Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Στη μητέρα μου αλλά και στον πατέρα μου
“Να απελευθερώσουμε τη Γυναίκα. Να απελευθερώσουμε τη Γυναίκα, γιατί μόνο έτσι η κοινωνία μας θα πάει μπροστά.
Χωρίς την αυθάδικη κηδεμονία των ανδρών, χωρίς να ξεχνάμε τις ανάγκες της κοινωνίας. Με τη δουλειά, να πως θα απελευθερώσουμε τη Γυναίκα.
Για να πάρει την εξουσία, να μας οδηγήσει μπροστά. Γιατί μια Γυναίκα που ανασταίνει οικογένειες, μπορεί καλύτερα από τον καθένα μεγαλόσχημο να αναστήσει την κοινωνία στα πόδια της.” δήλωνε ένας φίλος από τηλεφώνου σήμερα το πρωί.
Απάντησα: “Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι η Γυναίκα δεν μπορεί να απελευθερωθεί βάζοντας σε κίνηση της δικές της δυνάμεις, χωρίς την πολλές φορές επικίνδυνη διαμεσολάβηση των ανδρών; Οι Γυναίκες δεν χρειάζονται μεσσίες αλλά να αγωνιστούν με το Παιδί, τον Μετανάστη, τον Ομοφυλόφιλο κι αυτόν ακόμα τον “παντοδύναμο” Άνδρα για την κοινή τους απελευθέρωση.
Και όχι, διαφωνώ ότι η δουλειά σώζει. Μάλλον σε κάνει γρανάζι στον προαιώνιο τροχό της εκμετάλλευσης.” “Μα δεν δυνατό οι Γυναίκες να επιστρέψουν στο ζυγό του σπιτιού.
Πρέπει να είναι δυνατές…” “Αλλά εσύ πρώτος μίλησες για οικογένεια, που ακριβώς αυτό είναι το μέσο υπόταξης κι ελέγχου της Γυναίκας. Ναι! Οι Γυναίκες πρέπει να είναι δυνατές, όχι δέσμιες του σπιτιού και της εργασίας. Δυνατές στην καθημερινή πάλη για Ψωμί αλλά και Τριαντάφυλλα”!
