Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που ισχυρίζονται για τους Εβραίους: «Καλά έκανε ο Χίτλερ και τους “μάζεψε”». Έχω διαβάσει βιβλία για τα δεινά τους και έχω κλάψει βλέποντας ταινίες όπως τον «Πιανίστα», την «Κλέφτρα βιβλίων» και το πλοίο με τους απεγνωσμένους Εβραίους που δεν το δέχτηκαν στην Αμερική, την δραματική τους περιπλάνηση, την επιστροφή τους στη Γαλλία, το τέλος τους. Ήταν μία φρίκη που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί, αυτή η φρίκη που την εφάρμοσαν ανάμεσα σ’ άλλους και σε αυτούς τους ανθρώπους οι Ναζί.

Έχω αγανακτήσει με τις αφηγήσεις γεροντότερων που δεν υπάρχουν πια στη ζωή γι’ αυτόν τον χαμάλη – μου διαφεύγει τώρα το όνομά του – που του εμπιστεύτηκε ο Εβραίος αφέντης του το μοναχοπαίδι του για να το σώσει, κι αυτός το κάρφωσε στους Γερμανούς για να επωφεληθεί της περιουσίας τους. Έχω κλάψει με την ιστορία του 20χρονου Κεραμειανού που παρότι η θρησκεία του το απαγόρευε, αυτός ερωτεύθηκε παράφορα μια 17χρονη Εβραιοπούλα που την ακολούθησε στο μοιραίο πλοίο που πνίξανε οι Ναζί στο Κρητικό πέλαγος. Ιστορίες, τόσες ιστορίες!
Όμως, άλλο τόσο έχω κλάψει για την Παλαιστίνια έγκυο γυναίκα που το Ισραηλινό οδόφραγμα της απαγόρευε τον δρόμο για το Νοσοκομείο και πέθανε. Για τα παιδιά της Παλαιστίνης που πεθαίνουν κάθε μέρα, για τα συρματοπλέγματα, για τα οδοφράγματα, για τα κατοχικά στρατεύματα, για τα τανκς στο έδαφος της Παλαιστίνης. Για το νερό που τους στερούν, για την σκληρότητα που επιδυκνείουν, για την αγριότητα. Για την στέρηση απ’ τους Παλαιστίνιους της πατρίδας τους.

Και αναρωτιέμαι: Πώς διολίσθησαν έτσι; Πώς μπορούν να γίνονται τόσο σκληροί όπως ο Χίτλερ; Πώς γίνονται έτσι σωβινιστές; Να ‘ναι ο τρόμος που πέρασαν; Να ‘ναι ο τρόμος που τους κάνει να αναζητούν όλο και περισσότερη ισχύ; Που τους πέρασε στην απέναντι όχθη; Που τους κάνει να συμπεριφέρονται το ίδιο; Ως άτομα μεμονωμένα δεν μπορώ να τους καταλογίσω κάτι αφού δεν τους γνωρίζω. Αλλά ως προς την πολιτική τους, αυτή είναι κατακριτέα.

«Ήρθαμε για να μείνουμε». Με τρομάζει η δήλωση. Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την Παλαιστίνη. Πούλησαν τη γη τους. Λέγαμε πριν ξεκινήσομε κι εμείς αυτή την παράδοση: «Ήταν βοσκοί, αγράμματοι, και πούλησαν την πατρίδα τους». Και έτσι έμειναν χωρίς πατρίδα και τραβάνε αυτά που τραβούν στην Παλαιστίνη.

Λέγαμε! Τότε! Πριν αρχίσομε και μεις να πουλάμε!

Λέγαμε: «Ήταν αγράμματοι»

Τώρα; Πουλάνε οι πνευματικοί άνδρες την πατρίδα μας.

Λέγαμε: Ήταν βοσκοί! Τότε.

Τώρα: Είναι πρυτάνεις. Δ/ντές Πνευματικών Ιδρυμάτων. Και πουλάνε!

Θα μείνομε χωρίς πατρίδα! Όπως την Παλαιστίνη.

– «Ήρθαμε για να μείνομε» δήλωσαν.
Να μείνετε ως απλοί κάτοικοι, να μείνετε όχι βέβαια ως εποικιστές όπως στην Παλαιστίνη.

Χωρίς να μας αγοράσετε!

