“Θέλετε δηλαδή να υποκυψει το κρατος στον εκβιασμό ενός κρατουμένου; Αυτό ζητάτε; Γιατί ούτε του απαγορεύουν να φάει ούτε να πιει νερό. Πρόκειται περι εκβιασμού. Μπορείτε να εξηγήσετε τι θα συνέβαινε τότε; Αν ο εκβιασμός περνούσε;”
Αυτό έγραψε ένας πολίτης της χώρας μας σχολιάζοντας ανάρτηση σχετικά με την αναγκαιότητα να μην καταλήξει η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα σε θάνατο. Η άποψη αυτή δεν είναι μειοψηφική. Αντιθέτως, εκπορεύεται κατευθείαν από την κυβέρνηση καθώς και από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.
Η Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής κ. Σ. Νικολάου σημείωνε πρόσφατα σε συνέντευξή της:
«Ας αναρωτηθούν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει απεργία πείνας και να εκβιάζει την Πολιτεία. Τι θα συμβεί αν αύριο κάνουν απεργία πείνας τα καταδικασμένα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή; Τι θα συμβεί αν ένας δολοφόνος ή βιαστής αποφασίσει να κάνει απεργία πείνας για να πάει στη φυλακή που ο ίδιος επιθυμεί;”
Για να συνεχίσει:
“Είναι αδιανόητο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, με ένα ισχυρό κράτος δικαίου και μια ώριμη πλέον δημοκρατία, να αναγορεύσει τον Κουφοντίνα σε «θύμα»» για να τονίσει ότι «θύματα είναι ο άτυχος Αξαρλιάν, ο Μπακογιάννης, ο Περατικός, ο Βρανόπουλος και όλοι όσοι δολοφονήθηκαν από το πιστόλι του «Λουκά» της «17Ν». Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα στη ζωή γιατί τους το έκλεψε ο Κουφοντίνας».
Στο ίδιο μηκος κύματος και ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ κ. Βασίλης Χιώτης ο οποίος σε άρθρο του με αφορμή την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων σημειώνει:
“Υπονοεί η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, όπως υπονοούν και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με δημόσιες δηλώσεις τους, ότι η Πολιτεία θα πρέπει να κάνει το χατίρι του Κουφοντίνα και να υποκύψει στον εκβιασμό του, για να μην κινδυνεύσει άλλο η ζωή του, ενώ ο ίδιος έχει αποφασίσει να την θέσει σε κίνδυνο;”
Ο Γιώργος Φιντικάκης στο liberal.gr θεωρεί ότι το ζήτημα είναι πιο σοβαρό αφού ο εκβιασμός δεν είναι του Κουφοντίνα αλλά του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ επί της Δημοκρατίας:
Επί της ουσίας, μέσω του εκβιασμού που επιχειρείται και του διλήμματος που επιβάλλει στη δημόσια συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υποβάλλει για άλλη μια φορά τη Δημοκρατία σε δοκιμασία.
Ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Λευτέρης Οικονόμου είπε:
«Η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά ταυτόχρονα δεν εκβιάζεται»
Το ύστατο μέσο που έχει ένας άνθρωπος να αγωνιστεί – η απεργία πείνας – ειναι λοιπόν εκβιασμός. Αλλά αν είναι εκβιασμός μία απεργια πείνας, τότε γιατί να μην είναι εκβιασμός κάθε μορφή αγώνα που δίνεται για δίκαια αιτήματα; Είναι εκβιασμός ένας αγώνας που δίνεται για να εφαρμοστεί ο νόμος; Αν όχι, τότε γιατί ο αγώνας για την εφαρμογή του νόμου που δίνει ο Κουφοντίνας με ύστατο όπλο του αγώνα το ίδιο του το σώμα και τη ζωή του να είναι εκβιασμός;
Γιατί αυτό ζητα ο Κουφοντίνας, την εφαρμογή του νόμου.
Το σημειώνουν και στο κείμενό τους 1.245 νομικοί που επισημαίνουν ότι:
«Το αίτημα του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού (συγκεκριμένα στην αντιτρομοκρατική πτέρυγα του υπογείου των γυναικείων φυλακών όπου εξέτιε την ποινή του με άλλους καταδικασμένους για παρόμοιες πράξεις) έχει σαφές έρεισμα στον νόμο 4760/2020 και τη γραμματική διατύπωση του α. 3 (“επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη”)»
Προσθέτουν το εξής:
«Από τη στιγμή που ο νόμος δεν εφαρμόστηκε και ο κρατούμενος οδηγήθηκε στις φυλακές Δομοκού, ο κρατούμενος θα έπρεπε, σε κάθε περίπτωση, να έχει στη διάθεσή του τις αποφάσεις της Διοίκησης (της ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής και της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών) για να γνωρίσει το σκεπτικό μεταγωγής του και να μπορεί να τις προσβάλει. Κι όμως, παρά τις σχετικές συστάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη, δεν του χορηγούνται τα έγγραφα που τον αφορούν. Αυτή η ανασφάλεια δικαίου και η πρωτοφανής έλλειψη διαφανειας κείται εκτός νομιμότητας και εξηγεί τη σφοδρότητα της αντίδρασης του κρατούμενου που αυτή τη στιγμή θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του».
