Είναι ταλαντούχα αναμφισβήτητα! Έχει μελωδική φωνή, είναι τραγουδίστρια, παραγωγός, μία γυναίκα που αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό της και να το υποστηρίξει αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις, πρόκειται για την Κρητικής καταγωγής από τη μεριά του πατέρα της, Άννα Κασιμάτη.
Η καλλιτέχνιδα πρόσφατα έδωσε μια άλλη διάσταση σε ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει τα ακούσματα πολλών από εμάς. Με τη μελωδική φωνή της τραγούδησε το «Παπάκι» του Νικόλα Άσημου στα ισπανικά, με στίχους γραμμένους από την ίδια.
«Ο πατέρας μου είναι Κρητικός, η μητέρα μου Ισπανίδα. Μεγάλωσα στην Κρήτη με όλα της τα χρώματα, αλλά και με πολλές εικόνες από την αγαπημένη μου Μαδρίτη και την Ισπανία. Η παιδική μου ηλικία είχε θαλπωρή και έντονες μνήμες από τα ιδιαίτερα στοιχεία των τόπων μου. Ταξίδια στις δυο αυτές πλευρές της Μεσογείου, συγγενείς με κουλτούρες αλλού όμοιες και αλλού τόσο διαφορετικές. Η εικόνα, η θέση και το πρότυπο της γυναίκας βίωνε την πλήρη αντίθεση στα κοριτσίστικα μάτια μου. Το τραγούδι, όμως, ήταν έντονο όπου κι αν βρισκόμουν.
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=2rJBTROBfzY”]
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=JzOV2FF9pjk”]
Ακούγοντας το παπάκι του Νικόλα Άσιμου, να απόγευμα, θα ορκιζόμουν ότι άκουγα ισπανικά λόγια. Δεν ίσχυε, ήταν στη φαντασία μου. Το έκανα, όμως, να γίνει πραγματικότητα. Δεν νιώθω ότι το έκανα εγώ. Έχω την εντύπωση ότι το τραγούδι αυτό ίσως ήταν από πάντα έτσι.
Τι καινούριο να πω για την Κρήτη, τα βουνά της, την βαθιά της παράδοση. Όλα αυτά αναμείχθηκαν με τη μαγεία της Ισπανίας. Τη γλώσσα της, τα φλαμένγκο με τις καστανιέτες και τα όμορφα φλοράλ φουστάνια της. Μια συνεχόμενη νοσταλγία γι’ αυτούς τους κόσμους μου έφερε την ανάγκη να τραγουδήσω.
Πολλές φορές ακούω πολύ παλιά ισπανικά τραγούδια τα βράδια και μεθάω με αυτά. Μιλώντας τη γλώσσα από τη μητέρα μου, εύκολα ξεκινάω να τραγουδώ. Έπειτα θυμάμαι ελληνικά τραγούδια. Του Μάνου κυρίως και του Μίκη. Δεν άργησε όλο αυτό να γίνει πιο μεγάλη και συχνή ανάγκη. Με άλλα λόγια οι πατρίδες μου με οδήγησαν να ασχοληθώ με το τραγούδι.
Κάποιες στιγμές όλο αυτό γίνεται ξεκάθαρα ένα και όταν η έμπνευση είναι πηγαία μοιάζουν οι δύο αυτές χώρες και λαοί να είναι τόσο πολύ κοντά.
Έτσι, ακούγοντας το παπάκι του Νικόλα Άσιμου, ένα απόγευμα, θα ορκιζόμουν ότι άκουγα ισπανικά λόγια. Δεν ίσχυε, ήταν στη φαντασία μου.
Το έκανα, όμως, να γίνει πραγματικότητα. Δεν νιώθω ότι το έκανα εγώ. Έχω την εντύπωση ότι το τραγούδι αυτό ίσως ήταν από πάντα έτσι.
Παρόλα αυτά η στιγμή που με ορίζει δεν έχει άμεση σχέση με τη μουσική.
Είναι η στιγμή που πριν οκτώ χρόνια γίνομαι μητέρα νιώθοντας αυτή τη γυναικεία πληρότητα από τόσο νωρίς. Το πιο γλυκό εμπόδιο της ζωής μου, από αυτά που όχι απλά δεν σε εμποδίζουν αλλά και σε εμπνέουν να κυνηγάς το κάθε όνειρο με όλο σου το πάθος.
Φοβόμουν ότι δεν θα μπορέσω να τα σηκώσω όλα μαζί. Πως κάποια πράγματα θα πρέπει να τα αφήσω πίσω. Για να έρθει από την κόρη μου η πιο δυνατή συμβουλή: να μην σταματήσω ποτέ να κυνηγώ ότι επιθυμώ.
Έτσι θα είμαι χαρούμενη, άρα και καλή μητέρα. Τώρα που μεγαλώνει μπορώ να την δω να ευχαριστιέται. Δεν μου λέει πολλά αλλά ευχαριστιέται και ανυπομονεί να ριχτεί και εκείνη στο δικό της κυνηγητό ονείρων. Θα είμαι πολύ χαρούμενη αν την εμπνέω προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς ουσιαστικά της το χρωστάω.
Αυτές, λοιπόν, οι αντικειμενικές ευθύνες της ζωής με έκαναν να νιώθω ακόμα πιο όμορφα, ακόμα πιο θηλυκή και να τραγουδώ ακόμα πιο βαθιά από την ψυχή μου, μαθαίνοντας ότι ο τρόπος να τα σηκώνεις όλα αυτά δεν είναι άλλος από αυτό που λέμε «αγάπη».
