Ανακοίνωση κατάληψης Rosa Nera:
Τι θα γίνει με αυτούς που δεν μένουν σπίτι γιατί δεν έχουν σπίτι ;
Δεν είναι μόνο ο άστεγος του Ρεθύμνου – του οποίου το φαιδρό πρόστιμο τελικά σβήστηκε μόνο και μόνο επειδή υπήρξε κοινωνική κατακραυγή. Εκατοντάδες άστεγοι στην Κρήτη, ανάμεσα τους και πολλοί προσφάτως άνεργοι λόγω πανδημίας (ντόπιοι και μετανάστες) αντιμετωπίζουν καθημερινά προβλήματα τα οποία παραμένουν αόρατα. Πριν από μία εβδομάδα, οι “προστάτες του πολίτη” προσήγαγαν τέσσερις αλληλέγγυους/ες και τρεις μετανάστες από εγκαταλελειμμένο σπίτι (ιδιοκτησίας του Πολυτεχνείου Κρήτης) στην Παλιά πόλη των Χανίων. Οι συγκεκριμένοι τρείς μετανάστες λίγες μέρες πριν είχαν ήδη υποστεί δύο εξώσεις: Μια από τους αστυνομικούς, και πιο πριν, σε άλλο σπίτι στη Νέα Χώρα, από τον “ιδιοκτήτη” και τους δήθεν “συγγενείς/φίλους” του με λοστάρια κι ένα μαχαίρι, που μαγικά εξαφανίστηκαν όταν ήρθε η αστυνομία. Πριν λίγες μέρες επίσης γίναν 2 άτυπες μεταγωγές τεσσάρων άστεγων μεταναστών από τα Χανιά στην Αθήνα. Η ιστορία είναι παλιά και γνωστή. Τους συλλαμβάνουν επειδή δεν έχουν χαρτιά, τους μεταφέρουν στο καράβι και τους στέλνουν στην Αθήνα για να μην τους έχουν στα πόδια τους. Τα πρόστιμα και οι απειλές, από τα όργανα της τάξης, είναι καθημερινό φαινόμενο για όσους βρίσκονται στην πλατεία. Έτσι λοιπόν διασφαλίζεται το εξής : οι αόρατοι/ες αυτής της κοινωνίας πάντα θα είναι βορά στα θηρία που εφαρμόζουν την «τάξη». Είτε είναι κρατική εντολή, είτε είναι αυθαιρεσία αστυνομικών, το αποτέλεσμα παραμένει οι συνεχείς αποκλεισμοί με τεράστιο κόστος στις ζωές των αδύναμων, μια κοινωνική κατρακύλα που δεν έχει πάτο.
Το οικιστικό απόθεμα εγκαταλελειμμένων κτηρίων στα Χανιά είναι ιδιαίτερα μεγάλο, παρά την “έξαλλη τουριστικοποίηση” της πόλης. Ήρθε η ώρα όλοι και όλες να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Πού θα μείνουν με ασφάλεια οι “αόρατοι/ες” και πώς θα απαντηθούν οι ανάγκες τους; Με επικοινωνιακές ανακοινώσεις του Δήμου; Με την πλήρη “αποποίηση ευθύνης” των Μητροπολιτών και των υπόλοιπων ρασοφόρων; Με ρουφιανέματα από έναν ακροδεξιό “ανήσυχο γείτονα” και την καταστολή των καταλήψεων για τη στέγαση αστέγων ενώ “μένουμε σπίτι”; Με την άρνηση της εκκλησίας και των ξενοδόχων να επιμεριστούν οποιαδήποτε κοινωνική ευθύνη; Με την ανικανότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, να εφαρμόσει ακόμα και τη σχετική εγκύκλιο προστασίας των αστέγων;
Τι θα γίνει με τα λεφτόδεντρα ; (*)
Από την μία έχουμε να κάνουμε με μαζικές παράνομες απολύσεις (υπολογίζονται γύρω στις 120.000), επιδόματα που δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι, εργοδότες που σου ζητάν το 1/8 του επιδόματος για να σε δηλώσουν ως εργαζόμενο, 50% μείωση του μισθού, περικοπές στις συντάξεις. Και φυσικά καμία πρόνοια για εργαζόμενους και εργαζόμενες που δούλευαν μαύρα, για τους ανθρώπους με αναπηρία, τους πρόσφυγες, τις άστεγες, τους φυλακισμένους και όλες εκείνες που παραμένουν αόρατες για το κράτος. Και από την άλλη έχουμε να κάνουμε με διαγραφή χρεών σε καναλάρχες, δώρο 11 εκατομμυρίων για επικοινωνιακή πολιτική, διπλάσιο μίσθωμα των Μ.