναι αναγκαία κακά.
Υπάρχουν όλων των ειδών οι πραγματικότητες.
Προς το παρόν, ζητείται πραγματιστής που να περπατάει στα πέριξ της Πανεπιστημίου, στα γραφεία του ΟΑΕΔ και στις συνοικίες που μένουν άνθρωποι και όχι σεκιουριτάδες. Ζητείται πραγματιστής που να καταφέρνει να ζήσει με 369€.
υγ. ποστίδιο που γράφτηκε εν θερμώ και οπωσδήποτε χωρίς καμία νηφαλιότητα, προχθές το βράδυ.
