Η Χίλαρι Κλίντον χαιρετά το πλήθος σε μια από τις προεκλογικές τις ομιλίες. Το κοινό όμως δεν ενδιαφέρεται να την κοιτάξει, να τις σφίξει το χέρι ή να την ακούσει θέλει να έχει μια selfie μαζί της.
Ο πρωταγωνιστής αλλάζει θέση και στο προσκήνιο της εικόνας δεν βρίσκεται πλέον ο πολιτικός αλλά ο κάτοχος του κινητού που βγάζει φωτογραφία τον εαυτό του με φόντο τον πολιτικό.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για την αυταρέσκεια μιας ολόκληρης γενιάς – η μήπως για τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής;
Μήπως όμως αντί να βιαστούμε να κρίνουμε το κοινό θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε για την πολιτική ασημαντότητα του πολιτικού ο οποίος έχει την ίδια μεταχείριση με τον πρωταγωνιστή μιας σαπουνόπερας;
Η Χίλαρι Κλίντον είναι καλή για φόντο, όχι για πρόεδρος των ΗΠΑ.
