21.8 C
Chania
Friday, March 29, 2024

To ακούσαμε κι αυτό… εκβιασμός η απεργία πείνας, όταν το σώμα γίνεται το ύστατο μέσο διαμαρτυρίας!

Ημερομηνία:

“Θέλετε δηλαδή να υποκυψει το κρατος στον εκβιασμό ενός κρατουμένου; Αυτό ζητάτε; Γιατί ούτε του απαγορεύουν να φάει ούτε να πιει νερό. Πρόκειται περι εκβιασμού. Μπορείτε να εξηγήσετε τι θα συνέβαινε τότε; Αν ο εκβιασμός περνούσε;”

Αυτό έγραψε ένας πολίτης της χώρας μας σχολιάζοντας ανάρτηση σχετικά με την αναγκαιότητα να μην καταλήξει η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα σε θάνατο. Η άποψη αυτή δεν είναι μειοψηφική. Αντιθέτως, εκπορεύεται κατευθείαν από την κυβέρνηση καθώς και από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.

Η Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής κ. Σ. Νικολάου σημείωνε πρόσφατα σε συνέντευξή της:

«Ας αναρωτηθούν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει απεργία πείνας και να εκβιάζει την Πολιτεία. Τι θα συμβεί αν αύριο κάνουν απεργία πείνας τα καταδικασμένα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή; Τι θα συμβεί αν ένας δολοφόνος ή βιαστής αποφασίσει να κάνει απεργία πείνας για να πάει στη φυλακή που ο ίδιος επιθυμεί;”

Για να συνεχίσει:

“Είναι αδιανόητο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, με ένα ισχυρό κράτος δικαίου και μια ώριμη πλέον δημοκρατία, να αναγορεύσει τον Κουφοντίνα σε «θύμα»» για να τονίσει ότι «θύματα είναι ο άτυχος Αξαρλιάν, ο Μπακογιάννης, ο Περατικός, ο Βρανόπουλος και όλοι όσοι δολοφονήθηκαν από το πιστόλι του «Λουκά» της «17Ν». Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα στη ζωή γιατί τους το έκλεψε ο Κουφοντίνας».

Στο ίδιο μηκος κύματος και ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ κ. Βασίλης Χιώτης ο οποίος σε άρθρο του με αφορμή την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων σημειώνει:

“Υπονοεί η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, όπως υπονοούν και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με δημόσιες δηλώσεις τους, ότι η Πολιτεία θα πρέπει να κάνει το χατίρι του Κουφοντίνα και να υποκύψει στον εκβιασμό του, για να μην κινδυνεύσει άλλο η ζωή του, ενώ ο ίδιος έχει αποφασίσει να την θέσει σε κίνδυνο;”

Ο Γιώργος Φιντικάκης στο liberal.gr θεωρεί ότι το ζήτημα είναι πιο σοβαρό αφού ο εκβιασμός δεν είναι του Κουφοντίνα αλλά του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ επί της Δημοκρατίας:

Επί της ουσίας, μέσω του εκβιασμού που επιχειρείται και του διλήμματος που επιβάλλει στη δημόσια συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υποβάλλει για άλλη μια φορά τη Δημοκρατία σε δοκιμασία.

Ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Λευτέρης Οικονόμου είπε:

«Η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά ταυτόχρονα δεν εκβιάζεται»

Το ύστατο μέσο που έχει ένας άνθρωπος να αγωνιστεί – η απεργία πείνας – ειναι λοιπόν εκβιασμός. Αλλά αν είναι εκβιασμός μία απεργια πείνας, τότε γιατί να μην είναι εκβιασμός κάθε μορφή αγώνα που δίνεται για δίκαια αιτήματα; Είναι εκβιασμός ένας αγώνας που δίνεται για να εφαρμοστεί ο νόμος; Αν όχι, τότε γιατί ο αγώνας για την εφαρμογή του νόμου που δίνει ο Κουφοντίνας με ύστατο όπλο του αγώνα το ίδιο του το σώμα και τη ζωή του να είναι εκβιασμός;

Γιατί αυτό ζητα ο Κουφοντίνας, την εφαρμογή του νόμου.

