Οι δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς έχουν τεράστια συμβολή σε επίπεδο ιδεολογικό, τρόπου και στάσης ζωής άλλα και ατόμων στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, που δε μπορεί κανείς να παραγνωρίσει. Ένα κόμμα, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, και μεταλλάσσεται και υπεύθυνοι για αυτά είναι το σύνολο σχεδόν των στελεχών του. Στις κομματικές διαδικασίες, το σύνολο των στελεχών, συνδιαμορφώνει τις αποφάσεις, ακόμα και από θέση μειοψηφίας.
Πολλοί διαπιστώναμε τη γοργή μεταλαξη του ΣΥΡΙΖΑ τόσο στο ιδρυτικό του συνέδριου άλλα και στη κατευθυνόμενη σταυροδοσια στις ευρωεκλογές, όσο και στις διαδικασίες σύνθεσης των ψηφοδελτίων στις εθνικές εκλογές. Κύριο χαρακτηριστικό των παραπάνω η αποδυνάμωση όλων των δυνάμεων που συνθέτουν το ΣΥΡΙΖΑ, πλην των λεγομένων «προεδρικών» και όσων ανήκουν στην «αριστερή πλατφόρμα».
Όμως ανάλογες κακές ή μονόπλευρες επιλογές γίνονταν καθημερινά στο κόμμα. Στη σύνθεση των ψηφοδελτίων στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, στην αδιαφορία για ουσιαστική παρουσία στους μαζικούς χώρους, άλλα και στη παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για το άπλωμα – ρίζωμα του κόμματος με νέα μέλη, οργανώσεις κλπ. Ανάλογη «αδιαφορία» είχαμε και για την ιδεολογική προετοιμασία για τη συμμετοχή μας από θέσεις κυβερνητικές στη διαχείριση των εθνικών υποθέσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άλλα όχι μόνο, η θέση μας για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Οι θέσεις μας ήταν οι πρέπουσες πριν το Καστελόριζο και την υπογραφή του 1ου μνημονίου, όταν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν «εκτεθειμένες» από τη κατοχή των ελληνικών ομολόγων, άλλα δεν προσαρμόστηκαν στα δεδομένα της υπογραφής του 1ου & 2ου μνημονίου άλλα και στο γεγονός ότι το χρέος της χώρας πια, είναι χρέος σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ορισμένα εκ των όποιων έχουν βιοτικό επίπεδο χαμηλότερο από το δικό μας. Κυρίαρχο στοιχείο των κομματικών μηχανισμών τα κλειστά εξωθεσμικά, «ιερατεία» όπου «παρέες» παίρνουν σημαντικές αποφάσεις.
Η επιθυμία των πιο παλιών οργανωμένων μελών, κύρια όσων προέρχονται από το παλιό Συνασπισμό, να ελέγχουν κόμμα & διαδικασίες οδήγησε στο «μικρομεγαλισμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεγάλο κόμμα με λίγα παλιά μέλη, με όλες τις γνωστές συνέπειες. Σήμερα πια, πολλοί, με λύπη, αναπολούμε στα φοιτητικά μας χρόνια και θυμόμαστε τη γνώμη μας, «καλά παιδιά, αλλά ..», για τούς συμφοιτητές μας της ανανεωτικής αριστεράς.
Την οκτάμηνη κυβερνητική «εμπειρία» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ως εφιάλτη δεν την φανταζόμασταν πριν τις εκλογές, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ελάχιστοι διαχωρίσαμε τη θέση μας εξ ‘ αρχής, ενώ οι πιο πολλοί, σήμερα διαφωνούντες, στήριζαν απόλυτα τις «λουδοβίκειες» επιλογές του κ. Τσίπρα, τουλάχιστον μέχρι το δημοψήφισμα. Όμως το ποσό «μάπα ήταν το καρπούζι» το βιώναμε καθημερινά στη διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη, στην αδιαφορία για προώθηση τομών και μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό, την εμμονή της ηγεσίας στα γκάλοπ και στην ακινησία..
Προκαλεί σίγουρα το κοινό αίσθημα όταν ο γραμματέας του κόμματος, αντ’ αυτού στο 1ο συνέδριο, συμμέτοχος στη διαπραγματευτική μας ομάδα, διαχωρίζει σήμερα τη θέση του, και θυμίζει τα ποντίκια που απομακρύνονται από το πλοίο όταν βυθίζεται. Άλλα και άλλα στελέχη συμμετείχαν και στήριζαν μέχρι τη τελευταία στιγμή. Μήπως φταίνε όλα τα κορυφαία στελέχη που ο κόσμος αμέσως μετά τις εκλογές γύρισε στο «καναπέ» εφησυχασμένος;
Θεωρώ ότι στην επόμενη μέρα για την ανανεωτική αριστερά, μετά την βαριά συντριβή, κυρίαρχο ρόλο πρέπει να έχουν τα μεσαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η αποκλεισμένη από τον κ. Τσιπρα γενιά των πενηντάρηδων, που θα βγουν μπροστά, θα υπερασπιστούν τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς και μέσα από τη δράση των κινημάτων θα αποκτήσουν ξανά ερείσματα στη κοινωνία, και θα επιστρέψουν σταδιακά στη πολιτική ζωή του τόπου. Η επιθυμία ορισμένων, κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσουν το πιο μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, είναι όχι μόνο ανεδαφική άλλα και επικίνδυνη, παρά τον απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στο πρόσωπο του Π. Λαφαζανη.
Μανόλης Ντουντουνάκης
