Μια φορά και ένα καιρό ο τόπος μας δοκιμάστηκε πολύ.
Πως ξένοι ήρθαν και πατήσανε απρόσκλητοι και με τη βία τα χώματα του. Πως οι ξένοι αυτοί, σαν ξένοι που ήταν νοιάστηκαν για τα δικά τους συμφέροντα και μόνο. Πως για να υπηρετηθούν αυτά τα συμφέροντα έπρεπε ο λαός που κατοικούσε σε αυτόν τον τόπο να λησμονήσει το παρελθόν του και να συμμορφωθεί σε ένα παρών που ούτε το έφτιαξε ούτε το όριζε ο ίδιος. Πως υπήρξαν πολλοί που δέχτηκαν να συμμορφωθούν. Πως υπήρξαν λίγοι, πολύ –πολύ λίγοι, που δεν δέχτηκαν για πολλούς και διάφορους λόγους. Πως υπήρξαν επίσης λίγοι , πολύ – πολύ λίγοι, που την προσαρμογή τους την εξαργύρωσαν με διάφορα οφέλη. Πως ανάμεσα στους δεύτερους και τους τρίτους άνοιξε ένα χάσμα βαθύ που ήταν η αρχή ενός μεγάλου κύκλου αίματος.
(καπετάν Xαράλαμπος Γιανναδάκης)
Πλήρης ημερών έφυγε σήμερα από τη ζωή ο καπετάν Χαράλαμπος Γιανναδάκης. Υπήρξε κορυφαία μορφή της αντίστασης της Κρήτης, συναρχηγός της ομάδας του “Σατανά” και εκ των ολίγων καπεταναίων της Αντίστασης κατά των Αρχών κατοχής, που στην καταγραφή των απομνημονευμάτων του ανέφερε ονόματα χωρίς περιστροφές για τους συνεργάτες “γκεσταμπίτες” των Γερμανών
Ήταν το περίφημο βιβλίο του καπεταν Χαραλαμπου Γιανναδακη «Αναμνησεις από τα περασμενα». Ο καπετάνιος έφυγε σήμερα λίγο πριν τα 100 του χρόνια και η κηδεία του σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες θα γίνει την Κυριακή. Ίσως η νεκρώσιμος ακολουθία στον Άγιο Μηνά και η ταφή στον Κρουσώνα- θα το αποφασίσει η οικογένεια καθώς αναμένεται και ο εγγονός του από το εξωτερικό.
Υπήρξε εκτός των άλλων και ο πατέρας του πνευματικού ανθρώπου του τόπου μας Νίκου Γιανναδάκη, ανανεωτή της Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου που στα χρόνια της χούντας είχε καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση από το στρατοδικείο Αθήνας, ως ιδρυτικό μέλος του “Ρήγα Φεραίου” και εξαιτίας των βασανιστηρίων απεβίωσε πρόωρα.
Αλλά και ο καπετάν- Χαράλαμπος στις αρχές της χουντικής περιόδου ήταν κρατούμενος στο κρατητήριο της ασφάλειας Ηρακλείου .
Ηταν κρατούμενος γιατί κάποιοι προσωπικοί του εχθροί από τα παλιά τον κατέδωσαν ότι στο μετόχι του υπήρχαν όπλα. Δυστυχώς, σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε στο γραφείο του υποδιοικητή ασφάλειας ένας δάσος – οπλοστάσιο εύχρηστα όπλα και πυρομαχικά.
Χαράλαμπος Γιανναδάκης – Οπλαρχηγός – συναρχηγός της ομάδας “Σατανά – Κρουσώνα” – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣH
Του Γεωργίου Ι. Μαργαριτσανάκη, Απόστρατου αξιωματικού χωροφυλακής
Δεν είμαι ίσως ο καταλληλότερος να σκιαγραφήσω την προσωπική διαδρομή ενός ατίθασου Βετεράνου αντάρτη του αναστήματος του καπετάν – Χαραλάμπη με υπερβάλλοντα πατριωτισμό.
Ως γνωστόν, σ’ ολάκερη την Μεγαλόνησο, απ’ ότι γνωρίζω από τρίτους και το περιεχόμενο των δύο εικονογραφημμένων βιβλίων του “Στιγμές” και “Αναμνήσεις από τα παλιά”, έχει ένα σκληροτράχηλο, ασυμβίμβαστο χαρακτήρα, χαλύβδυνο σαν χάρισμα της φύσης. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχικής περιόδου, στο πέρασμά του ως ένοπλός αντάρτης άφησε πίσω του καμμένη γη σαν επισφραγισμό εθνικού καθήκοντος.
Από τότε, προπορευόταν σε αγωνιστικότητα και είχε αποκτήσει άσποντους εχθρούς και φανατικούς φίλους. Δεν έχει αλλοιώσει μέχρι και το βαθύ του γήρας σήμερα τις σχέσεις του με το μπαρούτι και τα σιδηρικά καίτοι θρησκευόμενος. Ευτυχώς για τον ίδιο, μεταπολεμικά παντρεύτηκε την αξιόλογη κυρία Σοφία, να μου επιτραπεί με κεφαλαία σύντροφο που τον συγκρότησε και έτσι ο χρόνος κράτησής του πίσω από τα σίδερα της φυλακής ήταν βραχύς.
Είναι ίσως ο μόνος εκ των καπεταναίων της Αντίστασης κατά των Αρχών κατοχής, που στην καταγραφή των απομνημονευμάτων καταγράφει με ονόματα χωρίς περιστροφές τους συνεργάτες “κεσταμπίτες” των Γερμανών και ουδέποτε έχει προβεί σε διορθωτικό αναμασούλισμα.
