Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Αλγεί Σατανάς τον πάλαι φίλον βλέπων,
Ξίφει φιλούντα συνθανείν Ιουστίνη.
τμήθη δευτερίη συν Ιουστίνη Κυπριανός.
Ἀλγεῖ Σατανᾶς, τὸν πάλαι φίλον βλέπων,
Ξίφει φιλοῦντα συνθανεῖν Ἰουστίνῃ.
Τμήθη δευτερίῃ σὺν Ἰουστίνῃ Κυπριανός.
Πολλά τα θύματα του διαβόλου. Πολλοί εκείνοι που, είτε τον αντιπάλαισαν και που είτε, παρασυρθέντες απ’ αυτόν, μετανόησαν ήλθαν, ή επανήλθαν, στην αληθινή πίστη, πολλοί από τους οποίους εμαρτύρησαν γι’ αυτήν. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι ο Άγιος Κυπριανός «ο μάγος της Αντιοχείας» και η παρθένος Ιουστίνη, τους οποίους η Εκκλησία μας εορτάζει στις 2 Οκτωβρίου κάθε χρόνο.
Μάγος δεινός ο Κυπριανός με αναρίθμητα θύματα της μαγείας, που και σήμερα κάνει θραύση, με διάφορα ονόματα: μαγεία, γοητεία, γητειά, επαοιδία (η επίκλησις των δαιμόνων με επωδές και καλέσματος, φαρμακεία, οιωνοσκοπία, νεφοδιωκτική, μαθηματική και αστρολογία. Επίσης έχομε διάφορα φυλακτά ή φυλακτήρια, οι κλήδονες (που δυστυχώς σήμερα είναι σε έξαρση) και γίνονται στις «πολιτιστικές εκδηλώσεις» (!) στις 24 Ιουνίου και άλλα δεισιδαιμονικά, που όλα αυτά πρέπει να τα αποφεύγουν οι Χριστιανοί, γιατί πράγματι πρόκειται για σατανικά τεχνάσματα και αποστασιοποίηση από την Ορθόδοξη Πίστη και την ζωή της Εκκλησίας.
Ο Κυπριανός φανατικός υποτακτικός του Σατανά ποτέ δεν είχε φαντασθεί και υπολογίσει στη δύναμη της Χριστιανικής Πίστεως, την οποία αργότερα θα διαπιστώσει, θα την ομολογήσει και θα μαρτυρήσει γι’ αυτή. Για κάθε άνθρωπο υπάρχει, υπάρχει δυνατότης και ευκαιρία μετανοίας, κάτι που γράφει και από δική του πείρα ο απόστολος Παύλος:
«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθ. 6,2). Ο Θεός δεν στερεί σε κανένα αυτήν την ευκαιρία, φθάνει να το θελήσει. Φθάνει να ταπεινώσει εαυτόν και να μετανοήσει.
Στην Αντιόχεια ο μάγος Κυπριανός ήταν ο «θεός» των ειδωλολατρών και μεγάλη η φήμη του. Όμως, υπήρχαν και οι όμορφες ψυχές. Τα μαργαριτάρια του ουρανού και που τίποτε το κοσμικό ή δαιμονικό δεν ήταν ικανό να τις αγγίξει.
Ένα δε απ’ αυτά ήτανη Παρθένος Λούσια, που εζούσε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, θυγατέρα του Αιδεσίου και της Κληδονίας, μια οικογένεια που ζούσε μέσα στην πλάνη των ειδώλων, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Αντιοχείας. Μάλιστα ο Αιδέσιος ήταν ιερέας των ειδώλων.
Η Λούσια θα ακούσει τον σωτήριο λόγο από τον διάκονο της Εκκλησίας της Αντιοχείας Πραΰλιον. Θα γίνει πιστή χριστιανή και θα φέρει στον Χριστόν και τους γονείς της.
