Για τρίτη ημέρα σήμερα το αεροδρόμιο Χανίων υποδέχτηκε επισκέπτες από άλλες χώρες, όμως σα από κάποιο μαγικό, μετά την εμφάνισή τους στο αεροδρόμιο, φαίνεται ότι ουδείς τους βλέπει πουθενά.

Τα καταστήματα είναι ανοιχτά, τα τραπεζοκαθίσματα απλωμένα παντού (κυριολεκτικά…) όμως δεν υπάρχει ουδείς να κάτσει. Μιλάμε ειδικά για τα καταστήματα που βασίζονται στους τουρίστες για να κάνουν τζίρο.

Το ίδιο και τα εμπορικά καταστήματα που πουλάνε ρούχα και λογής – λογής σουβενίρ στο Παλιό Λιμάνι αλλά και σε τουριστικές περιοχές όπως ο Πλατανιάς. Δεν κυκλοφορεί ψυχή.

Αυτοί που έχουν έλθει βεβαίως είναι σταγόνα στον ωκεανό λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της τουριστικής οικονομίας του τόπου. Πού να πρωτοπάνε και ποιο μέρος να πρωτογεμίσουν.

Και είναι βεβαίως και το άλλο που ουδείς φαίνεται να μιλά γι’ αυτό. Σημασία δεν έχει απλά πόσοι τουρίστες θα έλθουν, αλλά και τι χρήματα θα κουβαλάνε στις τσέπες τους. Γιατί η δική μας υποψία είναι ότι όσοι έλθουν θα είναι εξαιρετικά φειδωλοί για το πού και αν θα ξοδέψουν χρήματα.

Άλλωστε, έχοντας ως νομός επενδύσει στον μαζικό τουρισμό, γνωρίζαμε εξαρχής ότι τα πορτοφόλια των τουριστών που έρχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι φορτωμένα. Ε, τώρα είναι εν πολλοίς άδεια.

Δε λέμε ότι δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν διακοπες οι άνθρωποι, τα γεγονότα περιγράφουμε.

Τώρα, υπάρχουν κάποιοι στα Χανιά που χαίρονται με την εικόνα μίας άδειας πόλης. Και είναι γεγονός ότι η παλιά πόλη για πρώτη φορά μετά από δεν ξέρουμε κι εμείς πόσα χρόνια έτσι άδεια που είναι από κόσμο, μοιάζει και πιο όμορφη.

Όμως οι συνέπειες θα είναι τραγικές.

Γιατί δεν είναι μόνο τα “τουριστικά” καταστήματα που θα υποφέρουν, όλοι μας θα υποφέρουμε. Είναι οι θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν να χαθούν, είναι οι αγρότες και οι ψαράδες που δε βρίσκουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους αφού οι ανάγκες σε ταβέρνες και ξενοδοχεία έχουν μειωθεί πάρα πολύ, είναι τα εμπορικά καταστήματα που με λιγότερο χρήμα να κυκλοφορεί δε μπορούν να κάνουν τζίρο, γιατί όταν δεν έχεις χρήμα στην τσέπη σου κόβεις από αυτά που θεωρείς πολυτέλεια, όπως το να αγοράσεις καινούργια ρούχα. Και όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη και οι υποχρεώσεις τρέχουν – γιατί κράτος και τράπεζες συνεχίζουν να απαιτούν – κόβεις και πολλά από τα αναγκαία. Κόβεις από γιατρούς, κόβεις από φάρμακα, κόβεις απ’ όπου μπορείς.

Και όταν δεν υπάρχουν χρήματα θα μειώνονται και τα έσοδα που έχει το κράτος, τοπικά και κεντρικά. Που σημαίνει λιγότερα έργα, περισσότερες λακούβες στους δρόμους, περισσότερη διαφθορά, περισσότερη κακομοιριά για όλους μας. Ακόμη και για τους πλούσιους και βολεμένους.

Ας μην το πέρνουμε λοιπόν ελαφρά γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Η μετάβαση σε ένα άλλο μοντέλο οικονομικής λειτουργίας και ανάπτυξης είναι αναγκαίο, όμως η μετάβαση πρέπει να γίνει σταδιακά και με τρόπο που θα διασφαλίζει τόσο τις θέσεις εργασίας όσο και τα εισοδήματα των πολιτών.

Το έργο των πολιτικών σε μία τέτοια συγκυρία είναι κρίσιμο. Μετριούνται όλοι με την ιστορία και καλούνται να καταγράψουν το ανάστημά τους.

Όλοι μας μετριόμαστε και καλούμαστε, πρώτα κι αρχικά να δούμε με ευρύτητα αντίληψης την πραγματικότητα όπως είναι. Καλούμαστε πρώτα να διαφυλάξουμε τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως αν τον “γουστάρουμε”.