Ε.Θ σε ιδιωτικές κλινικές και λεφτά σε μικρά και μεγάλα αφεντικά για τις επιχειρήσεις τους που πλήττονται. Ψίχουλα όμως για τους εργαζόμενους/ες και ούτε καν για όλους/ες. Καμία κουβέντα για την υποχρηματοδότηση της υγείας, την εγκατάλειψη των γηροκομείων, των κέντρων φιλοξενίας παιδιών και γυναικών, των κλειστών κέντρων κράτησης μεταναστών και των φυλακών. Κάθε μέρα λένε στον κόσμο πως όλα πάνε καλά, όλο και περισσότεροι όμως καταλαβαίνουν πως η κυβέρνηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, στις εργάτριες, στους ανασφάλιστους, στα πιο φτωχά στρώματα. Στα Χανιά, αντί για μέτρα προστασίας – πέρα από τις εθελοντικές και κινηματικές υποδομές, έχουμε εκκενώσεις σπιτιών και ξυλοδαρμούς, πληρότητα και ακαταλληλότητα του ξενώνα για τους αστέγους, ανάλγητες προσαγωγές άνεργων μεταναστών εργατών, άτυπες απελάσεις. Αν κανείς αναρωτιέται γιατί οι κρατικοί φορείς δεν μπορούν να δώσουν λύση, η απάντηση για εμάς είναι προφανής. Γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά τους.
Είναι η μεσαιωνική καραντίνα η μόνη ενδεδειγμένη, κοινωνικά και υγειονομικά, λύση και για ποιους;
Είναι σαφές πως η κρατική διαχείριση της κρίσης επενδύει αποκλειστικά σε ανεπαρκείς προτάσεις καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας. Παράλληλα αφήνει χωρίς επάρκεια σε προσωπικό, υλικά, μονάδες εντατικής θεραπείας, και διαγνωστικά τεστ τις υποδομές της δημόσιας υγείας, ιδίως στην περιφέρεια. Οι πιο ευάλωτοι αφήνονται στην τύχη τους. Καμία μέριμνα για τους άστεγους/ες, καμία πρωτοβουλία απεγκλωβισμού των προσφύγων παρά τα 35 εκατομμύρια που τσέπωσε η κυβέρνηση από την Ε.Ε. Τα στρατόπεδα εγκλεισμού παραμένουν γεμάτα, ακόμα και αν σε ολόκληρο τον πλανήτη, μέχρι κι ο συντηρητικός κόσμος βοά για το αίσχος του εγκλεισμού μεταναστευτικών / προσφυγικών οικογενειών σε κάποια στρατόπεδα στο Αιγαίο, χωρίς καν νερό και σαπούνι… Οι φυλακές παραμένουν γεμάτες και χωρίς καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ίδια ώρα που απαγορεύουν την συνάθροιση στον προαύλιο χώρο και ακυρώνουν τα επισκεπτήρια. Τα ελληνικά εργοστάσια και οι βιοτεχνίες, κι αυτά γεμάτα, ενώ ήδη οι εργοδοτικές ενώσεις, που, σημειωτέον, ορισμένες χρηματοδοτούνται, εντατικοποιούν την εργασία, απολύουν χιλιάδες κόσμο (συχνά με ένα sms) και ταυτόχρονα προσπαθούν να βάλουν χέρι ακόμα και στα πενιχρά εργατικά επιδόματα! Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του νεκρού εργάτη στη Βόρεια Ελλάδα, ο οποίος προσβλήθηκε από τον ιό αλλά το εργοστάσιο συνεχίζει να λειτουργεί, αδιαφορώντας για την υγεία των εργαζόμενων. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί που διαχειρίζονται την πανδημία, είναι η απάντηση των αφεντικών και έχει υλικές προϋποθέσεις, με πρόγραμμα και σχεδιασμό στην διαχρονική κατεύθυνση : οι εκμεταλλευόμενοι είναι και θα είναι αναλώσιμοι για τα αφεντικά.