Εχει βάψει την μαχαίρα του με αίμα προδοτών της Πατρίδας και είναι τιμή του που δεν αποποιήθηκε τις πράξεις του για κείνη την εποχή, και ασφαλώς προβλημάτισε επίδοξους συνεργάτες των Γερμανικών Αρχών.
Τα βιβλία του αποτελούν κειμήλια για τις επόμενες γενιές.
Κάποιοι, κάποτε, θα προτρέψουν για άντληση πατριωτισμού, για μια εποχή με ανύπαρκτες, ένοπλες δυνάμεις τακτικού στρατού.
Οι ολίγοι του Λεωνίδα του αναστήματος του καπετάν – Χαραλάμπη δαφνοστεφάνωσαν επάξια την Ελλάδα μας, καίτοι μετέπειτα η Πολιτεία καίτοι το μέλλον τους έχει πετάξει στις χωματερές.
Οι εναπομείναντες αγωνιστές της Ανστίστασης με τις όποιες πικρίες τους προσφέρονται στα ανήμπορά τους χρόνια να γίνουν δωρητές σώματος για τον συνάνθρωπο και ψυχή ασπίδας για την Πατρίδα.
Ενημερωτικά καταγράφω ότι αυτός ο γενναίος της Αντίστασης, είναι ο πατέρας του πνευματικού, αξιόλογου του τόπου μας Νίκου Γιανναδάκη ανανεωτή της Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου που στα χρόνια της χούντας είχε καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση από το στρατοδικείο Αθήνας, ως ιδρυτικό μέλος του “Ρήγα Φεραίου” και εξαιτίας των βασανιστηρίων απεβίωσε πρόωρα.
Τα ιδίοις όμασι.
Ο καπετάν – Χαράλαμπος στις αρχές της χουντικής περιόδου ήταν κρατούμενος στο κρατητήριο της ασφάλειας Ηρακλείου και ο καταγράφων το παρόν ενεργό όργανο της υπηρεσίας αυτής, αλλά υπ’ ατμό …..
Μια εποχή που τα λύματα της χουντικής επικράτησης αντέγραφαν ναζιστικές μεθόδους με υποστηρικτές αλήτες της “χρυσής αυγής” χωρίς μάσκες, αναμφίβολα αμαυρώνοντας την ιστορία της Δημοκρατικής Ελλάδας ιδιαίτερα του αδούλωτου Κρητικού λαού.
Μια εποχή εσωτερικής μετανάστευσης των δημοκρατικών αστυνομικών οργάνων με αυστηρές εντολές απόταξης.
Ηταν κρατούμενος γιατί κάποιοι προσωπικοί του εχθροί από τα παλιά και ομοϊδεάτες, των κατάπτυστων κρατούντων, τον κατέδωσαν ότι στο μετόχι του υπήρχαν όπλα. Δυστυχώς, σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκε στο γραφείο του υποδιοικητή ασφάλειας ένας δάσος – οπλοστάσιο εύχρηστα όπλα και πυρομαχικά. Από τους προσκείμενους προς τους “σωτήρες του Εθνους” “συναδέλφους” διέρευσε η πληροφορία ότι τις επόμενες ώρες θα ερευνούσαν και το σπίτι του.
Η αυτοπροβολή δεν είναι του χαρακτήρα μου, ουδέποτε όμως απέκρυψα την πολιτική ταυτότητα και την Αυγενικιανή καταγωγή μου και το υπέρτατο δημοκρατικό χρέος, το test ήταν το θετικό. Πλησίασα με τον τρόπο μου τα κάγκελα του κρατητηρίου καίτοι το “πανδοχείο” είχε και άλλους “φιλοξενούμενους”, τον παρότρυνα να μου εμπιστευθεί σαν γνώριμός του τον τόπο απόκρυψης των όπλων και πήρα την επιδιωκόμενη “έγκρισή” του. Το ίδιο βράδυ επιστράτευσα τα Αυγενικιανά παλικάρια Ιωάννη και Μιχαήλ Γ. Τσικανδυλάκη και με το ταξί του δεύτερου τα όπλα παρελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο δικό μου σπίτι, με ορατό κίνδυνο σύλληψης γιατί το σπίτι του καπετάν – Χαραλάμπη λόγω του γιού του Νίκου ήταν υπο παρακολούθηση.
Με την σειρά μου και με την βοήθεια της συζύγου μου άνοιξα δυο τεχνητά σκαλοπάτια, απέκρυψα τα όπλα, και μετά την μεταπολίτευση απεδόθησαν στον καπετάν – Χαραλάμπη. Την ενέργειά μου αυτή την καταγράφη στο δεύτερο βιβλίο του ως πατριωτική πράξη.
Στο διαταύτα και για την ταμπακέρα.
Ο μπαρουτοκαμπισμένος καπετάν – Χαραλάμπης βρέθηκε στο δόκανο της ασφάλειας για τιμητικούς, πατριωτικούς λόγους και κατά την εκεί κράτησή του δεν “χάιδεψε τα αυτιά” κανενός των κρατούντων και απ’ ότι γνωρίζω, απέρριψε μ’ ένα μεγάλο “ΟΧΙ” ασφυκτική πρόταση συνεργασίας από τον τότε διοικητή ασφάλειας Ιωάννη Καπετανάκη. Με αντάλλαγμα την προσωπική του ελευθερία, δείχνοντας ένα ανδρειωμένο παλικάρι κρητικής λεβεντιάς.
Εκκληση Νομαρχία – φορείς
“Να ευθυγραμμιστούν στο επιβαλλόμενο ύψος της αποστολής τους”. Για ένα προσκλητήριο μετά συν, αντάξιο για αγωνιστές της Αντίστασης.