Ο Βασίλης Μαθιουδάκης ήταν ο φωτογράφος που έφτασε στην ακριτική Γαύδο όταν μεταφέρθηκαν οι 157 μετανάστες που σώθηκαν την τελευταία στιγμή από πνιγμό μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα του 2015.
Όμως είναι και ένας φωτογράφος με πολλά χρόνια παρουσίας και συνεργασία με εφημερίδες, περιοδικά και καλλιτέχνες ο οποίος φαίνεται ότι έχει διαμορφώσει μία ιδιαίτερη σχέση με το νησί της Γαύδου.
Σε αυτή τη δουλειά του παρουσιάζει νυχτερινές φωτογραφίες από τη Γαύδο υπό τον τίτλο “Το όνειρο της Καλυψώς”.
Το σημείωμα για την παρουσίαση:
Οι εικόνες είναι τραβηγμένες με τη μεθοδο έκθεσης μακράς διάρκειας που σου επιτρέπει να πειραματιστείς με το χρόνο και τα χρώματα ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κοσμογονικό έναστρο μαγικό περιβάλλον. Μια συνομιλία της γης με τον ουρανό, της επίγειας δημιουργίας με τ’ αστέρια. Οι ιδιόρυθμοι χορευτικοί σχηματισμοί των κέδρων, τα βραχώδη γλυπτά και τ’ αργιλώδη τοπία γίνονται μάρτυρες της δημιουργικότητας της φύσης. Οι καιροί απλόχερα στόλισαν το νησί της Καλυψώς, την Γαύδο με τα πιο πλούσια κτερίσματα καμωμένα από πέτρα, κέδρα, άμμο και μυρωμένα με θυμάρι και θρούμπι. Η νυχτερινή βόλτα στην ενδοχώρα του νησιού είναι στα όρια της πτητικότητας όπου το σώμα εγκαταλείπει τη βαρύτητα και τις έγνοιες και αφήνεται σ’ αυτό το μυθικό θέαμα που προσφέρει η Καλυψώ.
Η φύση λοιπόν στην πρώτη της μορφή με χιλιάδες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, οργανωμένες στο συμπαντικό χάος, συνθέτουν το όλον αφαιρετικά και αυτόνομα, χωρίς να είναι ακόμα αλωμένες από τις λάγνες παγίδες της τεχνολογίας και του πολιτισμού. Με μικρές γωνιές φρούρια ανέγγιχτα από το όνομα της προόδου. Οι πιστοί φίλοι της, οι αέρηδες μαζί με τις φουρτούνες του Λιβυκού προστατεύουν όσο μπορούν το νησί από την τεχνολογική καταστροφή που και εκεί έχει αρχίσει να αφήνει ευθαρσώς τα σημάδια της. Οστόσο τόποι ανέγγιχτοι, βυθισμένοι στη λήθη του χρόνου μαρτυρούν τον μινωικό και τον ρωμαϊκό πολιτισμό που συμβίωσαν μαζί της.
Άλλοτε πάλι, αγριεμένη, βράχος η ίδια να σμιλεύεται από τη βροχή και τον Γραίγο. Άλλοτε περίλυπη σα τις γερμένες ελιές να κοιτάζει τους πολιτικούς εξόριστους που πάλευαν με την πέτρα, την πέτρα που το ίδιο της το σώμα γέννησε στην πιο αρχέγονη κοσμογονία του. Την πέτρα που άθελά της τυραννά τους ελεύθερους και τους σκεπτόμενους και τους οδηγεί στο βραχώδη κόσμο του Σίσυφου, για να απαλλαγεί από το άνθος του κακού που δεν το γεύτηκε ποτέ.
Τη νύχτα όταν ησυχάζει, γεύεται τον έρωτα του Ωρίωνα, γυμνώνεται στο γαλαξία και ντύνει το κορμί της μ’ όλα τ’ αστέρια, χωρίς τα φώτα του κόσμου, χωρίς τη μνήμη της ύπαρξής της. Οι σιωπηλοί περίπατοι στα ρωμαϊκά μονοπάτια, γυμνό κορμί που πάλλεται στους πευκώνες και αγριμεύει στον Κεδρέ’ μικρό παιδί που προσπαθεί να πιάσει το φεγγάρι ανάμεσα στα πετρόσπιτα των Βατσιανών, στις φυλλωσιές του δάσους ή καθώς καθρεφτίζεται στα αφρισμένα κύματα. Άλλες φορές αναζητά τον Οδυσσέα, νυχτοπούλι που κλαίει γοερά και την παρηγορεί ο Σείριος στο τέλος του θέρους.
Τώρα, προσπαθεί να ξεχάσει τον περιπλανώμενο Οδυσσέα με τη μινωική πορφύρα στα χέρια, τη ρωμαική χλαίνη στο σώμα και το σκισμένο δίκωχο με το κόκκινο αστέρι. Προσπαθεί να αποποιηθεί τον τίτλο της εξορίας της “το νησί του θανάτου” και υποδέχεται ζαλισμένη από τη μέθη τους παραθεριστές φυσιολάτρες που απολαμβάνουν τις ονειρεμένες παραλίες, ζουν ή ζούσαν το ελληνικό όνειρο γύρω από τις βραδυνές φωτιές με την κιθάρα στα χέρια και την ταξική συνείδηση θαμμένη στην άμμο.
Οι εικόνες είναι τραβηγμένες με τη μέθοδο έκθεσης μακράς διαρκείας, που – όπως σημειώνει – επιτρέπει τον πειραματισμό με τον χρόνο και τα χρώματα ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κοσμογονικό έναστρο μαγικό περιβάλλον.
Το λεύκωμα ήρθε και στα Χανιά στις 16 Δεκέμβρη και στο Ρέθυμνο 23 Δεκέμβρη του 2013.
Ολόκληρη η δουλειά του για τη Γαύδο υπάρχει ΕΔΩ.
Στο βίντεο που ακολουθεί κάποιες από τις φωτογραφίες:
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=S2X6_Y4nmBk”]