Του Δημήτρη Μηλάκα
Όψιμοι «αριστεροί» εραστές της κρατικής εξουσίας (και των καρεκλών που συνεπάγεται η άσκησή της) επιχειρηματολογούν υπέρ του ρεαλισμού που επιδεικνύει η κυβέρνηση στη διαμόρφωση των Διεθνών Σχέσεων της χώρας. Η αξιολόγηση του συσχετισμού της δύναμης, προκειμένου να αναλυθούν οι βέλτιστες επιλογές με βάση τις πραγματικές δυνάμεις της (κάθε) χώρας, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αποκαλούμενης realpolitik.
Για να συμβεί αυτό οι κυβερνώντες των (σοβαρών) χωρών μελετούν και επεξεργάζονται σενάρια επί σεναρίων, δοκιμάζουν τις αντοχές και τα ανακλαστικά τους καθώς και αυτά των αντιπάλων ή εχθρών τους. Πάνω απ’ όλα, σχεδιάζουν με μακρό χρονικό ορίζοντα, ο οποίος υπερβαίνει κατά πολύ τον στενό κύκλο της πολιτικής τους, ενδεχομένως και της βιολογικής τους ύπαρξης.
Σε έναν κόσμο πολύπλοκο και ταραγμένο στον βαθμό που είναι ο σημερινός, πράγματι δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αυτόνομης και αδέσμευτης ύπαρξης στο διεθνές στερέωμα. Χρειάζονται συμμαχίες και τοποθετήσεις οι οποίες πραγματικά θα πρέπει να γίνουν με όρους ρεαλισμού.
Αν συμφωνήσουμε στα πιο πάνω (αυτονόητα) οι αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές της κυβέρνησης μαζί με τους «παπαγάλους» χειροκροτητές τους θα πρέπει να παρουσιάσουν εμπεριστατωμένα και μετρήσιμα στοιχεία που θα αποδεικνύουν ότι:
Η διακήρυξη της ανάληψης της αμερικανικής προστασίας δεν ενοχλεί την ήδη «προστάτιδα» σε οικονομικό επίπεδο Γερμανία. Και πως, αν την ενοχλεί, θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την αμερικανική πραγματικότητα.
Η διακήρυξη της ενεργειακής συνεργασίας με τις ΗΠΑ είναι επωφελής για τα ελληνικά συμφέροντα και σε κάθε περίπτωση περισσότερο επωφελής από την υποσχόμενη ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία.
Η διακήρυξη των «κοινών» ελληνοαμερικανικών συμφερόντων δεν αντιβαίνει ή προσφέρει πολλαπλάσια οφέλη από την πολλά υποσχόμενη σε οικονομικό επίπεδο ανάπτυξη των ελληνοϊρανικών σχέσεων.
Παρομοίως, σε ποιο βαθμό η χώρα θα υποστεί ζημιά από την κλιμακούμενη ένταση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Κίνα και με ποιον τρόπο θα αποκατασταθεί αυτή η ζημιά.
Τέλος, πόσο είναι διατεθειμένη να πληρώσει η Ελλάδα τις συνεπαγόμενες τριβές στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ως αποτέλεσμα της πιθανής κατάρρευσης των αμερικανοτουρκικών.
Αν η ελληνική κυβέρνηση έχει πράγματι «μετρήσει» λεπτομερώς όλα αυτά (και πολλά ακόμη περισσότερα) και έχει αποφανθεί ότι το ισοζύγιο για τα συμφέροντα της χώρας είναι θετικό, τότε στο όνομα της realpolitik χαλάλι η εξόφθαλμη παράδοση του Τσίπρα στον πλανητάρχη Τραμπ. Δυστυχώς, ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι κυβερνώντες – οι σημερινοί, όπως και οι προηγούμενοι – μπορούν να δουν πέρα από τον ορίζοντα της κυβερνητικής τους θητείας και τον αποκλειστικό στόχο να την ανανεώσουν…
