Του Δημήτρη Μηλάκα
Η άνευ όρων παράδοση και λεηλασία της χώρας προφανώς δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Επί της ουσίας χρεοκοπημένη (μια που παρακαλά και δίνει τα πάντα για μια δόση δανείου, προκειμένου να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια), η Ελλάδα είναι χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, από την οποία όποιος μπορεί κάτι απαιτεί και λαμβάνει. Οι Ευρωπαίοι εταίροι υποδομές (λιμάνια, αεροδρόμια, ΔΕΗ κ.λπ.), οι Αμερικανοί «γη και ύδωρ».
Δεν είναι, προφανώς, τυχαίο ότι ακριβώς αυτήν τη «δύσκολη» φάση της «διαπραγμάτευσης» για το κλείσιμο της αξιολόγησης εμφανίζονται στο προσκήνιο παρασκηνιακές μείζονες απαιτήσεις των εντιμότατων εταίρων (Ευρωπαίων) και συμμάχων (Αμερικανών). Οι Ευρωπαίοι απαιτούν το ξεπούλημα (πέρα από τις «μεταρρυθμίσεις» σε αγορά εργασίας) του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ. Οι Αμερικανοί, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, εμφανίζονται να ενδιαφέρονται για νέες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο ελληνικό έδαφος. Μάλιστα, το ενδιαφέρον σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ότι η μετατροπή της χώρας σε αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο εκστρατειών στην εύφλεκτη περιοχή εμφανίζεται από κύκλους της ελληνικής κυβέρνησης ως «σωσίβιο» και «προστασία» της χώρας.
Την περασμένη Δευτέρα η εφημερίδα «Εστία» παρουσίασε πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες επίκειται συμφωνία με τις ΗΠΑ για αναβάθμιση των διευκολύνσεων που απολαύουν οι Αμερικανοί στη Σούδα. Στο ίδιο ρεπορτάζ περιλαμβάνεται η πληροφορία ότι συζητείται ακόμη η δημιουργία αμερικανονατοϊκής βάσης στην Κάρπαθο. Όλη αυτή η ιστορία, θα πρέπει να σημειωθεί, δεν είναι καινούργια. Καινούργια φαίνεται να είναι η διάθεση της ελληνικής πρώτη-φορά-Αριστερά κυβέρνησης να προχωρήσει…
Ανιχνεύοντας τη «στρατηγική» της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης δεν μεταβάλλεται ραγδαία και ακαριαία απλώς γιατί άλλαξε ένας πρόεδρος. Οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για την περιοχή (και τη χώρα μας) είναι μακράς πνοής και η υλοποίησή τους προχωρούν με ταχύτητα ανάλογη της συγκυρίας.
Το ελληνικό οικόπεδο, ειδικά στη βάση της Σούδας στην Κρήτη, αλλά και της βάσης που μπορεί να δημιουργηθεί στην Κάρπαθο, είναι αυτήν την περίοδο ανεκτίμητης αξίας για τις ΗΠΑ για μια σειρά από λόγους:
Αναδιατάσσεται ο χάρτης σ’ ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η Τουρκία, λόγω της αμερικανικής υποστήριξης στη δημιουργία κουρδικού κράτους, απομακρύνεται από την αμερικανική σφαίρα επιρροής. Άρα μια βάση στην Κάρπαθο, για παράδειγμα, μπορεί να είναι απαραίτητη, στην περίπτωση που η Άγκυρα «κλείσει» την αμερικανική βάση στο Ιντσιρλίκ.
Η Ουάσιγκτον αναδιατάσσει τις συμμαχίες της στην περιοχή του Κόλπου και κατά τα φαινόμενα οι παραδοσιακές σχέσεις που διατηρούσε με Σαουδική Αραβία και Κατάρ θα περάσουν από σαράντα κύματα το επόμενο διάστημα.
