Από το Ημερολόγιο του Τariq Ali, 30 Ιουλίου 2015, όπως αυτό δημοσιεύεται στο LondonReviewofBooks
Τις πρώτες ώρες της 16ης Ιουλίου, η Ελληνική Κυβέρνηση ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία να απεμπολήσει την εθνική της κυριαρχία και να μετατραπεί σε ένα ημι- αποικιακό παράρτημα της ΕΕ. Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του Σύριζα έχει ήδη πάρει θέση ενάντια στην συνθηκολόγηση. Έχει υπάρξει μια μερική γενική απεργία. Ο Τσίπρας είχε απειλήσει πως θα παραιτηθεί εάν πενήντα από τους βουλευτές του ψήφιζαν εναντίον του. Στην ψηφοφορία έξι απείχαν και 32 τον καταψήφισαν, μαζί και ο Γιάννης Βαρουφάκης, που είχε παραιτηθεί από Υπουργός Οικονομικών μετά το δημοψήφισμα, επειδή, όπως δήλωσε, «κάποιοι συμμετέχοντες στο Eurogroup» είχαν εκφράσει την επιθυμία αυτός να λείπει από τις συναντήσεις τους.
Έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση είχε επί του πρακτέου κηρύξει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ωςάκυρο και κενό.
Έξω από τη Βουλή, στην Πλατεία Συντάγματος, χιλιάδες νεαροί ακτιβιστές του Σύριζα διαδήλωσαν κατά της κυβέρνησής τους. Τότε κατέφθασαν οι αναρχικοί με βόμβες μολότοφ και τα ΜΑΤ απάντησαν με δακρυγόνα. Όλοι έφυγαν από την Πλατεία και μέχρι το βράδυ είχε πέσει ησυχία και πάλι. Είναι δύσκολο να μην νιώσει κανείς κατάθλιψη για όλα αυτά.
Η Ελλάδα έχει προδοθεί από μια κυβέρνηση που όταν εκλέχθηκε μόλις πριν από έξι μήνες, προσέφερε ελπίδα. Καθώς περπατούσα μακριά από την άδεια Πλατεία, το πραξικόπημα της Ε.Ε. μου έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από ένα άλλο.
Πήγα για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Πάσχα του 1967. Η περίσταση ήταν μια ειρηνική διάσκεψη στην Αθήνα που τιμούσε την μνήμη του αριστερού Έλληνα Γρηγόρη Λαμπράκη, που δολοφονήθηκε από φασίστες στην Θεσσαλονίκη το 1963, ενώ η αστυνομία απλά κοιτούσε, και ο οποίος αργότερα αποθανατίστηκε στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά. Μισό εκατομμύριο πολίτες παραβρέθηκανστηνκηδείατουστηνΑθήνα. Στη διάρκεια της διάσκεψης άρχισαν να διαδίδονται άσχημες φήμες στην αίθουσα. Στο βήμα, ένας βουδιστής μοναχός από το Βιετνάμ δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κόσμος είχε σταματήσει να τον ακούει. Κάποιοι με οικογενειακές διασυνδέσεις στον Στρατό ανέφεραν ότι ο Ελληνικός Στρατός, με τη στήριξη της Ουάσιγκτον , επρόκειτο να κάνει πραξικόπημα ώστε να προλάβει την διεξαγωγή εκλογών, στις οποίες φοβούνταν ότι η Αριστερά θα τα πήγαινε αναπάντεχα καλά. Οι ξένοι απεσταλμένοι συμβουλεύθηκαν να φύγουν από τη χώρα κατευθείαν. Εγώ πήρα μια πολύ πρωινή πτήση για Λονδίνο. Εκείνο το απόγευμα, τα τανκςκατέλαβαν τους δρόμους. Η Ελλάδα παρέμεινε υπό την εξουσία Συνταγματαρχών τα επόμενα επτά χρόνια.
