Του Σοφοκλή Αρχοντάκη
Το δυστύχημα με την Φεράρι, είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί η λέξη: Δυστύχημα. Ας μην μπούμε στον κόπο να σκεφτούμε πως καλύπτονται τα εργατικά ατυχήματα. Στον ΗΣΑΠ, στο λιμάνι με τον εργάτη της Cosco ή ακόμα και ο δύστυχος οικοδόμος που θα πέσει από την σκαλωσιά, δεν αποτελούν ειδήσεις. Το πολύ να τα διαβάσεις σε ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ή άλλου συνδικάτου και αυτό αν πέσει στα χέρια σου. Γιατί; Γιατί οι ζωές των φτωχών δεν αφορούν κανέναν.
Οι φτωχοί ζούνε, εργάζονται, πεθαίνουν. Αν πεθάνουν την ώρα της εργασίας, ίσως να είναι και πιο συμπαθείς από τα εγχώρια ΜΜΕ και την ελίτ. Όχι αρκετά συμπαθείς για να γίνουν ρεπορτάζ, αλλά τόσο ώστε να θεωρηθεί κάτι σαν θυσία για την αγορά μιας Φεράρι ή μιας Πόρσε από τον εγχώριο δυνάστη.
Μην παρεξηγηθούν τα γραφόμενα, μέχρι στιγμής δεν έχει καν υπονοηθεί πως ο Μονογυιός είχε αίμα αθώων στα χέρια του. Άτυχος ήταν, που τα συστήματα ευστάθειας του οχήματος ήταν απενεργοποιημένα (εν γνώσει του ή όχι) και με ένα τσίμπημα του πεντάλ, το όχημα έκανε υπερστροφή και έχασε την ζωή του. Για τον τηλεοπτικό πολιτισμό μας, πρώτα έχει αξία η καταστροφή μιας Φεράρι, ενός Dream Car και ύστερα ο θάνατος ενός ανθρώπου.
Όμως αν καλοσκεφτούμε πως πλέον οι ενημερωτικές εκπομπές και οι «εκπομπές κοινωνικής κριτικής και Ριάλιτι» αποτελούν τις 8 έως 12 από τις 24 ώρες ενός προγράμματος καναλιού, τότε προκύπτουν κάποια απίστευτα συμπεράσματα.
Παρακολουθώντας λοιπόν ενημερωτικές εκπομπές από το πρωί όλες αυτές τις ημέρες, παρατήρησα πως εκπομπές στο ίδιο κανάλι μπορεί να αφιέρωναν από 15 μέχρι και 30 λεπτά ανά εκπομπή στο ίδιο θέμα.
Δηλαδή η περίπτωση Μονογυιού μπορεί να είχε κάλυψη από 1 μέχρι 2 ώρες, ανάλογα με το κανάλι.
Πάμε λίγο: Ένα τροχαίο δυστύχημα -από όσο γνωρίζουμε μέχρι τώρα- με ευθύνη του οδηγού, μονοπώλησε την επικαιρότητα.
Μέχρι να ματώσουμε. Τα κυκλώματα, οι βιασμοί, η πανδημία και η ακραία φτώχεια δεν αποτελούν προβλήματα της elite της δημοσιογραφίας και των ολιγαρχών.
Αλλά που να κατανοήσετε. Όποτε καίγεται μια Φεράρι, ένα μικρό αγοράκι προσπαθεί λιγότερο στο σχολείο και δουλεύει λιγότερο σκληρά να γίνει «αυτοδημιούργητος enterpreneur» (του λείπουν και κάποια εκατομμύρια ευρώ από την μαμά και τον μπαμπά), γιατί ραγίζει το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα (εμετός νεοφιλελεύθερου μονόκερου ΕΔΩ).
Την ίδια στιγμή μπορεί να βγαίνει ο Ηλίας Γκιώνης ο Μικρός Πριγκηπάκος (όνομα και πράγμα) του Twitter και να λέει στην εκπομπή της Νατάσας Γιάμαλη πως οι πελάτες υποδείκνυαν στο κύκλωμα Trafficking τα κορίτσια που ήθελαν, απλά στέλνοντας profile του Facebook σε συνεργαζόμενες με το κύκλωμα κοπέλες, ώστε να τις παρασύρουν στα πάρτυ και να τις προσεγγίσουν (ή να τις ναρκώσουν και να τις βιάσουν από όσο βλέπουμε).
Μόλις σήμερα βγήκε προς τα έξω πως η Μενδώνη αποδέχθηκε δωρεά χωρίς Δελτίο Τύπου από Ίδρυμα στο οποίο φέρεται να εμπλέκεται ο ένας από τους υπόπτους για τον ομαδικό βιασμό 4 ημέρες μετά το περιστατικό, στις 5 Ιανουαρίου και δεν ανοίγει μύτη.
Οι απειλές στις επιζήσασες πέφτουν βροχή, οι μηνύσεις ή οι απειλές μηνύσεων το ίδιο και πλέον η τηλεόραση (πλην εξαιρετικών δημοσιογράφων) είτε πιάνει το θέμα επιδερμικά, είτε το αφήνει στην άκρη.
Γιατί οι βιασμοί από πλούσιους ή τα κυκλώματα traffiking -όπου ανοίγεις το Instagram και επιλέγεις θύμα- είναι μια απλή λεπτομέρεια. Να δουλεύατε σκληρά ως “αυτοδημιούργητοι”, να είχατε λεφτά και γνωριμίες, να ανοίγατε το Instagram να βιάζατε και εσείς.
"google ad"
Οπότε καταλήγουμε με τον Λιάγκα να μιλά με γεωπόνο-ερευνητή για τους ήχους στην Θεσσαλονίκη, όπου μας ενημερώνει πως οι περίεργοι ήχοι από τις σωλήνες ύδρευσης είναι Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ.
Κορίτσια βιάζονται, γυναίκες κακοποιούνται, βγαίνουν τα ονόματά τους και οι φάτσες τους στο διαδίκτυο και αντί να ασχολούμαστε με δύο κυκλώματα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ασχολούμαστε με ένα ανάποδο τιμόνι που δεν έγινε ποτέ και τις συνωμοσιολογίες που ανεβάζει ο Λιάγκας, ενώ το γνωρίζει εκ των προτέρων.
Αυτή η κατάντια της Ελληνικής Τηλεόρασης, που η ευκολία με την οποία θέματα υποβιβάζονται ή εξαφανίζονται, αλλά υποσημειώσεις σε Δελτίο Τύπου της Τροχαίας γίνονται πρώτες ειδήσεις, κάποτε να μας απασχολήσει. Ναι;