"google ad"

Το σημειώνουν και στο κείμενό τους 1.245 νομικοί που επισημαίνουν ότι:

«Το αίτημα του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού (συγκεκριμένα στην αντιτρομοκρατική πτέρυγα του υπογείου των γυναικείων φυλακών όπου εξέτιε την ποινή του με άλλους καταδικασμένους για παρόμοιες πράξεις) έχει σαφές έρεισμα στον νόμο 4760/2020 και τη γραμματική διατύπωση του α. 3 (“επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη”)»

Προσθέτουν το εξής:

«Από τη στιγμή που ο νόμος δεν εφαρμόστηκε και ο κρατούμενος οδηγήθηκε στις φυλακές Δομοκού, ο κρατούμενος θα έπρεπε, σε κάθε περίπτωση, να έχει στη διάθεσή του τις αποφάσεις της Διοίκησης (της ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής και της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών) για να γνωρίσει το σκεπτικό μεταγωγής του και να μπορεί να τις προσβάλει. Κι όμως, παρά τις σχετικές συστάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη, δεν του χορηγούνται τα έγγραφα που τον αφορούν. Αυτή η ανασφάλεια δικαίου και η πρωτοφανής έλλειψη διαφανειας κείται εκτός νομιμότητας και εξηγεί τη σφοδρότητα της αντίδρασης του κρατούμενου που αυτή τη στιγμή θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του».

Σημειώνουν επίσης ότι:

“Τυχόν επιμονή της κυβέρνησης στην αδιάλλακτη στάση της θα σημάνει από πλευράς εκτελεστικής εξουσίας την άρρητη επιβολή θανατικής ποινής, η οποία έχει καταργηθεί στην ελληνική έννομη τάξη και για τελευταία φορά εφαρμόστηκε το 1972 από τη Χούντα.

Οι στιγμές είναι κρίσιμες: ο θάνατος κρατούμενου απεργού πείνας θα αποτελεί αυταρχική τομή για την Ελληνική Πολιτεία. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για να αλλάξει κεφάλαιο η Ελλάδα στα σχετικά βιβλία και να βρεθεί δίπλα στις χώρες όπου απεργοί πείνας πεθαίνουν όντας έγκλειστοι. Όποια και αν ήταν η άποψή μας για τα όσα προηγήθηκαν, πλέον μετριόμαστε με μοναδικό ζύγι τη διατήρηση της ζωής».

Η κ. Θάτσερ οταν ο Μπόμπι Σαντς λιμοκτόνησε από την απεργία πείνας είπε στη Βουλή των Κοινοτήτων:

«Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματα της…»,

Άραγε αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, ο κ. Μητσοτάκης θα πει το ίδιο;

Με αφορμή την απεργία πείνας του Κουφοντίνα αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το οneman.gr το οποίο δημοσιεύτηκε κατά τη διαρκεια μίας άλλης απεργίας πείνας, αυτής του Βασίλη Δημάκη.

Επειδή, απ’ ότι φαίνεται, κάποια πράγματα πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε πολλές φορές μέχρι να τα καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι, νομίζουμε ότι αυτό το κείμενο συνοπτικά εξηγεί κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με το τι είναι μία απεργία πείνας.

Διαβάστε το:

Το σώμα ως το ύστατο μέσο διαμαρτυρίας

“Θα μπορούσαν να με κλείσουν στη φυλακή χωρίς λόγο και χωρίς να μου δώσουν την ευκαιρία να αποδείξω την αθωότητά μου. Θα μπορούσαν να με βασανίσουν, να με εμποδίζουν από το να κοιμηθώ, να με πετάξουν σε ένα κελί απομόνωσης, να ελέγχουν κάθε πιθανή πλευρά της ζωής μου. Δεν μπορούσαν όμως να με κάνουν να καταπιώ το φαγητό τους”.