Την ίδια ώρα που οι φραγκάτοι χρυσοπληρώνουν τα τεστ για τον ιό στα ιδιωτικά νοσοκομεία, οι ευπαθείς ομάδες δεν έχουν καν πρόσβαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα, με αποτέλεσμα σοβαρές παθήσεις να μην είναι δυνατόν να διαγνωστούν. Σε αυτές τις συνθήκες, αν κάτι πάει στραβά στις κρατικές προχειρότητες θα την πληρώσουν οι πιο φτωχοί – όπως σε κάθε επιδημία. Γιατί, ενώ οι ευάλωτοι αφήνονται στην “ατομική ευθύνη τους”, η εγχώρια αστική τάξη προστατεύεται από τις – επιδοτούμενες αντί για επιταγμένες – ιδιωτικές κλινικές. Και μάλιστα βγάζει και φράγκα από την υγειονομική κρίση, αφού αντλεί κρατικό χρήμα για τις εργοδοτικές ενώσεις και τους ημέτερους.
Εδώ και μήνες γίνονται εκκλήσεις από το σύνολο των γιατρών και των υγειονομικών (ανεξαρτήτως ιδεολογίας) για θωράκιση των νοσοκομείων, προσλήψεις, βασικά αναλώσιμα. Ακόμα και σήμερα ακούμε για ελλείψεις σε γάντια, για προσωπικό που νοσεί γιατί το κράτος το άφησε συνειδητά χωρίς προστασία. Ιδίως τα νοσοκομεία που δεν θεωρούνται νοσοκομεία αναφοράς είναι τραγικά υποστελεχωμένα και χωρίς καν τα στοιχειώδη αναλώσιμα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας προτείνει την προσευχή και την ατομική ευθύνη. Την ίδια στιγμή το υγειονομικό προσωπικό καταθέτει συνεχώς λύσεις για την ασφαλή αντιμετώπιση του ιού. Η διεθνής εμπειρία (και όσα λάθη έχουν γίνει) έχει προσφέρει πολλά στο πώς αντιμετωπίζεται ο ιός. Οι γιατροί τα λένε αλλά το πολιτικό προσωπικό της χώρας επιλέγει να λογοκρίνει τις συνεντεύξεις τους, όπως φάνηκε και με το ψαλίδι στην ΕΡΤ.
Ποια είναι η πραγματική κοινωνική και ατομική μας ευθύνη;
Όσο οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι έγκλειστοι, οι ηλικιωμένοι κι αρκετοί άλλοι, που δεν είναι κατηγοριοποιήσιμοι αλλά υπάρχουν, έχουν ανάγκη την πρωτοβάθμια υγεία, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν μόνο μια ελπίδα: τα κοινωνικά και εργατικά κινήματα. Αν μιλήσουμε για κοινωνικές και ατομικές ανευθυνότητες, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτούς που αδιαφορούν για το ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει σπίτι, δεν έχει πρόσβαση στην υγεία, δεν έχει να φάει ή συνωστίζεται σε φυλακές και στρατόπεδα. Σε καιρούς που τα πράγματα παρουσιάζονται από το πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ των αφεντικών ως μη διαχειρίσιμα παρά μόνο “αστυνομικά”, κι ίσως επικίνδυνα κοντά στο “στρατιωτικά”, ο μόνος τρόπος να την βγάλουμε καθαρή είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια.
