Η ετήσια ανασκόπηση του WWF Ελλάς και της Πυρομετεωρολογικής Ομάδας FLAME του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών αποκαλύπτει με σαφήνεια μια πραγματικότητα που το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας δεν λαμβάνει υπόψιν, λόγω λανθασμένης πρακτικής υπολογισμού των δασικών καμένων εκτάσεων υπολογίζοντας μόνο τα ψηλά ώριμα δάση.

Η αντιπυρική περίοδος του 2025 συγκαταλέγεται πλέον στις πέντε χειρότερες των τελευταίων δύο δεκαετιών, με τις καμένες εκτάσεις να υπερβαίνουν τα 500.000 στρέμματα, όταν συνυπολογιστούν και τα περιστατικά που δεν αποτυπώνονται από το ευρωπαϊκό σύστημα EFFIS. Σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, περισσότερα από 290.000 στρέμματα δασικής βλάστησης επηρεάστηκαν ουσιαστικά, ενώ πάνω από 130.000 στρέμματα κάηκαν ξανά μέσα σε διάστημα μικρότερο των είκοσι ετών, σε περιοχές όπως η Χίος, η Ανατολική Αττική, τα Κύθηρα και η Ζάκυνθος. Η παρατεταμένη επανάληψη πυρκαγιών μετατρέπει αυτές τις ζώνες σε σημεία οικολογικής κατάρρευσης, χωρίς πραγματική δυνατότητα φυσικής αναγέννησης.

Η εικόνα σε περιφερειακό επίπεδο είναι εξίσου αποκαλυπτική. Η Ήπειρος καταγράφει ρεκόρ με 68.860 στρέμματα, το Βόρειο Αιγαίο εκτοξεύεται στα 143.580 στρέμματα και η Δυτική Ελλάδα φτάνει τα 59.540 στρέμματα, στη δεύτερη και τρίτη χειρότερη επίδοσή τους αντίστοιχα από το 2006.

Συνολικά, 16 προστατευόμενες περιοχές επηρεάστηκαν, εκ των οποίων οι μισές εντάσσονται στο δίκτυο Natura 2000, με καμένες εκτάσεις που φτάνουν τα 116.770 στρέμματα. Από οικολογική σκοπιά, η πυρκαγιά στον Φενεό Κορινθίας ήταν η πλέον κρίσιμη, καθώς κατέστρεψε δάση ελάτης, ένα είδος χωρίς μηχανισμό φυσικής αναγέννησης, οδηγώντας σε απώλεια ανεπανόρθωτων οικοσυστημάτων.

Τα δεδομένα επιβεβαιώνουν ότι λίγες μεγάλες πυρκαγιές είχαν δυσανάλογο αντίκτυπο. Δεκαοκτώ περιστατικά προκάλεσαν το 87% των συνολικών καμένων εκτάσεων, ενώ έξι στις δέκα μεγάλες πυρκαγιές συνδέονται με το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Το υπουργείο, ωστόσο, αποφεύγει να αναδείξει τη δομική αυτή αιτία, παρά τη σαφή τεκμηρίωση. Οι πυρομετεωρολογικές συνθήκες του 2025, παρότι γενικά φυσιολογικές, παρουσίασαν σοβαρές εξάρσεις επικινδυνότητας στην Ήπειρο, τη Δυτική Ελλάδα, την Ανατολική Μακεδονία–Θράκη και τα Ιόνια Νησιά, όπου οι ημέρες υψηλού κινδύνου ήταν διπλάσιες του αναμενόμενου μέσου όρου.

Οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της χρονιάς υπήρξαν βαρύτατες. Μία ανθρώπινη απώλεια, περισσότεροι από 60 τραυματισμοί, δεκάδες κατεστραμμένες οικίες και κρίσιμες υποδομές, με το κόστος αποκατάστασης δικτύων κοινής ωφέλειας να υπερβαίνει τα 165 εκατ. ευρώ.

Στην άγρια πανίδα, χιλιάδες ζώα επηρεάστηκαν άμεσα, ιδιαίτερα είδη χωρίς μηχανισμούς διαφυγής, με συνέπειες που θα διαρκέσουν για χρόνια. Η ανασκόπηση υπογραμμίζει ότι η χώρα χρειάζεται ολιστική στρατηγική πρόληψης, ενεργή διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων, διαφάνεια ως προς τα αίτια και συστηματική αξιολόγηση κόστους–οφέλους για όλες τις δράσεις.

topontiki.gr