Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Ένας φάκελος λευκός με γαλάζιες ρίγες, και αυτοκόλλητη ταινία μέσα τοποθετημένα κάθε λίγα χρόνια με συγκίνηση και δάκρυα . . . ένα διπλωμένο χαρτάκι. Κάποιοι λένε ότι γι’ αυτούς ο φάκελος είναι το βασικότερο συστατικό της Δημοκρατίας.
Κάθε τέσσερα χρόνια (ίσως και λιγότερα). Ενσωματώνουμε μέσα στον φάκελο τις ελπίδες και τα όνειρά μας, ασκώντας έτσι νομίζουμε το “Δημοκρατικό μας δικαίωμα”.
Γι’ αυτούς ο λευκός φάκελος εάν μπορούσε θα μας μίλαγε για όλους αυτούς τους καραβανάδες, σοβαροφανείς καθηγητάκους, απλούς πολίτες, εργάτες, φοιτητές, που ζήταγαν την ψήφο από τους ενθουσιώδεις πολίτες.
2009, 2012, 2015 αυτός ο φάκελος γιορτάζει και πάλι. Μια γιορτή της Δημοκρατίας, στην οποία παίρνουν μέρος, οι κάτοχοι του μονόδρομου, οι ατίθασοι του αντιμονόδρομου, αυτοί που τα ξέρουν όλα, αυτοί που υψώνουν το δισκοπότηρο της αναγκαίας εξαθλίωσης “εις το όνομα της αγοράς και του κέρδους”, οι γνώστες των επιθυμιών ολόκληρου του λαού. Ακόμα και φασιστικά – χιτλερικά υπόλοιπα, θα χωρέσουν στον λευκό φάκελο;
Αρχίζω να πιστεύω εγώ ο λευκός φάκελος με τις γαλάζιες ρίγες, ότι είμαι το μέσο αλλαγής. Πάντα με χρησιμοποιούσαν για τον κατευνασμό της αντίδρασης και την ικανοποίηση κάθε ματαιοδοξίας, για το βόλεμα σε μια ασφαλή θεσούλα. Αλλά έχω απορία στο εξής: Γιατί μετά από τόσες και τόσες αποτυχίες συνεχίζουν να ελπίζουν σ’ εμένα;
Γιατί με ενσωματώσανε σ’ ένα σύστημα δημοκρατικό, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μπορώ να προσφέρω είναι μια ολιγαρχία ή το συγκάλυμμα μιας κυβέρνησης, που την ελέγχουν αριθμοί.
Πολλοί θεωρούν πως δεν υπάρχει άλλη λύση, πέρα από τον λευκό φάκελο. Όσο καιρό βρίσκομαι στριμωγμένος μέσα στις κούτες, κάθομαι και σκέπτομαι τρόπους για να τους βοηθήσω. Σκέφτομαι αδέλφια μου φάκελοι ένα αυτοκτονούσαμε μαζικά εμείς, θα σκαρφίζονταν κάτι άλλο; Δεν ξέρω εάν μπορούν. Κάποιες φορές χάνω κάθε ελπίδα, κάποιες άλλες ανακτώ την πίστη μου για την χρησιμότητα του.
Μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να κάνω το δικό μου βήμα, έστω και εάν δεν με ακολουθήσουν τα ψηφοδέλτια. Ήρθε η ώρα να φωνάξω σε αυτούς που με χρησιμοποιούν . . . τέρμα, σταματήστε να με χρησιμοποιείτε όποτε εσείς θέλετε. Το σύνταγμα με ορίζει να ασκώ τον ρόλο μου κάθε τέσσερα χρόνια . . .
. . . Μεταμφιεζόμαστε γιατί φοβόμαστε να μεταμορφωθούμε, γιατί είναι πιο εύκολο να κρύψουμε αυτό που είμαστε αληθινά προκειμένου να γίνουμε κοινωνικά αποδεκτοί . . .