Η χώρα του Νείλου αυτή την εποχή, περνά μια δύσκολη περίοδο. Ψάχνει να βρει μια ταυτότητα και προσπαθεί να χαράξει μια πορεία προς το αύριο.
Μια χώρα 76 εκατομμυρίων κατοίκων με το 86% περίπου απ’ αυτούς αναλφάβητους, με ελάχιστη μεσαία τάξη και το 6% να ευημερεί, ενώ οι υπόλοιποι να ζουν στην φτώχεια. Μια πλούσια χώρα, χάρης τον Νείλο, το υπέδαφός της και την βιομηχανία του τουρισμού, με το λαό της όμως να υποφέρει και αιτία οι δικτάτορες που ως τώρα την κυβερνούσαν.
Η μετά Μουμπάρακ εποχή θα είναι μία δύσκολη εποχή. Η πολιτική της «Ανοιχτής Πύλης» των Σαντάτ και Μουμπάρακ που ήθελαν να μεταβάλουν το Ισλάμ σε πολιτική θρησκεία αλλά απόλυτα υποταγμένης στο κράτος, τείνει να εξαλείφεται. Αυτή η πολιτική, η αντίθετη με αυτή του Νάσερ, ο οποίος δεν ήθελε να δώσει καμιά ισχύ στις ισλαμικές ομάδες, έδωσε την αφορμή να μπουν τα θεμέλια για το μέλλον των οργανώσεων Αδελφών Μουσουλμάνων και Σαλαφιτών και σήμερα να έχουν τον πρώτο λόγο στις εκλογές με το 61,36% των ψήφων. Αυτό το αποτέλεσμα άρχισε να φοβίζει τους στρατηγούς γιατί τα δύο αυτά κόμματα είναι τα πιο φανατικά, ισλαμικά. Το ένα μάλιστα από τα Σαλαφίτικα, το Οικοδόμησης και Ανάπτυξης, παλιά ήταν η τρομοκρατική ομάδα Γκαμίγια Ισλαμίγια. Και τα δύο έχουν δηλώσει εχθροί του Ισραήλ και του Σιμιασμού και αν συνεχίσουν αυτή την πολιτική κινδυνεύει η ειρήνη στην περιοχή.
Ο Σαντάτ είχε φυλακίσει πολλούς απ’ αυτούς. Ο Μουμπάρακ επίσης δεν τους έβλεπε με καλό μάτι και δεν τους είχε πολύ ελευθερία κινήσεων, αν και απελευθέρωσε αρκετούς απ’ αυτούς από τις φυλακές. Άφησε επίσης αρκετούς να ανέβουν σε κυβερνητικές θέσεις μικρής επιρροής. Γενικά όμως ήταν σε διαρκεί ρήξη με πολλές από τις αδελφότητες γιατί κάθε που οι δύο ηγέτες προσέγγιζαν την Δύση και ήθελαν ειρήνη με το Ισραήλ, εκείνες για να δείξουν την αντίθεσή τους, στρέφονταν κατά των χριστιανών ταυτίζοντάς τους με τους Δυτικούς Σταυροφόρους (αλ – Σαλιμπίγια). Στους υπόδουλούς τους δηλαδή, γιατί οι κόπτες Χριστιανοί της Αιγύπτου που αριθμούν περίπου τα 18 εκατομμύρια, είναι οι γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Αιγυπτίων. Δεν είναι Άραβες, αλλά αυτοί που υπήρχαν όταν την χώρα τους κατάλαβαν οι Άραβες (638μ.Χ.).
Έτσι γίνονται δέκτες οργής και μίσους από τους φανατικούς Μουσουλμάνους, όχι γιατί τους ενοχλούν οι χριστιανοί, αλλά γιατί δεν είναι σαν αυτούς. Όταν άρχισαν οι εξεγέρσεις στην πλατεία Ταχρίρ κάποια μέρα έσπασαν το Μουσείο του Καΐρου, όπου εκτίθενται 120.000 αρχαιότητες, το σύλησαν προξενώντας επίσης διάφορες καταστροφές και αυτό γιατί δεν τα θεωρούν δικά τους, κληρονομιά τους, γιατί αυτοί είναι Άραβες.
Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέϊ (επικεφαλής της Διεθνούς Υπηρ. Ατομ. Ενέργειας) αποσύρθηκε από την κούρσα των εκλογών γιατί κατάλαβε πόσο θολό είναι το τοπίο. Ο λαός ως τώρα πήγαινε να «ψηφίσει» με γνωστό το αποτέλεσμα. Έτσι και τώρα με καχυποψία πήγε και ψήφισε ένα κόμμα που τους θύμιζε την θρησκεία τους, για να έχουν καθαρή την συνείδησή τους, αν και την μοίρα τους την θεωρούν προγεγραμμένη, δεν περιμένουν καλυτέρευση.
Το θέμα είναι τώρα τί θα κάνουν οι στρατιωτικοί, θα δεχτούν πιέσεις από τη Δύση να μην παραδώσουν το κράτος σε φανατικούς; Τι είδους «δημοκρατία» θα επιλέξουν; Τα ισλαμικά κράτη έχουν αποδείξει ως τώρα ότι απεχθάνονται την κοσμικότητα, τις δυτικές αξίες και τον ατομισμό. Προσπαθούν να ταυτίσουν την θρησκεία με την εθνική ταυτότητα και γι’ αυτό ακολουθούν συντηρητικές πολιτικές (εκτός από την οικονομία).
Εύχομαι να καλλιεργήσουν την δημοκρατία και να γίνει από την Αίγυπτο η αρχή. Από την πλευρά της χώρας μας, ουδείς από τους τιποτένιους πολιτικούς μας δεν νοιάστηκε να διατηρήσει μια επικοινωνία με το στρατιωτικό μεταβατικό συμβούλιο. Ήδη αμφισβητούν το Καστελόριζο για την ΑΟΖ κάνοντας τα χατίρια της Τουρκίας, παρότι ότι οι Αιγύπτιοι αγαπούν τους Έλληνες. Ξεχάσανε οι πολιτικοί ότι εκεί έχουμε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μας. Επίσης ένα Πατριαρχείο με ότι αυτό συνεπάγεται σε περίπτωση ενός θρησκευτικού ξεσηκωμού εναντίον όλων των χριστιανών, στην χειρότερη περίπτωση.
Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής