Με ανακοίνωσή της η Ένωση Γιατρών ΕΣΥ ν. Χανίων παίρνει θέση αναφορικά με αυτό που χαρακτηρίζουν ως “άδικη” καταδίκη της παιδιάτρου στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου:
Για όλους εμάς τους Νοσοκομειακούς ιατρούς όσο κι αν φαίνεται παράξενο ο θάνατος κάθε ασθενούς είναι μια προσωπική ήττα.
Ο δε θάνατος ενός μικρού παιδιού είναι μια τελεσίδικη συντριπτική ήττα και μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή.
Όταν συμβεί ένα «λάθος» , ο ιατρός που βρίσκεται τη συγκεκριμένη στιγμή στο σημείο πραγματοποιήσεως του «λάθους» , φορτώνεται το λάθος ολοκλήρου του συστήματος.
Ο άπειρος πχ ιατρός ενός επαρχιακού νοσοκομείου που εφημερεύει χωρίς υποστήριξη από κάποιον έμπειρο, χωρίς υποστήριξη από το ακτινολογικό, που είναι ξενυχτισμένος επί σειρά ημερών λόγω έλλειψης προσωπικού, που δεν έχει αλγόριθμους και οδηγίες για να δράσει και που έχει στην φροντίδα του έναν τεράστιο αριθμό ασθενών ταυτόχρονα, δεν μπορεί να τα επικαλεστεί σαν ελαφρυντικά στο δικαστήριο , παρότι αυτά αποτελούν βασικές δυνητικές αιτίες .
Το νοσοκομείο πάντα απουσιάζει προκλητικά , αντί να υποστηρίζει τον ιατρό του και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Απαιτεί δε από το γιατρό να είναι καθόλα άψογος, τέλεια ιατρικά ενημερωμένος ασχέτως εάν οι αποδοχές του επιτρέπουν απλά να επιβιώνει ,ξεκούραστος κι ας έχει υπερβεί κατά αρκετά 24ωρα το νόμιμο (για να είναι ασφαλής για τους ασθενείς του) χρόνο εργασίας του, σε ένα περιβάλλον που η υποστύλωση , η υποχρηματοδότηση και η έλλειψη υλικών πόρων παραπέμπει καθημερινά σε προκεχωρημενο νοσοκομείο εμπόλεμης ζώνης .
Τα ΜΜΕ; Δυστυχώς είδηση είναι το «ιατρικό σφάλμα» και όχι η θεραπεία του ασθενούς. Έτσι το 1%, το 5% των επιπλοκών μιας παρέμβασης δαιμονοποιούνται, προβάλλονται με αρνητικό τρόπο, με συγγενείς που σπαράζουν μπροστά στις κάμερες ( δικαιολογημένα από πλευράς τους).
Μπορεί η ατυχής εξέλιξη να μην οφείλεται σε σφάλμα του γιατρού, αλλά σε ρίσκο της ίδιας της επέμβασης ή και στον ταλαιπωρημένο οργανισμό του ασθενούς με υποκείμενα νοσήματα, όπως καρδιοπάθειες, σακχαρώδη διαβήτη κλπ.
Διογκώνουν, «δικάζουν» και δημιουργούν ένα απαξιωτικό και αρνητικό κλίμα σε κάθε καταγγελλόμενο ιατρικό λάθος. Αντιμετωπίζουν και στιγματίζουν τον εμπλεκόμενο ιατρό σαν «απατεώνα, τυχάρπαστο, παλιάνθρωπο, εκμεταλλευτή του ανθρώπινου πόνου» ακόμη κι αν δεν έχει ακουστεί ο αντίλογος και παρότι είναι αυτονόητο ότι κανένας ιατρός δεν επιθυμεί το λάθος.
Αυτό το αυτονόητο ότι κανένας μας δεν θέλει να του πεθάνει στα χέρια άρρωστος παραλείπεται πολλές φορές στις δικαστικές αίθουσες ,εκεί που είτε από άγνοια (από ποιο νομομαθή μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να κατανοήσει πλήρως στα στενά χρονικά περιθώρια μιας δίκης τη «μαγική» πολυπλοκότητα αυτού που λέγεται ανθρώπινος οργανισμός και την «επικίνδυνη» ποικιλότητα της ιατρικής πράξης) είτε όμως και από πρόθεση κάποιες φορές καθίστανται δυσδιάκριτα και σκοτεινά τα όρια μεταξύ «ιατρικού σφάλματος» , «ιατρικής επιπλοκής» και «ιατρικής αμέλειας».
Και τολμούμε να πούμε από πρόθεση μια και όλο και συχνότερα γινόμαστε μάρτυρες αχαρακτήριστων δικαστικών αποφάσεων όπως αναμφίβολα είναι η καταδίκη της συναδέλφου Παιδιάτρου για οποιονδήποτε εχέφρονα παρακολούθησε την ψυχοφθόρο ακροαματική διαδικασία, σε μια μικρή πόλη όπως είναι το Ρέθυμνο που κακά τα ψέματα ο καθένας γνωρίζει ποιος είναι ποιος, ποια είναι η πορεία του και ποια η στάση του στη ζωή και στη δουλειά του .
Όποια κι αν είναι η πρόθεση ,από μια λανθασμένη και μαζί φοβική αντίληψη «πρόσκαιρης ικανοποίησης» των συντετριμμένων συγγενών» ( που έχουν αναντίρρητα κάθε δικαίωμα να απαιτούν και να λάβουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ )και κάποιων αιμοδιψών της τηλεδημοκρατίας μας , μέχρι την δυστυχώς πραγματικά αναπτυσσόμενη ιατρονομική βιομηχανία αγωγών για χρηματικές αποζημιώσεις ,είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη που οδηγεί στο πραγματικό ιατρικό σφάλμα της αμυντικής ιατρικής και τελικά αποβαίνει σε βάρος της κοινωνίας και των επόμενων ασθενών μας
Δεν μπορούμε να σιωπήσουμε. Θα είμαστε πάντα στο πλάι κάθε έντιμου μαχόμενου γιατρού του ΕΣΥ όπως είναι η Πελαγία και απέναντι σε οποιονδήποτε τολμά να αμφισβητήσει τον πόλεμο μας και τον πόνο μας ,για κάθε άρρωστο μας που χάνεται.
Στους γονείς του μικρού Διονύση, μια και πολλοί από μας είμαστε γονείς, σκυβουμε το κεφάλι και τους ζητάμε ειλικρινά και ταπεινά συγγνώμη για τη μάχη που δώσαμε αλλά χάσαμε, όμως ο πόνος τους δεν θα απαλύνει με μια άδικη καταδίκη.
Στους εργοδότες μας δε ….μια και χτίσανε τις πολιτικές τους καριέρες διεκδικώντας υποτίθεται τα αυτονόητα που εμείς υπερασπιζόμαστε καθημερινά, αδιάλειπτα και χωρίς εκπτώσεις «αυταπατών» , απευθύνουμε πρόσκληση- πρόκληση να ακούσουμε ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ τη φωνή τους που κραυγαλέα απουσιάζει σε όλη αυτή την περιπέτεια της συναδέλφου, απαιτώντας την άμεση θεσμική θωράκιση του συστήματος «ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ» με τη δημιουργία Ειδικού οργάνου υψηλού κύρους Νομικών και Ιατρών που θα επιλαμβάνεται προδικαστικά σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση.
