Γράφει ο Κυνηγός Θεαμάτων
To Red, White and Blue είναι ένα θρίλερ για γερά στομάχια.
Ο τίτλος της ταινίας βασίζεται στα τρία χρώματα της αμερικάνικης σημαίας: κόκκινο, άσπρο, μπλε.
Πρόκειται για την ιστορία τριών ανθρώπων που τα απλά τους όνειρα, όταν τα μονοπάτια τους συγκλίνουν και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μετατρέπονται σε εφιάλτη.
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δεν είναι καλοί ή κακοί. Τα φρικτά εγκλήματα γίνονται από ανθρώπους που έχουν μεν πολλά προβλήματα, κάνουν λάθη όμως δεν είναι σατανικοί. Είναι μπερδεμένοι, προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να βρουν τον δρόμο τους και να εκπληρώσουν κάποια μικρά ή μεγάλα όνειρά που έχουν. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι το πετυχαίνουν.
Υπάρχουν τρεις βασικοί χαρακτήρες στην ταινία.
Η Έρικα, ένα νέο, άνεργο κορίτσι με πολλά προβλήματα που φαίνεται ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής της είναι να πηδιέται κάθε μέρα με κάθε τυχαίο τύπο που βρίσκει μπροστά της, ο Νέιτ, ένας βετεράνος του πολέμου του Ιράκ ο οποίος ψάχνει να βρει ένα άλλο δρόμο μακριά από τον πόλεμο και ο οποίος ερωτεύεται την Έρικα και ο Φράνκι, ένας νέος άνδρας που παίζει σε ένα ροκ συγκρότημα και του οποίου η μάνα παλεύει να νικήσει τον καρκίνο. Η Έρικα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του Νέιτ και του Φράνκι.
Οι τρεις αυτές προσωπικότητες είναι ασυνήθιστες, κάνουν λάθη αλλά συγχρόνως και για αυτό τον λόγο είναι πολύ ανθρώπινες. Πάνω στα χαρακτηριστικά των προσωπικοτήτων και τις ανάγκες και επιθυμίες τους και μέσα από μία σειρά συγκυριών που ενώνουν τις ζωές τους, κτίζεται μια τραγωδία από την οποία η μόνη λύση που προκύπτει είναι μέσω μιας αιματηρής και εξαιρετικά βίαιης εκδίκησης. Εκδίκηση που δεν έχει σχέση με την απόδοση κάποιας δικαιοσύνης, αλλά είναι το φυσικό αποτέλεσμα του θανάτου μικρών ονείρων.
Αυτοί που πεθαίνουν δεν είναι σατανικοί, αυτοί που ζουν δεν είναι καλοί, όμως όλοι έχουν διαπράξει τρομερά εγκλήματα. Η εκδίκηση έχει το στοιχείο του σαδισμού, λες και για να γίνει η ιδέα της εκδίκησης ακόμα πιο αποκρουστική. Λες και η κατάρρευση των ονείρων φανερώνει ένα κτήνος.
Η ταινία ξεκινά με αργό ρυθμό και ελάχιστο διάλογο, και σκηνές που φαίνονται να επαναλαμβάνονται, με τη βαρύτητα να πέφτει στη δημιουργία μίας ατμόσφαιρας. Η αίσθηση που δίνεται είναι ότι παρακολουθείς, σχεδόν σα από ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, τις ζωές κάποιων απλών ανθρώπων. Όσο όμως προχωρά η ταινία, γίνεται φανερό ότι όλα τα σημαντικά στοιχεία απλώθηκαν για τον θεατή ήδη από την αρχή.
Χωρισμένη σε τρία μέρη από μία αποστασιοποιημένη πρώτη ματιά στους χαρακτήρες στο πρώτο μέρος, προχωρά σε μια εμβάθυνση και εξέλιξη των προσωπικοτήτων τους στο δεύτερο μέρος για να καταλήξει στην κορύφωση του δράματος στο τρίτο μέρος όπου όλες οι ιστορίες έρχονται μαζί.
Κατά ένα τρόπο η ταινία μοιάζει με ένα αντιστραμμένο “ρέκβιεμ για ένα όνειρο” όπου οι πρωταγωνιστές δε είναι απλά τα άβουλα θύματα αναπόφευκτων καταστάσεων αλλά είναι οι ίδιοι θύτες και θύματα των ονείρων και της επικείμενης καταστροφής τους. Καταστροφής που δεν είναι αναπόφευκτη, σχετίζεται με συνειδητές επιλογές αλλά και συγκυρίες που δημιουργούν την ανάγκη για ριζικές αποφάσεις. Οι οποίες έχουν συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων.
Η ταινία είναι όμως και ένα θρίλερ τρόμου και ο θάνατος, είναι εμφανές, παραμονεύει παντού. Υπενθυμίζεται διαρκώς η παρουσία του, ήδη από την αρχή, στις κουβέντες που ανταλλάζουν οι πρωταγωνιστές. Όπως αυτή η συζήτηση μεταξύ του Νέιτ και της μυστικοπαθούς Έρικα για τη ζωή του ως παιδί και τη βία που ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της. Η βία που ήταν παρούσα και στη ζωή της Έρικα, όπως μαθαίνουμε αργότερα. Ο θάνατος που παραμόνευε και στη ζωή του Φράνκι.
Αυτή η βία που όσο προχωρά η ταινία γίνεται πιο εμφανής στο τέλος πνίγει όλους τους πρωταγωνιστές μέσα της, με τις προσπάθειες για εύρεση μίας λύσης – και υπήρχαν τέτοιες ευκαιρίες πολλές – να αποδεικνύονται μάταιες, για να ακολουθήσει η τιμωρία με μια πράξη εκδίκησης η οποία – σε αντίθεση με άλλες ταινίες – δεν έρχεται για να λυτρώσει αλλά για να βάλει ένα φρικτό αποκρουστικό τέλος στα όνειρα των πρωταγωνιστών υπό τα χρώματα της σημαίας των ΗΠΑ: κόκκινο, άσπρο, μπλε.