Πήγα στην Αθήνα αυτόν τον μήνα για τον ίδιο λόγο: να μιλήσω σε ένα συνέδριο, αυτή τη φορά κάποιο που ονομάζονταν «Αυξάνοντας την Δημοκρατία» κατά ειρωνική σύμπτωση. Περιμένοντας έναν φίλο σε μια καφετέρια στα Εξάρχεια, άκουσα ανθρώπους να συζητάνε για το πότε η κυβέρνηση θα κατέρρεε. Ο Τσίπραςέχει ακόμα υποστηρικτές που είναι πεπεισμένοι ότι αυτός θα θριαμβεύσει οποτεδήποτε και αν γίνουν οι εκλογές. Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Έχουν περάσει έξι άδοξοι μήνες. Η νεολαία, που ψήφισε Σύριζα σε μεγάλο ποσοστό και βγήκε στους δρόμους όπου και συμμετείχε ενθουσιωδώς στην καμπάνια του «Όχι» στο δημοψήφισμα, τώρα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Η καφετέρια ήταν κατάμεστη από δαύτους και διαξιφίζονταν με μανία. Στην αρχή του μήνα γιόρταζαν για την ψήφο του «Όχι». Ήταν προετοιμασμένοι για περισσότερες θυσίες, να ρισκάρουν την ζωή τους εκτός Ευρωζώνης. Ο Σύριζα τους γύρισε την πλάτη. Η ημερομηνία της 12ης Ιουλίου του 2015, όταν ο Tσίπρας συμφώνησε στους όρους της Ε.Ε., θα είναι τόσο διαβόητη όσο και η 21η Απριλίου του 1967. Τα τανκς έχουν αντικατασταθεί από τις τράπεζες, όπως το έθεσε και ο Βαρουφάκης έπειτα από την τοποθέτησή του ως Υπουργός Οικονομικών.
Η Ελλάδα, στην πραγματικότητα, έχει πολλά τανκς, επειδή οι στρατιωτικές βιομηχανίες της Γερμανίας και της Γαλλίας δωροδόκησαν τους πολιτικούς, καθώς ήθελαν διακαώς να ξεφορτωθούν το πλεόνασμα εξοπλισμού που διέθεταν αφού στον κόσμο πια οι πόλεμοι διεξάγονται από βομβαρδιστικά και μη επανδρωμένα οχήματα. Στη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του αιώνα αυτού, η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους πέντε εισαγωγείς όπλων, κυρίως από τις γερμανικές εταιρίες Ferrostaal,RheinmetallκαιDaimler-Benz.
Το 2009, τη χρονιά αφού ξέσπασε η κρίση, η Ελλάδα ξόδεψε 8 δις ευρώ – το 3,5% του ΑΕΠ- για αμυντικές δαπάνες. Ο τότε Υπουργός Αμύνης, Άκης Τσοχατζόπουλος, ο οποίος δέχθηκε μεγάλες δωροδοκίες από αυτές τις εταιρίες, καταδικάστηκε για διαφθορά σε ένα Ελληνικό Δικαστήριο το 2013. Φυλακή για τον Έλληνα και μικρά πρόστιμα για τους Γερμανούς – αφεντικά.
Τίποτα από όλα αυτά δεν αναφέρθηκε στον οικονομικό Τύπο τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν συμβάδιζε αρκετά με την ανάγκη να απεικονίζεται η Ελλάδα ως ο μόνος ένοχος παραβάτης. Ακόμα, σε ένα Ελληνικό Δικαστήριο έχουν δοθεί πειστικές αποδείξεις ότι ο μεγαλύτερος φοροφυγάς στη χώρα είναι η Hochtief, ο κατασκευαστικός γίγαντας της Γερμανίας που έχει το αεροδρόμιο της Αθήνας. Δεν έχει πληρώσει ΦΠΑ εδώ είκοσι χρόνια και χρωστά 500 εκατομμύρια ως καθυστέρηση απόδοσης του ΦΠΑ. Και ούτε έχει πληρώσει τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης. Υπολογίζεται ότι το συνολικό της χρέος στο ταμείο του κράτους θα μπορούσε να αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
Είναι συχνό φαινόμενο σε περιόδους κρίσης οι πολιτικοί να ανακαλύπτουν πόσο άχρηστοι είναι.
Και όντας σε παράλυση από την συνειδητοποίηση πως αυτοί που θεωρούσαν ως φίλους τους τελικά δεν ήταν, ανησυχούν για την απώλεια ψηφοφόρων και χάνουν την ψυχραιμία τους. Όταν οι εχθροί τους, έκπληκτοι από το ότι έχουν συμφωνήσει περισσότερα από τα απαιτούμενα, απαιτούν ακόμα περισσότερα, οι παγιδευμένοι πολιτικοί τελικά καταφεύγουν στους υποστηρικτές τους, μόνο για να ανακαλύψουν αυτοί τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ: 61% των Ελλήνων ψήφισε να απορριφθεί η πρόταση για διάσωση.
