Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα – νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε.. .

 (Δίκοπη ζωή, Θάνος Μικρούτσικος, Μάνος Ελευθερίου, Γιώργος Μεράντζας)

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης   Όταν πεθάνεις, είσαι νεκρός για πάντα. Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να μολύνουν την καθημερινότητά μας με τη βδελυρή παρουσία τους. Ναι, τα Ζόμπι την τελευταία περίοδο προσπαθούν να επαναφέρουν τον κόσμο σε μια κατάστασης πλήρους αφασίας και να καταστρέψουν ότι με πόνο, φόβο, αίμα αλλά κυρίως με αγώνες κατακτήσαμε: να μην είμαστε άβουλοι και παθητικοί ψηφοφόροι. Να μην ασκούμαστε σε περίτεχνες οσφυοκαμψίες μροστά στο τέρας της γραφειοκρατίας, στα μνημόνια, τα χαράτσια, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Τα Ζόμπι όμως είναι εδώ, άκουστε πως γρυλίζουν έξω από την πόρτα μας και μέσα από τις οθόνες, τις κρύες νύχτες που τη βγάζουμε, χωρίς θέρμανση, με μπαγιάτικο ψωμί δίπλα μας και τη φωτογραφία του ξενιτεμένου παιδιού μας στα χέρια.

   Τα Ζόμπι είναι εδώ και προσπαθούν αυτό τον σάπιο κόσμο να γλιτώσουν από την οργή και τη μανία μας, από εκείνους τους αγώνες που μπορούν να τσακίσουν κάθε αντίδραση και σπόρο να σπείρουν που βαθιά θα ριζώσει. Μια νέα κοινωνία να χτίσουμε χωρίς ψέματα από φασίστες με κουστούμια και καταθέσεις στην Ελβετία, που επαναλαμβάνουν υποσχέσεις για τα όμορφα χρόνια που έρχονται, με άνεργους, πεινασμένους, άδοξους αυτόχειρες, με Αμυγδαλέζες εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν σχολεία και νεκρούς μετανάστες στα βαθιά νερά της Μεσογείου, έτσι για το καλό μας, ενώ στην πραγματικότητα τα κέρδη του Κεφαλαίου στηρίζουν και την καταστροφή της Μάνας Γης για την τσέπη τους και την υπεραξία. Τα Ζόμπι είναι εδώ, ολόιδια με αυτά στις παλιές ταινίες του Ρομέρο ή και ακόμα χειρότερα, προσωπεία φορώντας της Τέχνης και της Πολιτικής, αλλά και χρησιμοποιώντας το όπλο του ρατσισμού και τις ναζιστικές συμμορίες με τα ξυρισμένα και ιδρωμένα κεφάλια, αράζοντας στα πανάκριβα σπίτια τους ή στο Κολωνάκι εκδιώχνοντας τον Άστεγο με τα Λουλούδια, κυνηγώντας μετανάστες και κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται. Ζόμπι, με το εθνόσημο στα στήθος που δεν σηκώνονται όσες τεχνητές αναπνοές κι αν τους κάνουν. Ζόμπι, ηλίθια και γι΄αυτό επικίνδυνα που θέλουν λέει, την σοσιαλδημοκρατία να αναστήσουν ενώ τον λάκο τους σκάβουν αφού δεν καταλαβαίνουν ότι τα ανεμολόγια στραφήκανε αριστερά, πραγματικά αριστερά, αντιφασιστικά και αντικαπιταλιστικά, με ορμή θυελλώδη που ξεριζώνει κάθε προκατάληψη, κάθε σάπια ιδέα, που νόμους τσακίζει και κανόνες καλής συμπεριφοράς, που την φτώχεια ξεριζώνει. Ζόμπι με χαλασμένο εγκέφαλο, έτοιμα για εκείνη την μάχη , η οποία θα σημάνει και το τέλος τους. Γιατί όταν πεθάνεις, είσαι νεκρός για πάντα.

  Εμείς θα είμαστε οι νικητές στο τέλος. Φωτιά θα βάλουμε στην παλιά κοινωνία και καινούργιο τραγούδι θα γράψουμε για την σοσιαλιστική μας κοινωνία. Όχι, δεν θα πατάμε πια πάνω στα πτώματα των συνανθρώπων μας, κανείς δεν θα πεθαίνει από την φτώχεια, την πείνα, το ρατσισμό και τον πόλεμο γιατί με πόλεμο ταξικό την Ιστορία θα ξαναγράψουμε. Και κανένας, όπως εγώ που σας μιλώ,  δεν θα χρειάζεται να αναβάζει σε δίκτυα κοινωνικά στάτους για την αναγκαιότητα της επανάστασης αφού η επανάσταση θα είναι η νέα καθημερινότητά μας. Δεν θα χωριζόμαστε ανάλογα με τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία μας, τη σεξουαλικές μας επιλογές ενώ οι απεργίες δεν θα γίνονται πια για το ψωμί και το νερό. Αρκεί να συνεχίσουμε ενωμένοι και αλληλέγγυοι τη μάχη μας, χωρίς φόβο αλλά με πάθος.

   Εμείς θα είμαστε οι νικητές στο τέλος.