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Lakhdar Boumediene, ένα άνθρωπο που κρατήθηκε επί 7 χρόνια, χωρίς καν να ξέρει τον λόγο στις φυλακές του Guantanamo. Απελευθερώθηκε τον Μάιο του 2009 αφού είχε προηγηθεί μια σχεδόν διετής απεργία πείνας. Παρόλα όσα έλεγε, έκανε ένα λάθος. Το αμερικανικό κράτος τον ανάγκασε και να φάει, μέσα από έναν σωλήνα. Μια τακτική που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε όλον τον πλανήτη. Θεωρήθηκε μάλιστα ως μια ακόμα μορφή βασανισμού. Μετά τη λήξη της θητείας του Bush, ο Lakhdar Boumediene απελευθερώθηκε.

Η απεργία πείνας είναι μια πρακτική ύστατης διαμαρτυρίας που συνήθως αφορά κρατουμένων οι οποίοι βιώνουν μια ακραία αδικία και πιέζουν τον εαυτό τους με άρνηση τροφής μέχρι να γίνει δεκτό το αίτημά τους. Έχει πάντως ρίζες πολύ πίσω στον χρόνο. Στην προ-χριστιανική Ιρλανδία υπήρξε μέρος του συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης. Αν ένας άνθρωπος ένιωθε ότι αδικείται από σένα και έκανε απεργία πείνας στα σκαλοπάτια σου, όφειλες να επιφορτιστείς μέρος των χρεών του.  H τακτική αυτή αναβιώσε στις αρχές του 20ού αιώνα από τις Σουφραζέτες . Πιο συγκεκριμένα, όταν η Marion Wallace-Dunlop ερωτήθηκε από τον γιατρό της φυλακής στην οποία κρατούνταν “τι θα φάει;” απάντησε “Την αποφασιστικότητα μου”.

Έκτοτε η απεργία πείνας έχει χρησιμοποιηθεί ως το ύστατο μέτρο αντίδρασης και διαμαρτυρίας που έχουν οι κρατούμενοι. Σε αντίθεση με άλλου τύπου διαμαρτυρίες, η απεργία πείνας στρέφεται όχι προς εκείνον προς τον οποίο γίνεται η διαμαρτυρία αλλά προς τον ίδιο τον άνθρωπο που διαμαρτύρεται. Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, το ίδιο το φυλακισμένο σώμα του κρατούμενου γίνεται το μόνο μέσο της διαμαρτυρίας του. Μια απεργία πείνας είναι μια διαδικασία που γίνεται από ένα σώμα πρός το ίδιο το σώμα.

Γιατί όμως απασχολεί τις εξουσίες; Εφόσον δεν μάλιστα δεν απειλείται ούτε το ίδιο ούτε κανένας από τους λειτουργούς του, τι είναι που καθιστά μια απεργία πείνας πιεστική για την εξουσία; Kατά τη διάρκεια της κράτησης σε φυλακές, η ζωή του κρατούμενου γίνεται πια απόλυτη ευθύνη του κράτους. Αυτό είναι που τον επιτηρεί και που τον σωφρονίζει. Έτσι, ένα κράτος που αδιαφορεί για την υγεία του απεργού πείνας είναι ένα κράτος που δεν επιτελεί καθόλου τον ρόλο του. Ίσως μάλιστα και τον βασικό του λόγο υπάρξης. Αυτόν που το νομιμοποιεί: Tην προστασία της ζωής των πολιτών του. Ταυτόχρονα είναι ένα σύστημα δικαιοσύνης που αφήνει στην άκρη τον βασικό του σκοπό ύπαρξης. Σωφρονισμός και όχι η εκδίκηση. Πρόκειται, λοιπόν, για μια μορφή αντίδρασης κατά την οποία τελικά η εξουσία έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια τη δύναμή της.