Δεν αποτελεί πλέον μυστικό εδώ ότι ο Τσίπρας και ο στενός του κύκλος περίμεναν ένα «Ναι» ή ένα ισχνό «Όχι». Καθώς εξεπλάγησαν, πανικοβλήθηκαν. Ένα έκτακτο υπουργικό συμβούλιο έδειξε ότι ήταν σε πλήρη υποχώρηση. Αρνήθηκαν να ξεφορτωθούν τον υπάλληλο της ΕΚΤ (σ.σ. Στουρνάρα) που ήταν υπεύθυνος για την Τράπεζα της Ελλάδος και απέρριψαν την ιδέα της εθνικοποίησης των τραπεζών. Αντί να ασπαστεί και να σεβαστεί τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, ο Τσίπρας συνθηκολόγησε. Ο Βαρουφάκης θυσιάστηκε. Οι υπουργοί της Ε.Ε. τον απεχθάνονταν επειδή τους μίλησε ως ίσος προς ίσο και το εγώτου ήταν εφάμιλλο του Σόιμπλε.
Γιατί έκανε στην τελική δημοψήφισμα ο Τσίπρας? «Είναι τόσο σκληρός και ιδεολόγος» παραπονιόταν η Μέρκελ στους συμβούλους της. Μακάριναήταν. Ήτανέναυπολογισμένορίσκο. Αυτός νόμιζε ότι θα νικούσε η καμπάνια του «Ναι» και σχεδίαζε να παραιτηθεί και να αφήσει τα ανδρείκελα της ΕΕ να κυβερνήσουν. Οι ηγέτες της ΕΕ εξαπέλυσαν καταιγιστική προπαγάνδα και πίεσαν στο να περιορίσουν οι ελληνικές τράπεζες την πρόσβαση στις καταθέσεις, προειδοποιώντας ότι η ψήφος υπέρ του «Όχι» θα σήμαινε Grexit. Η συναίνεση του Τσίπρα για την παραίτηση του Βαρουφάκη ήταν ένα πρώτο σημάδι προς την ΕΕ ότι επρόκειτο να υποχωρήσει. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο ήπιων τόνων διάδοχός του, κέρδιζε γρήγορα την αποδοχή του Σόιμπλε: ήταν πια κάποιος με τον οποίον μπορούσε να δουλέψει. Ο Σύριζα συμφώνησε σε όλα, αλλά όταν ζητήθηκαν περισσότερα, δόθηκαν και περισσότερα. Αυτό δεν έχει να κάνει με την οικονομία, αντίθετα όλα σχετίζονται με την πολιτική. «Σταύρωσαν τον Τσίπρα», είπε στους FinancialTimesένας αξιωματούχος της ΕΕ. Η Ελλάδα πούλησε την αυτοκυριαρχία της για ένα τρίτο πακέτο διάσωσης και για μια υπόσχεση από το ΔΝΤ να βοηθήσει να μειώσει το βάρος του χρέους – Ο Σύριζα είχε αρχίσει να προσομοιάζει με το σαρακοφαγωμένο κουφάρι του απαξιωμένου ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ, παρομοίως, ήταν ένα κόμματης Αριστεράς. Το 1981, όταν πρωτοήλθε στην εξουσία, ο ηγέτης του Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής και του πρώτους έξι μήνες στο τιμόνι της χώρας προώθησε πραγματικές μεταρρυθμίσεις- και όχι αυτό που οι νεοφιλελεύθεροι αποκαλούν σήμερα «μεταρρυθμίσεις». Πολλοί φοιτητές που ριζοσπαστικοποιήθηκαν από τον αγώνα ενάντια στην δικτατορία, καθώς επίσης και πολλοί διανοούμενοι Μαρξιστές που είχαν αγωνιστεί εναντίον της ηγεμονίας των ΗΠΑ, έσπευσαν να γίνουν μέλος του ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε λίγα χρόνια, ορισμένοι πιο γνωστοί από αυτούς είχαν ηθικά και πολιτικά ενσωματωθεί στις νέες δομές εξουσίας καθώς ο Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στην ΕΕ. Ωστόσο, καθώς περνούσε ο καιρός, το ΠΑΣΟΚ εκφυλίστηκε. Σε αυτόν τον αιώνα, είναι πρακτικά αδύνατον να το ξεχωρίσεις από τον παλιό του αντίπαλο, την Νέα Δημοκρατία.
