Πλησιάζοντας στο τέλος της προεκλογικής περιόδου ένα πράγμα είναι σίγουρο κρίνοντας και με το πως κινήθηκε η προεκλογική συζήτηση που εξελίχθηκε όλο αυτό το διάστημα. Πως όποια κυβέρνηση προκύψει, είτε αυτοδύναμη είτε συνεργασίας, η καθημερινότητα του λαού και της νεολαίας είναι ήδη προδιαγεγραμμένη. Ζητήματα που καθορίζουν άμεσα τη ζωή μας όπως για παράδειγμα, αυτά του πολέμου στην Ουκρανία και της εμπλοκής της χώρας μας σε αυτόν ή όπως αυτά της ακρίβειας, των μισθών και των συντάξεων έμειναν επί της ουσίας εκτός συζήτησης στα πάνελ και στις συνεντεύξεις των βασικών διεκδικητών του πρωθυπουργικού θρόνου, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν η γνωστή προεκλογική παροχολογία δεν υπήρξε για τα “μάτια του κόσμου”, καταδεικνύοντας πως ο “οδοστρωτήρας” των δικαιωμάτων μας σε δουλειά-σπουδές-ζωή-ελευθερίες θα συνεχίσει με την ίδια και χειρότερη ένταση μετά τις 21 Μαΐου.
Οι νέοι εργαζόμενοι βιώνουμε και εμείς τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα από την πολιτική που έχουν ακολουθήσει όλες οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε η πιο μορφωμένη γενιά, με σωρεία πτυχίων, μεταπτυχιακών και λοιπών ειδών πιστοποιήσεων και παρόλα αυτά ζούμε και εργαζόμαστε με χειρότερους όρους απ’ ότι οι γονείς μας. Αυτό ισχύει και για τον χώρο της έρευνας στον οποίο βρίσκομαι και ο οποίος χαρακτηρίζεται από φαινόμενα απληρωσιάς, ανασφάλιστης εργασίας (πχ υποτροφίες) και ελαστικών σχέσεων (συμβάσεις 3μηνές-6μηνές), με μισθούς-ψίχουλα μπροστά στο κόστος ζωής, ενώ δεν παίρνουμε ούτε τις πενιχρές αυξήσεις που δόθηκαν ένεκα του πληθωρισμού.
Αυτήν την κατάσταση, καμία κυβερνητική εναλλαγή και κανένας επίδοξος διαχειριστής αυτού του συστήματος δεν πρόκειται να την βελτιώσει. Δεν πρόκειται επίσης να την αλλάξει η κοινοβουλευτική ενίσχυση του ενός ή του άλλου κόμματος για να τα λέει καλύτερα στη Βουλή. Η πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο με τους αγώνες μας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Αυτό μας δείχνουν και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην έρευνα (Αμερική), των εργαζόμενων σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες που πέτυχαν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς. Αυτό δείχνει και ο γαλλικός λαός που μάχεται εδώ και μήνες για την απόσυρση του νόμου που καταργεί το δικαίωμα του στη σύνταξη. Αυτόν το δρόμο θέλει να προβάλει και το ΚΚΕ(μ-λ) σε αυτές τις εκλογές, ως μοναδική διέξοδο απέναντι στην βαρβαρότητα που μας υπόσχεται αυτό το σύστημα. Χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να στηριχθεί-δυναμώσει η φωνή των Αγώνων, η φωνή της Αντίστασης και της Οργάνωσης.
Γεωργία Χαραλάμπους
Υποψήφια διδάκτωρ, εργαζόμενη του Πολυτεχνείου Κρήτης
μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