Πέρα από τα αυτονόητα μέτρα προστασίας που επιβάλλει μια κατάσταση πανδημίας, διακρίνουμε μια ασύμμετρη μεγέθυνση των κατασταλτικών μέτρων και της αστυνομικής αυθαιρεσίας (4 εκατομμύρια οι εισπράξεις απ’ τα πρόστιμα παρεμπιπτόντως ). Την ίδια στιγμή η συνεισφορά στη δημόσια υγεία και την οικονομική στήριξη του βαλλόμενου πληθυσμού, είναι τεχνηέντως η ελάχιστη. Για να το κάνουμε τάλαρα, επτά μπάτσοι – ένας γιατρός. Συγχρόνως, η κρατική ρητορική περί ανευθυνότητας και ατομικής ευθύνης νομιμοποιεί τα πιο χυδαία αντανακλαστικά : τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το ρουφιάνεμα και την υποταγή. Οπότε υπάρχει μια πραγματική ατομική και κοινωνική ευθύνη : να σταθούμε όλοι κι όλες, με συνέπεια και σε βάθος χρόνου, ενάντια στο αδηφάγο Κράτος των Αφεντικών, τους θρασύδειλους ρουφιάνους και τους μάτσο μπράβους τους (επαγγελματίες και μη). Να κάνουμε κάτι, τέλος πάντων, για το δικό μας ταξικό συμφέρον και για μια κοινωνία στην οποία θα χαιρόμαστε να ζούμε.
Επί του παρόντος :
Από τη πλευρά μας απαντάμε, όπως πάντα, με Αλληλεγγύη και Ανθρωπιά. Στηρίζουμε τα σωματεία εργαζομένων, τον αγώνα των υγειονομικών, τα αιτήματα των φυλακισμένων, την εκκένωση των κλειστών κέντρων κράτησης και την ασφαλή μεταφορά προσφύγων και μεταναστριών στον αστικό ιστό. Στηρίζουμε υλικά τις δομές που μας έχουν ανάγκη, την γειτόνισσα που δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι της, τον ηλικιωμένο που δεν μπορεί να πάει στο σούπερ μάρκετ. Στηρίζουμε έμπρακτα τους άστεγους και τους μετανάστες και τις πρωτοβουλίες των αυτοοργανωμένων συσσιτίων, όπως της Σπλάντζιας και του Στεκιού Μεταναστών.
Καλούμε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να κάνει το ίδιο, κρατώντας παράλληλα και τα μέτρα προστασίας που απαιτεί η πανδημία. Τώρα που αυτή η κατάσταση – και η ταξική της διαχείριση – στοχοποιεί κυρίως (αν και όχι μόνο) τους ευάλωτους και τους πιο αδύνατους οφείλουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα να επικρατήσει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε και άλλες απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανεπάρκειες στη δημόσια υγεία, τζόγο με τις ζωές των ηλικιωμένων.
Υπερασπιζόμαστε τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Διαχέουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο, τον κριτικό μας λόγο για τα γεγονότα. Υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο χώρο κι όσους κινούνται σ’ αυτόν αναγκαστικά, γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Την ίδια στιγμή όμως κάνουμε κριτική και σε όσους τους έχουν αφήσει χωρίς σπίτι. Το “μένουμε σπίτι” δεν είναι για όλες το ίδιο.
Να μην δεχτούμε καμία απόλυση, δηλαδή να σταθούμε ενωμένοι κι ενωμένες απέναντι τους. Να μην ανεχτούμε καμία λύση χαρτζιλικίστικου επιδόματος, δηλαδή να σηκώσουμε μπαϊράκι αυτομείωσης “, συλλογικές αρνήσεις πληρωμών σε λογαριασμούς και νοίκια. Να μην εγκαταλείψουμε την οργάνωση της τάξης μας, δηλαδή να μην ξεχάσουμε ότι όταν μαχόμαστε, φανερώνεται η πραγματική κατάσταση: αυτοί χρειάζονται εμάς κι όχι το αντίθετο.
Δεν πιστέψαμε ποτέ στις τέλειες λύσεις, αλλά στη ζωή δεν υπάρχει σιγουριά. Έχουμε χρέος να παραμείνουμε οργανωμένοι, στα ζητήματα της ταξικής πάλης και στην καθημερινότητά μας. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε πολιτικά. Να μην ξεχάσουμε να ζούμε.
Αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.
Αγάπη και φροντίδα.
Υπευθυνότητα και ελευθερία.
Κατάληψη Rosa Nera – 6 /4/2020
(*) ενδημικό φυτό που φυτρώνει στο σπίτι του κ. Μαρινάκη, του κ. Αλαφoούζου, του κ. Σαββίδη, του κ. Βαρδινογιάννη και άλλων καναλαρχών που μπορεί να ξεχνάμε, αλλά δεν μπορεί να το αναπιάσει ο καθένας σπίτι του, εκτός εάν είναι Πέτσας.
