Αν η «απαγωγή» των δύο στρατιωτικών μας δεν είναι μιλημένη κατά την επίσκεψη Ερντογάν και συμφωνημένη με τον Τσίπρα, τότε οι μανάδες πρέπει να κλάψουν τα παιδιά τους που κρατούν οι Τούρκοι. Όπως οι μανάδες των 3000 αγνοούμενων της Κύπρου. Που ενώ τελείωσε ο πόλεμος και η διχοτόμηση της Κύπρου έγινε, εν τούτοις, οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν ελευθερώθησαν. Παραμένουν μέχρι σήμερα αγνοούμενοι. Και κανένας Διεθνής Οργανισμός, καμιά συμμαχία, κανένα ΝΑΤΟ δεν παρενέβει γι’ αυτό το έγκλημα. Και θυμάμαι τις μανάδες – είχαμε και απ’ τα Χανιά αγνοούμενους – να τρέχουν ντυμένες στα μαύρα με κλάματα για να ρωτούν, να αγωνιούν, για τα παιδιά τους.
Αν η απαγωγή των παιδιών δεν είναι συμφωνημένη μεταξύ Τσίπρα – Ερντογάν στην εδώ επίσκεψή του για να ανταλλαχθούν με τους ικέτες για την ζωή τους 8 Τούρκους κρατούμενους, τότε το Εξπρές του Μεσονυκτίου επαναλαμβάνεται.
Πάνε χαμένοι οι δύο νεαροί στρατιωτικοί μας. Και αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται αυτό; Πώς εμείς ανοίγομε τις αγκαλιές μας, πέφτομε στη θάλασσα να τους σώσομε, μαζεύομε τα ρούχα μας και τους τα δίνομε, τους δίνομε δουλειές, επαναστατούμε με όσους Έλληνες τους φέρονται άσχημα, δεν ρωτάμε και δεν μας ενδιαφέρει η εθνικότητά τους και η θρησκεία τους και τα πολιτικά τους πιστεύω, και δεν μας νοιάζει αν είναι ή δεν είναι Τούρκοι, τους βλέπομε μόνο ως συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Γιατί ξέρομε πως δεν φταίνε αυτοί για ό,τι λάθος συμβαίνει.
Πώς όμως ακόμα και με το περιστατικό στο Ρέθυμνο που σε μια εκδήλωση στο Ωδείο μπήκε ένας απ’ αυτούς που ανοίγομε την αγκαλιά μας διάπλατη και τους υποδεχόμαστε όταν τους «ξεβράζει» η θάλασσα πώς μπήκε μέσα στην αίθουσα κραυγάζοντας πως η αίθουσα είναι των Τούρκων;
Μήπως εν ονόματι του μη ρατσισμού ξεπεράσαμε τις γραμμές και παραδίδομε τη χώρα μας; Και δεν σηκώθηκε κανείς να του σπάσει τα μούτρα; Να τον συλλάβει η αστυνομία. Να τον απελάσουν πάραυτα; Όταν δεν σέβεται την χώρα που του ανοίγει τις πόρτες της αλλά την διεκδικεί; Πώς είναι δικό σας μωρέ; Κατακτητές υπήρξατε κάποια χρόνια! Τι να πούμε εμείς; Για την Μικρά Ασία; Που η γη δεν ήταν ποτέ δική τους. Όχι μόνο τα κτίσματα αλλά και η γη ήταν των Ελλήνων της Ιωνίας και όχι της Τουρκίας. Τι να πούμε για την Αγιά Σοφιά! Δικό τους κτίσμα είναι; Σε δική τους γη κτίστηκε; Δεν ντρέπονται! Οι κατακτητές! Οι καταπατητές!
Δεν είναι όλοι οι μετανάστες – πρόσφυγες έτσι. Όμως ανάμεσά τους υπάρχουν και φασίστες όπως υπάρχουν και σε μας και εθνικιστές όπως υπάρχουν και σε μας και άνθρωποι – όργανα των μητροπολιτικών τους κέντρων. Και μεις πρέπει να είμαστε πλέον πιο προσεκτικοί.
Οι εποχές είναι άγριες και τα αθώα αρνιά τα τρώει ο λύκος. Το περιστατικό στα σύνορα είναι τρομακτικό. Όταν εμείς τα ‘χομε «καταργήσει» τα σύνορα!
Ζηνοβία Τσιλιβάκη
