Η άφιξη του Τριαντάφυλλου Χατζηνικολάου θύμισε “μεταγραφή αεροδρομίου” παλιών καλών αθλητικών εποχών της χώρας. Δεν ήταν, όμως, η πρώτη που είδαμε, ειδικά φέτος, για παίκτη ενός reality show.
Ας αρχίσουμε με μία βασική παραδοχή: Το Survivor είναι ένα ριάλιτι. Η λέξη που το ακολουθεί, “επιβίωσης”, “συμβίωσης” κλπ, είναι απλά ο συνοδευτικός προσδιορισμός μέρους του περιεχομένου του. Ως προϊόν, ήταν και παραμένει ριάλιτι, πολλώ δε τη φετινή σεζόν, για λόγους που έχουν αναλυθεί σε πρόσφατο θέμα του NEWS 24/7.
Περισσότερο ως παίκτη ριάλιτι, λοιπόν, και λιγότερο ως διάσημη καλλιτεχνική περσόνα υποδέχτηκαν χθες τον Τριαντάφυλλο Χατζηνικολάου, δεκάδες φανατικοί θαυμαστές του, μετά βαΐων, κλάδων, παραλλαγμένων στίχων από δικά του τραγούδια και… οπαδικά συνθήματα που παραπέμπουν στη σαφώς πιο “οικεία” εικόνα των “μεταγραφών αεροδρομίου”. Ή έστω, σε τιμές που θα έπρεπαν στον νικητή του Survivor 4, όπως αρκετοί βέβαια έσπευσαν εν χορώ να τον αποκαλέσουν στο ντελίριο της στιγμής. Εν προκειμένω, ίσως όχι αδίκως, αν σκεφτεί κανείς ότι τα χρήματα που εισέπραξε από το παιχνίδι είναι περισσότερα από το τελικό του έπαθλο.
Τι άλλο είδαμε;
Δεκάδες ανθρώπους να συνωστίζονται για πάνω από μία ώρα μπροστά από την πύλη του αεροδρομίου, αναμένοντας καρτερικά τη στιγμή που θα βγει για να τον υποδεχτούν, τριαντάφυλλα στο πάτωμα που παρέπεμπαν σε νυχτερινή διασκέδαση παρά στο όνομα του τραγουδιστή, γηπεδικά συνθήματα, ακόμη και… στολή “Ντάφυ” βγαλμένη από την καθημερινή του ενδυμασία στον Άγιο Δομίνικο.
Αν υπάρχει μία φωτογραφία που απεικονίζει όλα τα ντεσού και περικλείει κάθε καλτ στοιχείο της “ηρωικής” υποδοχής…
Η υποδοχή παικτών με τιμές “ηρώων” στη χώρα μας δεν είναι σπάνιο γεγονός. Στον χώρο του αθλητισμού, άλλωστε, το αεροδρόμιο έχει μετατραπεί πολλές φορές σε εξέδρα για “μεγάλα ονόματα” που, μαζί με το ίδιο το “Ελ. Βενιζέλος”, ντύθηκαν στα χρώματα της νέας τους ομάδας προκαλώντας οπαδικό παροξυσμό. Πριν καν ο Τριαντάφυλλος γίνει τραγουδιστής. Από τον Λάγιος Ντέταρι στον Ντομινίκ Ουίλκινς, από τον Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα στον Τζιμπρίλ Σισέ, ακόμη και πρόσφατα με την έλευση του Μάριο Χεζόνια για τον Παναθηναϊκό.
Πόσο συχνό και κυρίως πόσο “ελληνικό” είναι, όμως, ένα τέτοιο φαινόμενο για παίκτες ριάλιτι; Τι είναι αυτό που ώθησε δεκάδες ανθρώπους να μπουν σε μία διαδικασία χιλιομέτρων, εξόδων και πολύωρης αναμονής για μία “φιέστα” δευτερολέπτων, που εν τέλει προκάλεσε και το κράξιμο αρκετών χρηστών του Twitter;
Και εν πάση περιτπώσει πόσο huge είναι ως γεγονός η άφιξη ενός παίκτη ριάλιτι στην Ελλάδα; Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για έναν απλό… επαναπατρισμό, για την επιστροφή του “τιμώμενου προσώπου” στη χώρα του, η οποία ομολογουμένως δεν περιέχει και κανένα ιδιαίτερο στοιχείο προσδοκίας για το μελλοντικό αποτύπωμα της καριέρας του, παρά μόνο αναγνώρισης για τα τηλεοπτικά του πεπραγμένα. Αν κάνουμε και εδώ, βέβαια, αναγωγή στα αθλητικά δεδομένα και δρώμενα, κάθε νέο “γκρέμισμα” του αεροδρομίου για επιστροφή αθλητών στις ομάδες που παλαιότερα μεγαλούργησαν είθισται να οδηγείται σε φιάσκο. Εκτός αν μιλάμε για “once in a lifetime” διεθνείς επιτυχίες, που και σε αυτή την περίπτωση πάλι, η δημοτικότητα του προϊόντος/αθλήματος καθορίζει και την προσέλευση του κόσμου, όπως και τα ντεσιμπέλ της αποθέωσης.
