Τέλος σε μια υπόθεση που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις εντός και εκτός Κρήτης είναι έτοιμο να βάλει το Πανεπιστήμιο του νησιού, ανακαλώντας τον τίτλο επιτιμίας του Γερμανού καθηγητή Χάινς Ρίχτερ, ο οποίος με το βιβλίο του για την Μάχη της Κρήτης, επικρίνει τον αντιστασιακό αγώνα και αναγνωρίζει τους ναζί αλεξιπτωτιστές ως «ιδεολόγους ιππότες».
Η Αιτιολογική Έκθεση για την αφαίρεση του τίτλου του Επίτιμου Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης από τον καθηγητή Χάινς Ρίχτερ, η οποία φέρει τις υπογραφές του Καθηγητή Πολιτικής ΦιλοσοφίαςΔημήτρη Ι. Κοτρόγιαννου και του Επίκουρου Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Δημήτρη Ξενάκη, έρχεται την παραμονή της 75ης Επετείου από την Μάχη της Κρήτης.
Με την Έκθεση αυτή, αναμένεται να μπει ένα οριστικό τέλος σε μια περιπέτεια που για περισσότερο από έναν χρόνο ταλάνισε το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Υπενθυμίζεται ότι ο καθηγητής είχε παραπεμφθεί και σε δίκη με τον αντιρατσιστικό νόμο στην οποία αν και αθωώθηκε αυτό δεν συνέβη επί της ουσίας των λεγομένων του.
Η αιτιολογική έκθεση του Πανεπιστημίου αναφέρει ότι μετά την «ατυχή δικαστική διαδικασία», ο Γερμανός ιστορικός κλιμακώνει και αναβαθμίζει διαρκώς τις προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας, των Κρητών και της Εβραϊκής κοινότητας.
Και πράγματι μόλις χθες σε νέα του συνέντευξη στην Καθημερινή, ο Χάινς Ρίχτερ, προκάλεσε ίσως περισσότερο από ποτέ. Όχι μόνο δεν πήρε πίσω τίποτα αλλά κατηγόρησε μάλιστα τους σύγχρονους Κρητικούς για την αντίσταση τους στα λεγόμενα του, χαρακτηρίζοντας τους «φανατικούς» και άλλη… «ράτσα». Άλλωστε, υποστήριξε εκ νέου ότι οι ναζί που εισέβαλαν στην Κρήτη το 1941 και κατέσφαξαν τους Κρήτες που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση, το έκαναν… με το γράμμα του νόμου. Είπε επίσης ότι οι πολεμικές αποζημιώσεις πληρώθηκαν στην Ελλάδα και μετά… φαγώθηκαν.
«Είναι ξεκάθαρο πως εκμεταλλευόμενος δυστυχώς τις βραβεύσεις από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο κ. Ρίχτερ αυτοπροβάλλεται σαν ο πλέον ειδικός για τη σύγχρονη ιστορία και τη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος στη γερμανική κυβέρνηση, διαχέοντας απίστευτες ανακρίβειες που δηλητηριάζουν τις ήδη τεταμένες σχέσεις με τη Γερμανία στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής κρίσης» τονίζει η έκθεση του Πανεπιστημίου.
Μάλιστα, υπογραμμίζεται ότι οι απόψεις του κ. Ρίχτερ δεν απηχούν σε καμία περίπτωση τις απόψεις του Πανεπιστημίου Κρήτης: «Πέραν λοιπόν του δεδομένου ότι το επιστημονικό έργο του κ. Ρίχτερ ελέγχεται και αμφισβητείται από πολλούς έγκριτους ιστορικούς, θα πρέπει να επανεξεταστεί και να καταστεί απολύτως σαφές ποιο πρόσωπο και με ποια επιμέρους κριτήρια επιλέγεται από το Πανεπιστήμιο Κρήτης για την εξόχως τιμητική διάκριση την οποία αυτό επιφυλάσσει – και θα πρέπει να επιφυλάσσει – μόνο σε όσους θέλει πραγματικά να ταυτίσει με την πορεία και τις αξίες του».
