Είσαι 20 χρονών και βλέπεις πως τίποτα γύρω σου δεν είναι δεδομένο, όλα καταρρέουν. Το ίδρυμα που σπουδάζεις διαλύεται. Η μικρότερη αδερφή σου λέει πως το σχολείο τη γεμίζει με άγχος και ένταση αντί για μόρφωση και συντροφιά όπως νόμιζε παλιότερα. Ο μεγάλος αδερφός σου είναι άνεργος και ο κολλητός σου ανακοινώνει πως θα φύγει για έξω.
Όλοι καταλαβαίνουμε την τραγικότητα της καθημερινότητας που ζούμε. Τόσο οι δεσμοί με την κοινωνία γύρω μας όσο και αυτοί με τον τόπο που ζούμε τσακίζονται ανηλεώς γκρεμίζοντας κάθε ελπίδα, κάθε δυνατότητα να ονειρευόμαστε ή έστω να προσδοκάμε κάτι διαφορετικό, μια άλλη ποιότητα. Η επικράτηση του ατομισμού μας έχει επιβάλλει το αίσθημα της ματαιότητας και ενός ψεύτικου ρεαλισμού. Μάταιο να παλεύεις για άλλη ζωή, μάταιο να πραγματεύεσαι μια διαφορετική πραγματικότητα. Μόνο ρεαλιστικό είναι είτε να βρεις μια, λίγο καλύτερη απ’ τους άλλους, θέση στην υπάρχουσα κατάσταση, είτε η φυγή.
Ταυτόχρονα όμως, κάτι συμβαίνει. Τον τελευταίο μήνα μας παρουσιάζεται μια εικόνα που έχει κάτι απ’ το παρελθόν, μα κυρίως κάτι απ’ το μέλλον. Ο Νίκος Ρωμανός μας θύμισε πως κάποτε (όχι και τόσο παλιά) είχαμε βγει στους δρόμους για να αναζητήσουμε την ελπίδα που νιώθαμε ότι μας στερούν, το δικαίωμα στο όνειρο. Τώρα ο αγώνας που δίνει είναι αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Αγώνας για λευτεριά και δικαιοσύνη. Αγώνας λεβέντικος. Το αξιακό φορτίο αυτού του αγώνα είναι το μέλλον που πρέπει να δούμε στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού.
Η συλλογικοποίηση αυτού του φορτίου είναι όρος για να υψώσουμε ανάστημα απέναντι σε όσους και ό,τι καταστρέφει τη ζωή και την ύπαρξή μας. Αυτό είναι που τρέμουν. Ένα νέο, έναν άνθρωπο, μια γενιά με φρόνημα. Μια γενιά που στέκεται στα πόδια της και αποφασίζει να κάνει κουμάντο στη ζωή και στον τόπο της αντί να είναι θεατής στον κατακερματισμό της. Μια γενιά που τη δένει ένα συλλογικό όραμα για ένα μέλλον που θα ορίσει η ίδια. Ας αφήσουμε επιτέλους την ατομιστική μιζέρια μας και να βγούμε να συναντήσουμε τους διπλανούς και παραδιπλανούς μας που νιώθουν εξίσου εξαπατημένοι και αδικημένοι απ’ την πραγματικότητα και έχουν τους ίδιους προβληματισμούς. Να σκεφτούμε, να συζητήσουμε, να δράσουμε για να οικοδομήσουμε αυτό το όραμα και την ελπίδα. Να διώξουμε ό,τι μας καθηλώνει και να φτιάξουμε μια Ελλάδα στο μπόι των ονείρων μας.
Άρης Βλαχάκης
Αλέξης Θεοδωρίδης
Γιώργος Συντυχάκης
Λάζαρος Χατζηιωαννίδης
