Γράφει ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Σήμερα πηγαίνω στο «Γενικό Νοσοκομείο Χανίων» για προεγχειρητικό έλεγχο.
Σε τρεις ημέρες αν δεν προκύψει η απεργία των γιατρών θα μου κάνουν εγχείρηση ομφαλοκήλης. Εγχείρηση ρουτίνας όπως λένε οι γιατροί. Η παρέα μου στο καφέ άρχισε να με δουλεύει. Βρε που θα πας να κάνεις εγχείρηση. Στο δημόσιο που πάνε οι άνθρωποι ζωντανοί και επιστρέφουν πεθαμένοι? Βρε το ένα καλαμπούρι ο ένας. Βρε το άλλο καλαμπούρι ο άλλος. Με έπρηξαν οι φίλοι μου. Από αγάπη και ενδιαφέρον βεβαίως. «Γιατί δεν κάνεις την εγχείρηση σε ιδιωτική κλινική λέει ο ένας.» «Εκεί θα σε προσέξουν περισσότερο;» Συνταξιούχος του ΤΕΒΕ είναι λέει ο άλλος. «Που θα βρει τις 5.000 ευρώ που παίρνουν οι ιδιωτικές κλινικές;» Έλα ντε που θα τις βρω; «Μην απαξιώνεται βρε παιδιά και εσείς τον δημόσιο τομέα της υγείας τους λέω. Όλος ο κόσμος πρέπει να βγει στους δρόμους για να διαδηλώσει υπέρ του δημοσίου συστήματος υγείας που χειμάζεται με την οικονομική κρίση και την δραματική κατάσταση που μας έφερε το σύστημα εξουσίας. Να στηρίξει και τον αγώνα των γιατρών του Ε.Σ.Υ γιατί αφορά όλους τους χρήστες υπηρεσιών υγείας.
«Τι είναι ο θάνατος βρε παιδιά. Λέω στους φίλους μου. Μια ιδέα είναι. Όταν πεθαίνει άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Σταματά η αναπνοή του, κι αυτό είναι πάει και τελείωσε. Ο φόβος του θανάτου είναι που κατατρώει τον άνθρωπο. Η σκέψη ότι είναι ζώο θνητό. Για τούτο λένε οι σοφοί ότι πρέπει ο άνθρωπος «να αγαπήσει την μοίρα του.» Και¨ «να αδράξει την ευκαιρία.» Να μην χάσει ούτε στιγμή από την ύπαρξη του.