ΟΣύριζα είναι προϊόν της παρούσας κρίσης και των κινημάτων που γεννήθηκαν από αυτήν. Ένα πολιτικό όργανο χρειαζόταν για να προκαλέσει τα υπάρχοντα κόμματα και αυτό ήταν ο Σύριζα. Οι στόχοι, που ο Τσίπρας έχει τώρα εγκαταλείψει, ήταν στη λίστα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης*, ήταν αυτοί που ομόφωνα το κόμμα αποδέχθηκε τον περσινό Σεπτέμβριο.
Στο πρώτο τους ταξίδι για το Βερολίνο στις 20 του Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, ο Σόιμπλε έκανε σαφές στον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη ότι το πρόγραμμά τους ήταν ασύμβατο με την ιδιότητα του κράτους- μέλους της Ευρωζώνης. Ο Τσίπρας συμφώνησε να βάλει σε αναμονή το πρόγραμμα και του προτάθηκαν μερικές «παραχωρήσεις»: η Τρόικα – οι επιθεωρητές που εκπροσωπούσαν την Ευρωπαϊκή Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ- αντικαταστάθηκαν από μια «δομή» που υποτίθεται ότι θα λογοδοτούσε περισότερο και στους γραφειοκράτες αυτής δεν θα επιτρεπόταν να εισέλθουν στα Ελληνικά υπουργεία.Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για νίκη. Η αλήθεια είναι πως ισχύει το αντίθετο. Τώρα είναι πια γνωστό ότι ο Σόιμπλε, προσέφερε ένα φιλικό, οργανωμένο Grexitκαι ένα πακέτο 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το αρνήθηκαν λόγω του ότι θα έμοιαζε με συνθηκολόγηση. Αυτή είναι στρεβλή λογική. Θα είχε διατηρηθεί η Ελληνική κυριαρχία και, αν ο Σύριζα είχε αναλάβει την ευθύνη του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος, θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί μια ανάκαμψη βασισμένη στου όρους του ίδιου του Σύριζα. Και η προσφορά αυτή έγινε ξανά αργότερα. «Πόσο πολύ επιθυμείς να αφήσεις την Ευρωζώνη?» ρώτησε ο Σόιμπλε τον Βαρουφάκη ακριβώς πριν το δημοψήφισμα. Και πάλι έλαβε περιφρόνηση. Βέβαια, οι Γερμανοί έκαναν την πρόταση αυτοί για δικούς τους σκοπούς, αλλά ένα οργανωμένο Grexitθα ήταν κατά πολύ καλύτερο για την Ελλάδα από αυτό που τελικά συνέβη.
Όταν ο καπιταλισμός περιήλθε στην κρίση του 2008, η κλίμακα της καταστροφής ήταν τέτοια που ο Τζόζεφ Στίγκλιτς ήταν πεπεισμένος ότι αυτή θα σήμαινε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, και ότι νέες οικονομικές δομές θα ήταν απαραίτητες. Έκανε λάθος, αλίμονο, και για τα δύο. Η ΕΕ απέρριψε κάθε έννοια κινήτρου, εκτός από τις τράπεζες, των οποίων η απερισκεψία, με την υποστήριξη και κάλυψη πολιτικών, ήταν υπεύθυνη για την κρίση σε πρώτο βαθμό. Οι φορολογούμενοι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ χάρισαν τρισεκατομμύρια στις τράπεζες. Το Ελληνικό χρέος εν συγκρίσει ήταν μηδαμινό. Αλλά η ΕΕ δε ήθελε να κάνει οποιαδήποτε μεταβολή που θα μπορούσε να ζημιώσει την κεφαλαιοποίηση, περί της οποίας επέμεναν πως είναι ο μόνος δρόμος προς το μέλλον.