Εντός αυτού του πλαισίου, λοιπόν, η απεργία πείνας είναι μια μορφή διαμαρτυρίας που οδηγεί αυτόν που την ακολουθεί στα όριά του. Για την ίδια την επιτυχία της χρειάζονται απίστευτη αφοσίωση, ώστε δεν μπορεί κανείς να διαμαρτυρηθεί ότι μπορεί να γίνει μια κοινή πρακτική επί δικαίων και αδίκων αιτημάτων. Η απεργία πείνας δεν έχει στόχο τον θάνατο. Τον θέτει όμως ως τον μόνο εναλλακτικό ορίζοντα επιλογών σε περίπτωση που το αίτημα του κρατούμενου δεν πραγματοποιηθεί. Όπως τονίζει ο απεργός πείνας Tommy McKearney, πρώην μαχητής του IRA και απεργός πείνας στις βρετανικές φυλακές: “Δεν ξεκινήσαμε με στόχο να πεθάνουμε αλλά ήμασταν έτοιμοι γι’αυτό. Οι άνθρωποι που κάνουν απεργία πείνας έχουν μια αφοσίωση, δεν είναι ένα παιχνίδι. Μόνο ο απώτερος σκοπός σου είναι που σε κάνει να τη συνεχίζεις”.

Πράγματι, οι απεργίες πείνας είναι μια συγκλονιστικά επίπονη και διαδικασία. Οι άνθρωποι που δεν τρώνε κανενός είδους τροφή αλλά πίνουν νερό μπορούν να αντέξουν για περίπου 60 μέρες. Με απεργία δίψας υπάρχει κίνδυνος θανάτου ήδη από τις 8 ή 10 μέρες. Από τη στιγμή που τα επίπεδα γλυκόζης εξαντληθούν (σε 3-5 μέρες), το σώμα αναζητάει ενέργεια στις αποθήκες του λίπους. Όταν και αυτές εξαντληθούν, τότε στρέφεται προς τους μυς και τα ζωτικά όργανα. Τελικά, όταν εξαντληθούν και αυτά τα αποθέματα, ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να υποστεί μη αναστρέψιμες βλάβες ή και να οδηγηθεί στον θάνατο.

Εκτός από τον από την ίδια την πίεση προς το κράτος, η απεργία πείνας φέρνει στο φως τα αιτήματα ενός κρατούμενου. Εντός φυλακής και μακριά από την κοινωνία, ένας κρατούμενος έχει ελάχιστα κανάλια προκείμενου να διαδηλώσει τη διαμαρτυρία του. Μέσω της απεργίας πείνας, τα αιτήματά του γίνονται γνωστά. Ο κρατούμενος βρίσκει συμμάχους και βιώνει αυτό που επιθυμεί κάθε αδικημένος: Να ακουστεί η διαμαρτυρία του. Να φανεί ότι ο ίδιος έχει το δίκιο με το μέρος του. Η απεργία πείνας γίνεται, λοιπόν, μια πίεση που ξεκινάει από έναν άνθρωπο που χτυπάει τον ίδιο τον οργανισμό του. Κι όμως δεν είναι μια υπόθεση ατομική. Η κοινωνική πίεση προς την εξουσία γίνεται συστατικό κομμάτι της ίδιας της διαμαρτυρίας.

Ακολουθήστε το agonaskritis.gr στο Google News, στο facebook και στο twitter και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Αγώνας της Κρήτηςhttp://bit.ly/agonaskritis
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία. Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.

Τελευταία Νέα

Περισσότερα σαν αυτό
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αλλαγή ώρας 2024: Πότε οι δείκτες του ρολογιού θα πάνε μια ώρα μπροστά

Με το δεύτερο 10ημερο του Μαρτίου να ολοκληρώνεται, οδεύουμε...

Ο τουρισμός “φωνάζει” για προσωπικό

Μετά από ένα τουριστικό έτος με περίπου 33 εκατομμύρια επισκέπτες από το εξωτερικό,...

Στο… περίμενε για την πληρωμή του Μεταφορικού Ισοδύναμου!

Εκατοντάδες αγρότες, κτηνοτρόφοι, επιχειρηματίες πρώιμων κηπευτικών αλλά και εξαγωγείς...

Ισχυρός σεισμός 5,7 Ρίχτερ ανοιχτά της Ηλείας – Αισθητός και στα Χανιά

Δύο σεισμοί 5,7 Ρίχτερ ανοιχτά των Φιλιατρών σημειώθηκαν το...