Να θυμίσουμε εδώ πως, πριν από δύο περίπου εβδομάδες, κατά την άφιξη στο “Ελ Βενιζέλος” μίας άλλης τραγουδίστριας με καλλιτεχνικές προδιαγραφές σαφώς μεγαλύτερες, λόγω ηλικίας και μόνο, της Στεφανίας Λυμπερακάκη, η 10η θέση σε έναν μουσικό διαγωνισμό δεκαετών έτυχε υποδοχής… μίας μόλις κάμερας, μεταξύ μερικών συγγενών και άντε κάποιων φίλων. Εκεί τουλάχιστον, η δημοσιογραφική κάλυψη περιείχε και το τυπικό, το ελάχιστο στοιχείο ενός επαρκούς ρεπορτάζ, μίας δήλωσης από όλη μάλιστα την ελληνική αποστολή, χωρίς βέβαια να χρειαστεί η τραγουδίστρια να φυγαδευτεί.
Η “Marvel” των ριάλιτι
“Τα πιστόλια του δεν κάνουν λάθη”, “είναι τρελός ο πρόεδρος”, “αν περάσεις την πόρτα”, “σπάω τα ρολόγια” και άλλα τέτοια ακούστηκαν χθες στο “Ελ. Βενιζέλος”, σε μία υποδοχή που έσπασε τα κοντέρ της τηλεοπτικής αλλά και σοσιαλμιντιακής προσωπολατρίας (η live μετάδοση στο Facebook έφτασε μέχρι και τους 2,5 χιλιάδες θεατές). Στιγμές, όμως, που ανήκουν στην “εντός Σένγκεν” ζώνη της τηλεοπτικής επικαιρότητας.
Νωπές παραμένουν οι εικόνες από τη “φλεγόμενη” Ρόδο, που “σείστηκε” ολάκερη από την άφιξη του Τζέιμς Καφετζή. Στο Φαληράκι, συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας για να υποδεχτεί τον συντοπίτη και “εκπρόσωπο” του νησιού σε ένα πάρτι που είχε από πυροτεχνήματα, πανό που έγραφαν “Τζείμς νικητή της καρδιάς μας”, μέχρι και DJ.
Λίγες ημέρες αργότερα, ανάλογες εικόνες είδαμε σε έναν ακόμη παίκτη του Survivor, τον Νίκο Μπάρτζη. Τον 26χρονο αγρότη, ο οποίος αποχώρησε οικειοθελώς από το παιχνίδι, τον περίμενε ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στο “Ελ. Βενιζέλος”, όπου είχε συγκεντρωθεί κόσμος για να τον αποθεώσει. Όταν έκανε την εμφάνισή του άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα ενώ κάποιοι κρατούσαν και πανό, με τους ανθρώπους της παραγωγής του Survivor, που τον συνόδευαν, να δίνουν μεγάλο αγώνα για να τον απομακρύνουν.
Μάλιστα, αποθεωτική υποδοχή είχαν ετοιμάσει και για το χωριό του, το Ζευγολατιό, για την οποία είχαν αγοράσει πυροτεχνήματα μεγάλης χρηματικής αξίας, ενώ είχαν σχεδιάσει και μάζωξη στην κεντρική πλατεία για την κορύφωση της γιορτής, αν και η φωτιά στην Κορινθία δεν επέτρεψε τη διεξαγωγή μίας τόσο φαντασμαγορικής φιέστας.
Αν πάμε λίγο πιο πίσω, στο 2017, παραμένοντας όμως στο ίδιο ριάλιτι, αλησμόνητη είναι η υποδοχή στον Γιώργο Αγγελόπουλο (Ντάνο) κατά την άφιξή του στο νησί του, τη Σκιάθο. Ο νικητής εκείνου του Survivor, ο οποίος είχε μπει στην ομάδα των “άσημων” του παιχνιδιού, έφτασε στον τόπο των “εορταστικών εκδηλώσεων” με καΐκι, ενώ χρειάστηκε να μοχθήσει για να διασχίσει το συγκεντρωμένο πλήθος μέχρι τη στιγμή που θα έπαιρνε το μικρόφωνο για να απευθυνθεί σε αυτό.
Ακόμα πιο πίσω, στο μακρινό 2001 για τους μεγαλύτερους, διόλου αμελητέος ήταν ο αριθμός των θεατών που είχαν αποφασίσει να κάνουν ρεβεγιόν πρωτοχρονιάς και να αλλάξουν χρόνο με Big Brother, όχι μόνο από την τηλεόρασή τους παρακολουθώντας τον τελικό του πρώτου ελληνικού ριάλιτι, αλλά και με την συγκέντρωσή τους έξω από το σπίτι!
Σήμερα, 20 χρόνια αργότερα, τα ριάλιτι δεν καταλαμβάνουν απλώς ένα σημαντικό μέρος της prime time ζώνης της ελληνικής τηλεόρασης. Διατηρούν την ταύτιση των τηλεθεατών με τους συμμετέχοντες, την ηρωοποίηση των πάσης φύσεως και λογικής διακριθέντων, αλλά και τη δική τους συμμετοχή στην προσπάθεια καλλιέργειας μίας υποτυπώδους υστεροφημίας.