– «Επενδύομε στο Παλιό Λιμάνι Χανίων τα τελευταία τέσσερα χρόνια και προσπαθούμε να μεγαλώνουμε σταδιακά».

Ναι, σταδιακά έρχεται το τέλος μας. Πλιά, είχατε την Οβραϊκή. Έναν δρόμο, τώρα θέλετε όλη την Παλιά Πόλη. Δένετε λέει θέσεις εργασίας. Τι να τις κάνομε τις θέσεις εργασίας όταν δεν έχομε πατρίδα; Όταν επωφελούμενοι της κρίσης αγοράσετε όλη την Παλιά Πόλη; Και όχι μόνο; Θα βάλετε και δω συρματοπλέγματα; Διόδια; Είσοδο και έξοδο της Παλιάς Πόλης; Οδοφράγματα; Θα ξαναμπεί σε λειτουργία ένα νέο «ΚαλέΚαπισί;», θα μας μετατρέψετε σε Παλαιστίνη; Γιατί; Εκτός απ’ τη Rosa Nera αγοράζετε λέει και το ΠΑΛΛΑΣ και όλη την γωνία, αληθεύει; Πού θα σταματήσει η αγοραστική σας όρεξη; (Δεν αναφέρομαι μόνο στους δύο αγοραστές).

Εμείς θέλομε την γη μας, την παλιά πόλη μας, το Λιμάνι μας, τα Χανιά μας. Αυτή η γη είναι δική μας. Δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει. Κανένα πνευματικό ίδρυμα δεν επιτρέπεται να πουλήσει τα «τιμαλφή έπρεπε να φυλάξει». Οι κερκόπορτες πρέπει να φυλαχθούν κλειστές.

Το δράμα της Παλαιστίνης είναι δίπλα μας. Ας μην ξεχνάμε!

Τελειώνω μ’ ένα ποίημα του Παλαιστίνιου Μαχμούντ Ντουρουίς

Η νεκρή Νο 18

Πράσινος ήταν κάποτε ο ελαιώνας
ήταν… κι ο ουρανός
ένα γαλάζιο δάσος ήταν
αγαπημένες μου.
Τι τα’ άλλαξε απόψε;
Σταματήσαν το φορτηγό των εργατών
στου δρόμου τη στροφή και ήταν ήσυχοι
μας γύρισαν προς την ανατολή και ήταν ήσυχοι
…………………………
Ένα γαλάζιο ήταν σπουργίτι κάποτε η καρδιά μου
αγαπημένη μου φωλιά
και τα μαντήλια μου ολόλευκα τα είχα, αγαπημένε μου, απόψε
Τι τα μάτωσε απόψε;
Τίποτα δεν καταλαβαίνω, αγαπημένε
…………………………
Σταμάτησαν το φορτηγό των εργατών
Στου δρόμου τη στροφή και ήταν ήσυχοι
μας γύρισαν προς την ανατολή… και ήταν ήσυχοι
…………………………
Σου δίνω τα πάντα, έναν ίσκιο, το φως
τη βέρα κι ό,τι άλλο θες
ένα περιβολάκι με ελιές και με συκιές
και θάρθω όπως κάθε βράδυ
μες στ’ όνειρο σου απόψε θάρθω και
απ’ το παράθυρο θα σου πετάξω ένα φούλι
μη με μαλώσεις που άργησα λίγο
με σταμάτησαν.
Πράσινος ήταν κάποτε ο ελαιώνας
ήταν… αγαπημένε και
πενήντα θύματα το σούρουπο τον έκαμαν
κόκκινη λίμνη
… πενήντα θύματα
αγαπημένε μου μη με μαλώνεις…
με σκότωσαν.. με σκότωσαν…
με σκότωσαν…

Πέρσα Βλοντάκη

ΥΓ: Απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινούν οι βλέψεις του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος και της Βρετανίας για την κατάληψη της Παλαιστίνης. Η Παλαιστίνη τότε βρίσκεται υπό Οθωμανικό ζυγό. Πολλοί αγώνες μέχρι σήμερα και πολλές επεμβάσεις όπως εδώ από ξένες δυνάμεις και ειδικά απ’ την Βρετανία. Δεν ήταν μόνο βοσκοί όπως μας έλεγαν που πούλαγαν.
Και δω το ίδιο. Δεν είναι μόνο φτωχοί που πουλάνε.