Πρώτη φορά περνά μνημονιακό πολυνομοσχέδιο δίχως να υπάρχουν παρά ελάχιστες αντιδράσεις. Ο κόσμος σα να μην ασχολείται. Δεν σχολιάζει τα λεγόμενα των πολιτικών, δεν τους ειρωνεύεται. Δεν ελπίζει πουθενά, δεν εκφράζεται από τίποτα. Οι υποστηρικτές του Τσίπρα κατανοούν αλλά δε μπορούν να ταυτιστούν με το μνημόνιο, σα παλιοδεξιοί του Καραμανλή ελπίζουν πλέον σε πάταξη της διαφθοράς, αφού αυτό τους έμεινε: το ηθικό πλεονέκτημα. Κάποιοι συνειδητοποιούν ότι τα προεκλογικά λόγια περί παράλληλου προγράμματος μικρό ή καθόλου αντίκρυσμα δε θα έχουν στις ζωές τους, και σιγά σιγά χωνεύουν την πραγματικότητα όπως είναι. Άλλοι έχουν χάσει κάθε πίστη στο πολιτικό σύστημα. Αυτοί, πληθαίνουν και γεμίζουν τις δεξαμενές μίας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Οι οπαδοί της δεξιάς δεν έχουν αρχηγό ούτε αφήγημα και αντιμετωπίζουν υπαρξιακής υφής φυσιογνωμικά διλήμματα αφού ο Τσίπρας και δεξιές πολιτικές εφαρμόζει και μνημόνιο πλέον υποστηρίζει. Το μόνο πραγματικά καινούργιο σε αυτή τη μουγγή μνημονιακή βουλή είναι η γραφική φιγούρα του Λεβέντη που συμπαθεί τον Τσίπρα και θέλει κι αυτός να κυβερνήσει με σημαία την “αντιδιαπλοκή”. Τίποτα καλό δεν προμηνύεται από αυτή την κατάσταση. Και οι φιγούρες πολιτικών και αρχηγών πολιτικών κομμάτων που ξιφουλκούν σα σε θέατρο σκιών, υπό την επίβλεψη του τοποτηρητή Φερβέι, εντείνουν το συναίσθημα ότι η διαδικασία είναι μάταιη κι ότι το μάταιο αυτό καλύπτεται πίσω από κενές νοήματος χειρονομίες και φωνασκίες.
Κι έτσι ήταν λογικό, στην υπενθύμιση μίας γυναίκας από τα θεωρεία ότι ο λαός ψήφισε “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα, ο κ. Τσίπρας το μόνο που είχε να πει ήταν: «η Βουλή μας είναι το λίκνο της Δημοκρατίας».
Γιάννης Αγγελάκης