Η Ελλάδα, ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της ΕΕ, ήταν πρώτη στη σειρά, και την ακολούθησε η Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία. Η Ιταλία ήταν στα πρόθυρα. Η τρόικα υπαγόρευε την πολιτική που θα ακολουθούσαν όλες οι χώρες. Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι τρομακτικά ως σήμερα: ένα τέταρτο του πληθυσμού έκανε αίτηση για ανθρωπιστική βοήθεια ώστε να καλύψει τις ανάγκες του για φαγητό, νοίκι και ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ το ποσοστό των παιδιών που ζουν στη φτώχεια πήγε στο 40,5 % το 2014 από το 23% του 2008 και τώρα κοντεύει το 50%. Τον Μάρτιο του 2015 η ανεργία των νέων αυξήθηκε στο 49,7%, 300,000 άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα και το Ιατρικό Ινστιτούτο «Πρόληψη» βρήκε ότι το 54% των Ελλήνων υποσιτίζονταν. Οι συντάξεις μειώθηκαν κατά 27% μεταξύ 2011 και 2014. Ο Σύριζα επέμεινε ότι αυτό αποτελεί συλλογική τιμωρία και ότι μια νέα συμφωνία που χρειαζόταν να υπάρξει, που θα στόχευε στο να βελτιώσει κάπως τις συνθήκες της καθημερινής διαβίωσης.
Η ΕΕ πλέον έχει πετύχει να συντρίψει την πολιτική εναλλακτική που εκπροσωπούσε Ο Σύριζα. Η στάση της Γερμανίας προς την Ελλάδα, για αρκετό καιρό πριν εκλεγεί ο Σύριζα, διαμορφώθηκε από την ανακάλυψη ότι η Αθήνα (υποβοηθούμενη από την GoldmanSachs) είχε παραποιήσει τα λογιστικά και στατιστικά στοιχεία της με σκοπό να μπορέσει να μπει στην Ευρωζώνη. Αυτόείναιαδιαμφισβήτητο.Αλλάδενείναιεπικίνδυνο, όπωςκαιλάθος, νατιμωρείςτονΕλληνικόλαό- καινασυνεχίζειςναπράττειςκαθ’ αυτόντοντρόποακόμαακόμα και αφού ο λαός απέρριψε τα δυο κόμματα που ήταν υπεύθυνα για τα ψέματα?
ΣύμφωναμετονΤίμοθιΓκάιτνερ, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ,η στάση των Ευρωπαίων Υπουργών Οικονομικών στο αρχικό ξέσπασμα της κρίσης ήταν: «Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Μας είπαν ψέματα, είναι απαίσιοι, έκλυτοι και προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την όλη κατάσταση και, για αυτό, θα τους συντρίψουμε.». ΟΓκάιτνερλέειότιαυτός τους είπε απαντώντας «Μπορείτε να τους πατήσετετο λαρύγγι, εάν αυτό είναι που θέλετε», αλλά επέμεινε στο ότι οι επενδυτές δεν θα πρέπει να τιμωρηθούν, κάτι που σήμαινε ότι οι Γερμανοί θα έπρεπε να διαγράψουν μεγάλο μέρος του Ελληνικού χρέους. Ως ισχύει, οι Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες ήταν οι περισσότερο εκτεθειμένες στο Ελληνικό χρέος και οι κυβερνήσεις τους έδρασαν με στόχο την προστασία τους. Η δάσωση των πλουσίων έγινε η πολιτική της ΕΕ. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι τώρα υπό συζήτηση, έγινε γνωστή από διαρροή εγγράφων του ΔΝΤ, αλλά οι Γερμανοί είναι οι πρώτοι που αντιστέκονται σε αυτό. «Όχι εγγυήσεις χωρίς έλεγχο» : ήταν η απάντηση της Μέρκελ το 2012 που ακόμα είναι σε ισχύ.
Η συνθηκολόγηση σημαίνει περισσότερα βάσανα, αλλά έχει αναδύσει και ευρέος φάσματος ερωτήματα για την ΕΕ, τις δομές και τις πολιτικές της. Για τους Έλληνες όλων σχεδόν των πολιτικών πεποιθήσεων, η ΕΕ ήταν κάποτε σαν οικογένεια στην οποία έπρεπε κανείς να είναι μέλος. Τελικά αποδείχθηκε ότι πρόκειται πλέον για μια εμφανώς δυσλειτουργική οικογένεια. Δεν σκεφτόμουνα ως τώρα να ψηφίσω στο δημοψήφισμα για την παραμονή στην ΕΕ που θα γίνει στην Βρετανία, όποτε και πραγματοποιηθεί αυτό. Τώρα θα ψηφίσω, και μάλιστα θα ψηφίσω ‘όχι’.