Ο μάγος Κυπριανός θα χρησιμοποιήσει όλα τα σατανικά μέσα να την επαναφέρει στα είδωλα. Εκείνη θα του αντισταθεί, θα τον «γυμνώσει» από την σατανική δύναμη, θα μετανιώσει, θα αρνηθεί τα είδωλα και θα βαπτισθεί χριστιανός, μάλιστα πρωί του Μεγάλου Σαββάτου.
Το αγρίμι και θηριό έγινε αρνάκι. Και ο διώκτης του Χριστού ταπεινός δούλος του και αργότερα μάρτυράς Του, κάτι που μας θυμίζει τον Απόστολον Παύλον. Ο πόλεμος της Εκκλησίας, θα γίνει υπερασπιστής της και Επίσκοπος της Αντιόχειας Πισιδίας, διαδεχθείς τον Άνθιμον.
Βρισκόμαστε στην περίοδο των μεγάλων διωγμών και συγκεκριμένα στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (300 μ.Χ.). Τότε ο Κυπριανός ευρισκόταν στην Επισκοπή του, Αντιόχεια της Πισιδίας, και η Ιουστίνη στην Δαμασκό, όπου μετά παρρησίας εκήρυττε τον Χριστόν. Οι ειδωλολάτρες κατήγγειλαν στον τοπικό άρχοντα τον Κυπριανόν και την Ιουστίνην, συνελήφθησαν και άρχισαν οι ανακρίσεις και τα μαρτύρια. Η πίστη τους φουντώνει, η τόλμη και η παρρησία τους εντυπωσίαζαν τους πάντες, μα και εξόργιζαν περισσότερο τους βασανιστές, οι οποίοι κατέφυγαν στον δια αποκεφαλισμό θάνατό τους. Πολλοί ήταν εκείνοι που, από την θέα αυτή, αρνήθηκαν τα είδωλα και έγιναν χριστιανοί. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός ξένου από την Ρώμη, που ευρισκόταν εκείνες τις ημέρες στην Νικομήδεια, τόπου του μαρτυρίου των παραπάνω αγίων (Σημείωσις: τόπος καταγωγής του πατρός του γράφοντος), όνοματι Θεόκτιστος, βλέποντας την γαλήνια όψη του Κυπριανού την ώρα του μαρτυρίου είπε με θαυμασμό: «άδικα ο όσιος αυτός άνθρωπος παραδόθηκε σε άτιμο θάνατο». Αμέσως ο δήμιος τον συλλαμβάνει και τον αποκεφαλίζει. Έτσι, και νέος μάρτυρας προστέθηκε στους δυο και τους συνόδεψε στον ουρανό.
Αλήθεια, εμείς οι σύγχρονοι «χριστιανοί» ζούμε και ομολογούμε Χριστό «και τούτον εσταυρωμένο» (Α’ Κορινθ. 2,2); Δυστυχώς, το αντίθετο συμβαίνει. Απλώς περιοριστήκαμε σε μάταιες εκδηλώσεις, χρυσοποίκιλτη εμφάνιση και χλιδάτη ζωή, με τούμπανα και αυτοκρατορικές συνεστιάσεις..!
Πολύ καλό θα μας έκανε να μελετούσαμε τον βίον και τις ευχές του Αγίου Κυπριανού…
Απολυτίκον
Θείας πίστεως, τη φωταυγεία, σκότος έλιπες της ασεβείας, και φωστήρ της αληθείας γεγένησαι΄ ποιμαντικώς γαρ φαιδρύνας τον βιον σου, Κυπριανέ τη αθλήσει δεδόξασαι. Πάτερ Όσιε, τον Κτίστην ημίν ιλέωσαι, ομού συν Ιουστίνη τη Θεόφρονι.
Μεγαλυνάριον
Πλάνης σοφιστείας απολιπών, της θείας σοφίας, ανεδείχθης λαμπρός φωστήρ, και συν Ιουστίνῃ, Κυπριανέ ἀθλήσας, της άνω βασιλείας, άμφω έτυχε.