Επίσης αναφέρεται σχετικά με το βιβλίο για τη Μάχη της Κρήτης ότι:
Το εν λόγω βιβλίο ενδεχομένως να μπορούσε να γίνει από κάποιους αποδεκτό κατά την επιστήμη της ιστορίας, εφόσον βεβαίως ο συγγραφέας του δεν παραμόρφωνε σημαντικά τα ιστορικά δεδομένα και διευκρίνιζε με σαφήνεια τις πηγές του, τα σημεία που εκφέρει υποκειμενικές κρίσεις αλλά και με διαφανή τρόπο τους υποτιθέμενους νομικούς συλλογισμούς και τα εργαλεία που αυτός χρησιμοποιεί. Εν προκειμένω είναι εμφανές ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν συντρέχουν, καθώς ο κ. Ρίχτερ αποσιωπά μια εθνοκάθαρση, ενώ σε πολλά ζητήματα παραλείπει κρίσιμα δεδομένα, προφορικές μαρτυρίες, ή ακόμη και έρευνες που δεν βοηθούν να καταλήξει στις «αξιολογικές» κρίσεις που επιθυμεί.
Όπως σημειώνει ο Μαργαρίτης «ο κος Richter ανήκει σε μια μεγάλη ομάδα ιστορικών που αναζητούν κυρίως το “πολιτικά ορθό” περισσότερο ίσως από αυτήν την ίδια την ιστορική ακρίβεια. Το ‘πολιτικά ορθό’ αρθρώνεται πάνω στην έκδηλη προσπάθεια καταμερισμού ευθυνών – ακροτήτων κλπ. – ανάμεσα σε αντιμαχόμενους που τότε ήσαν εχθροί, σήμερα είναι ‘σύμμαχοι και φίλοι’. Τα παραπάνω είναι ενοχλητικά για την επιστήμη της ιστορίας και ίσως περισσότερα ενοχλητικά για την πολιτική – σε τελευταία ανάλυση – αποτίμηση των γεγονότων του χθες».
Ειδικότερα, ο κ. Ρίχτερ προβαίνει σε ερμηνείες δίχως να προτάσσει τεκμηρίωση αυτών με τις πηγές κατά τα επιβαλλόμενα στην ιστορική επιστήμη αλλά διατυπώνει αναπόδεικτες αξιολογικές κρίσεις [βλ π.χ. υποτιθέμενο έθιμο σκύλευσης νεκρών = μη σεβασμός των ηθών του πολέμου à μη προστασία ανταρτών από το δίκαιο του πολέμου]. Μάλιστα δεν διστάζει να προβαίνει σε αυτές μετά και από διαστρέβλωση του ίδιου του περιεχομένου του βιβλίου του [βλ π.χ. διαταγή Student και το δήθεν επιφυλαχθέν δικαίωμα έγκρισης για τις εκτελέσεις αμάχων]. Προφανώς με θεμελιώδη μεθοδολογικά σφάλματα, θέτοντας σαν δεδομένα τις ως άνω προσωπικές και παντελώς ατεκμηρίωτες κρίσεις του, προχωρεί σαν να ήταν αυτές (οι αξιολογικές κρίσεις) πραγματικά περιστατικά (γεγονότα/δεδομένα) στην υπαγωγή τους σε νομικούς κανόνες [δίκαιο του πολέμου-σύμβαση της Χάγης] παντελώς αβάσιμα και αόριστα, με άλματα τόσο νομικά όσο και λογικά αλλά σε κάθε περίπτωση χωρίς ειλικρίνεια προς τον αναγνώστη για την επιχειρούμενη αυτή νομική υπαγωγή, η οποία σε κάθε περίπτωση αμφισβητείται και σε νομικό επίπεδο ως εσφαλμένη.
Είναι δε προφανές ότι ο κος Ρίχτερ αρχικά με την εξομοίωση της κρητικής αντίστασης με τα αντίποινα των Γερμανών Αλεξιπτωτιστών και την παρουσίαση στις μετέπειτα σελίδες του βιβλίου των αντιποίνων αυτών σαν δήθεν αποδεκτών και συνηθισμένων στο Δίκαιο του Πολέμου φαίνεται να επιχειρεί την απομείωσή τους, δεδομένο το οποίο ουσιαστικά δεν αποτελεί μόνο άρνηση του αυθύπαρκτου των αντιποίνων ως ναζιστικών εγκλημάτων-εγκλημάτων πολέμου αλλά ταυτόχρονα βασικό επιχείρημα αντίκρουσης της αξίωσης της Ελλάδος για την καταβολή των αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας για τα ναζιστικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π.
Δείτε ολόκληρη την αιτιολογική έκθεση:
tvxs.gr, agonaskritis.gr