*
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης
Απαιτούμε άμεσες βουλευτικές εκλογές και ισχυρή δέσμευση για διαπραγματεύσεις με σκοπό:
- Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους στην ονομαστική αξία, έτσι ώστε να καταστεί βιώσιμο στο πλαίσιο ενός Συμβουλίου για το Ευρωπαϊκό Χρέος. Αυτό συνέβη για τη Γερμανία το 1953. Μπορεί επίσης να συμβεί για τον Νότο της Ευρώπης και την Ελλάδα.
- Να συμπεριληφθεί μια «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του εναπομείναντος μέρους του χρέους, ούτως ώστε αυτή να είναι χρηματοδοτούμενη από την ανάπτυξη και όχι από τον προϋπολογισμό
- Να περιλαμβάνεται ένα μορατόριουμ, μια σημαντική περίοδος χάριτος για το χρέος, ώστε να διατηρήσουμε κεφάλαια για την ανάπτυξη.
- Να εξαιρεθεί η δημόσια επένδυση από τους περιορισμούς της χρήστης του ΕΣΠΑ
- Να γίνει μια «Ευρωπαϊκή νέα συμφωνία» για δημόσιες επενδύσεις που θα χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.
- Να δοθεί ποσοτική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με άμεσες αγορές κρατικών ομολόγων
- Εν κατακλείδι, δηλώνουμε για άλλη μια φορά, ότι το θέμα της Ναζιστικής Κατοχής, που απαίτησε δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδος, είναι ανοιχτό για εμάς. Οι εταίροι μας το γνωρίζουν. Θα γίνει εθνική μας θέση ήδη από τις πρώτες μέρες στην κυβέρνηση.
Στην βάση αυτού του σχεδίου, θα αγωνιστούμε και θα διασφαλίσουμε με βιώσιμη λύση για το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας, έτσι ώστε η χώρα μας να μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που θα απομείνει, μέσω της δημιουργίας νέου πλούτου και όχι από πρωτογενή πλεονάσματα που στερούν την κοινωνία από έσοδα.
Με αυτό το σχέδιο, θα φέρουμε τη χώρα με ασφάλεια στην ανάκαμψη και την παραγωγική ανασυγκρότηση με:
- Άμεση αύξηση των δημοσίων επενδύσεων τουλάχιστον κατά 4 δις ευρώ
- Σταδιακή αποκατάσταση όλων των μνημονικών αδικιών
- Σταδιακή επαναφορά μισθών και συντάξεων ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση και η ζήτηση
- Παροχή κινήτρων σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις για να κάνουν προσλήψεις και επιδοτήσεις για το ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία σε αντάλλαγμα με ρήτρα για προσλήψεις και σεβασμό στο περιβάλλον
- Επένδυση στην γνώση, την έρευνα και νέα τεχνολογία με σκοπό να έχουμε πίσω στη χώρα τους νέους επιστήμονες που μετανάστευσαν μαζικά τα τελευταία χρόνια
- Βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης, αποκαθιστώντας τους νόμους και δημιουργώντας αξιοκρατικό κράτος
Είμαστε έτοιμοι να διαπραγματευτούμε και εργαζόμαστε προς την δημιουργία όσο ευρύτερων συμμαχιών ανά την Ευρώπη μποτούμε.
Η τωρινή κυβέρνηση Σαμαρά είναι και πάλι έτοιμη να αποδεχτεί τις αποφάσεις των πιστώτών. Η μόνη συμμαχία που ενδιαφέρεται να κάνει είναι με την Γερμανική κυβέρνηση.
Αυτή είναι η διαφορά μας και, καταλήγει να είναι το δίλημμα:
Ευρωπαική διαπραγμάτευση από μια κυβέρνηση Σύριζα ή αποδοχή των όρων των πιστωτών για την Ελλάδα από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Ο Tariq Ali είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του New Left Review και του Sin Permiso, ενώ συνεργάζεται και με την εφημερίδα Guardian, το CounterPunch, και το London Review of Books
Μετάφραση αποκλειστικά για το Νόστιμον Ήμαρ : Γκουσδουβάς Χρήστος. Επιμέλεια κειμένου – συντακτική ομάδα Ν.