Σημειώνουν επίσης ότι:
“Τυχόν επιμονή της κυβέρνησης στην αδιάλλακτη στάση της θα σημάνει από πλευράς εκτελεστικής εξουσίας την άρρητη επιβολή θανατικής ποινής, η οποία έχει καταργηθεί στην ελληνική έννομη τάξη και για τελευταία φορά εφαρμόστηκε το 1972 από τη Χούντα.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες: ο θάνατος κρατούμενου απεργού πείνας θα αποτελεί αυταρχική τομή για την Ελληνική Πολιτεία. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για να αλλάξει κεφάλαιο η Ελλάδα στα σχετικά βιβλία και να βρεθεί δίπλα στις χώρες όπου απεργοί πείνας πεθαίνουν όντας έγκλειστοι. Όποια και αν ήταν η άποψή μας για τα όσα προηγήθηκαν, πλέον μετριόμαστε με μοναδικό ζύγι τη διατήρηση της ζωής».
Η κ. Θάτσερ οταν ο Μπόμπι Σαντς λιμοκτόνησε από την απεργία πείνας είπε στη Βουλή των Κοινοτήτων:
«Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματα της…»,
Άραγε αν ο Κουφοντίνας πεθάνει, ο κ. Μητσοτάκης θα πει το ίδιο;
Με αφορμή την απεργία πείνας του Κουφοντίνα αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το οneman.gr το οποίο δημοσιεύτηκε κατά τη διαρκεια μίας άλλης απεργίας πείνας, αυτής του Βασίλη Δημάκη.
Επειδή, απ’ ότι φαίνεται, κάποια πράγματα πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε πολλές φορές μέχρι να τα καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι, νομίζουμε ότι αυτό το κείμενο συνοπτικά εξηγεί κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με το τι είναι μία απεργία πείνας.
Διαβάστε το:
Το σώμα ως το ύστατο μέσο διαμαρτυρίας
“Θα μπορούσαν να με κλείσουν στη φυλακή χωρίς λόγο και χωρίς να μου δώσουν την ευκαιρία να αποδείξω την αθωότητά μου. Θα μπορούσαν να με βασανίσουν, να με εμποδίζουν από το να κοιμηθώ, να με πετάξουν σε ένα κελί απομόνωσης, να ελέγχουν κάθε πιθανή πλευρά της ζωής μου. Δεν μπορούσαν όμως να με κάνουν να καταπιώ το φαγητό τους”.
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Lakhdar Boumediene, ένα άνθρωπο που κρατήθηκε επί 7 χρόνια, χωρίς καν να ξέρει τον λόγο στις φυλακές του Guantanamo. Απελευθερώθηκε τον Μάιο του 2009 αφού είχε προηγηθεί μια σχεδόν διετής απεργία πείνας. Παρόλα όσα έλεγε, έκανε ένα λάθος. Το αμερικανικό κράτος τον ανάγκασε και να φάει, μέσα από έναν σωλήνα. Μια τακτική που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε όλον τον πλανήτη. Θεωρήθηκε μάλιστα ως μια ακόμα μορφή βασανισμού. Μετά τη λήξη της θητείας του Bush, ο Lakhdar Boumediene απελευθερώθηκε.
Η απεργία πείνας είναι μια πρακτική ύστατης διαμαρτυρίας που συνήθως αφορά κρατουμένων οι οποίοι βιώνουν μια ακραία αδικία και πιέζουν τον εαυτό τους με άρνηση τροφής μέχρι να γίνει δεκτό το αίτημά τους. Έχει πάντως ρίζες πολύ πίσω στον χρόνο. Στην προ-χριστιανική Ιρλανδία υπήρξε μέρος του συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης. Αν ένας άνθρωπος ένιωθε ότι αδικείται από σένα και έκανε απεργία πείνας στα σκαλοπάτια σου, όφειλες να επιφορτιστείς μέρος των χρεών του. H τακτική αυτή αναβιώσε στις αρχές του 20ού αιώνα από τις Σουφραζέτες . Πιο συγκεκριμένα, όταν η Marion Wallace-Dunlop ερωτήθηκε από τον γιατρό της φυλακής στην οποία κρατούνταν “τι θα φάει;” απάντησε “Την αποφασιστικότητα μου”.