Καθώς οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή κινούνται με ταχύτητα, είναι φυσικό να ξεδιπλώνονται και οι αμερικανικοί σχεδιασμοί που έχουν σχέση με την Ελλάδα. Δεν θα πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι η Ουάσιγκτον μέσω του Stratfor (το ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης, που έχει χαρακτηριστεί σκιώδης CIA) είχε από την αρχή της κρίσης (2010) προϊδεάσει για τις προθέσεις της.
Τότε, το καλοκαίρι του 2010, σε μια ανάλυσή του για την Ελλάδα το Stratfor είχε ζωγραφίσει την ελληνική κατάσταση με τα (δικαιολογημένα) μελανότερα χρώματα: Η Ελλάδα για πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη της, εκτιμούν οι ειδικοί του αμερικανικού ινστιτούτου γεωπολιτικής ανάλυσης Stratfor, σε έκθεση που έδωσαν στη δημοσιότητα. Οι Αμερικανοί «έβλεπαν» τότε το μέλλον που ζήσαμε ως εξής:
Πολιτική αστάθεια, αποσταθεροποίηση.
Έξαρση κοινωνικής βίας.
Απώλεια του γεωπολιτικού ρόλου στα Βαλκάνια.
Έξοδος από την ευρωζώνη.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα σενάρια καταστροφής των Αμερικανών ειδικών είχε το σενάριο «διάσωσης». Η Ελλάδα μπορεί να διασωθεί μόνο αν βρει έναν ισχυρό προστάτη, έλεγαν το 2010 τα τζιμάνια του Stratfor…
Και να λοιπόν που αυτήν ακριβώς τη στιγμή που ο καθένας από τους εταίρους και δανειστές ζητά ό,τι τραβάει η ψυχή του «για να κλείσει η διαπραγμάτευση» και «να μη χρεοκοπήσει η χώρα» εμφανίζονται οι «προστάτες» Αμερικανοί να ενδιαφέρονται για την τύχη μας και τη μετατροπή περιοχών της χώρας σε στρατόπεδα κρίσιμων υποδομών για τις πολεμικές τους εφορμήσεις…
Στην Αθήνα έχει ήδη αρχίσει η διαδικασία «περιτυλίγματος» της αμερικανικής «προσφοράς» ως «μοναδική ευκαιρία» της Ελλάδας να καλύψει το κενό ασφάλειάς της.
Κάτω από αυτό το περιτύλιγμα αποτυπώνεται μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα καθώς, εκτός του ότι θα πρέπει να γίνει καθοριστικό εργαλείο των αμερικανικών πολεμικών περιπετειών – με ό,τι αυτό συνεπάγεται –, θα υποχρεωθεί επιπρόσθετα να καταβάλει και το οικονομικό αντίτιμο της «προστασίας». Δηλαδή, νέο γύρο εξοπλιστικών προγραμμάτων που θα τροφοδοτήσουν με παραγγελίες την αμερικανική πολεμική βιομηχανία και θα προμηθεύσουν τη χώρα με πολεμικό υλικό, όχι απαραίτητα χρήσιμο για τους ειδικούς (Τουρκία) λόγους που μπορεί να το χρειαστεί.
Καθώς οι καιροί είναι περίεργοι (και οι μέρες πονηρές), καλό είναι να έχουμε κατά νου κάποια βασικά:
1. Η Ελλάδα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, το οποίο δεν εμπόδισε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
2. Η Ελλάδα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. όταν η Άγκυρα οργάνωσε την προβοκάτσια των Ιμίων και έκτοτε έχει «γκριζάρει» το Αιγαίο.
3. Η Τουρκία, παρά τα τρέχοντα προβλήματα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, είναι σημαντικότατη χώρα για την Ουάσιγκτον και τίποτε δεν θα εμποδίσει Αμερικανούς και Τούρκους κάποια στιγμή να τα βρουν (σε βάρος της Ελλάδας).
4. Και το σημαντικότερο: Κανείς δεν πρόκειται να προστατεύσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αν η ίδια η χώρα δεν είναι σε θέση να το κάνει από μόνη της.
topontiki.gr