Την ώρα που τα περισσότερα “στόματα” της Δύσης έχουν αρχίσει να κλείνουν σχετικά με το θέμα της Παλαιστίνης, την ώρα που οι βομβαρδισμοί, οι θάνατοι και οι εκτοπισμοί στη Γάζα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, την ώρα που τα ΜΜΕ “κατεβάζουν” το μεσανατολικό πιο χαμηλά στην “ατζέντα” τους, κάποιοι καλλιτέχνες επιλέγουν να σταθούν στην σωστή πλευρά της “ιστορίας” και να πάρουν θέση από το δημόσιο “Βήμα” τους.
Το βράδυ της Δευτέρας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γέμισε ασφυκτικά το θέατρο του Λυκαβηττού στα πλαίσια των Rockwave Nights (σε παραγωγή X Lalala & Roll Out Vision Services) και μεταξύ άλλων, πήρε θέση για το ζήτημα της εισβολής στην Κύπρο, βρίσκοντας παράλληλες συνδέσεις με το παλαιστινιακό.
Ενθυμούμενος τα δικά του παιδικά χρόνια, και συνδέοντας το τότε με το σήμερα, είπε χαρακτηριστικά, εν μέσω αποθέωσης:
“Στις 15 και στις 20 Ιουλίου φέτος κλείνουν 50 χρόνια από το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αντίστοιχα. Ήμουν σχεδόν πέντε χρονών όταν συνέβησαν όλα αυτά. Οι πρώτες μου μνήμες είναι μνήμες πολέμου, οι πρώτες καθαρές έντονες αναμνήσεις μου είναι να μας κρύβει ο πατέρας μου κάτω από το τραπέζι την ώρα του βομβαρδισμού, ενώ την ίδια ώρα η μητέρα μου ήταν αιχμάλωτη των Ελλαδιτών χουντικών αξιωματικών, κι ύστερα μεγάλωσα σε ένα μεταπολεμικό τοπίο με νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, σε κάθε οικογένεια, περιμένοντας να χαθεί και το υπόλοιπο νησί κι εμείς μαζί του.
Πενήντα χρόνια είναι πολύς καιρός, θα πίστευε κανείς πως η ανθρωπότητα θα είχε εξελιχθεί κάπως, ότι θα είχαμε βρει άλλους τρόπους συνεννόησης μεταξύ των λαών και των ανθρώπων κι όμως όχι, σήμερα μόλις 500 χιλιόμετρα από τις ακτές της Κύπρου, στην Παλαιστίνη, βρέφη, γυναίκες, αθώοι άνθρωποι, πεθαίνουν φριχτούς θανάτους, πόλεις ισοπεδώνονται, χιλιάδες προσφυγοποιούνται στον ίδιο τους τον τόπο.
Πεντάχρονα παιδιά θα έχουν κι αυτά σαν πρώτη τους μνήμη τον πόλεμο, θα μεγαλώσουν μέσα στον φόβο και στο μίσος, βορά στο στόμα του φανατισμού και της θρησκοληψίας, ορφανά, ακρωτηριασμένα, αδικημένα, σε έναν τόπο ρημαγμένο. Πενήντα χρόνια μετά, τίποτα δεν καταφέραμε. Τρεις μέρες μετά την πρώτη τουρκική εισβολή, δηλαδή στις 23 Ιουλίου του ’74, η χούντα των Αθηνών έπεσε. Δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, όπως νομίζουν πολλοί, την έριξε η προδοσία της, ο φασισμός της, η σκατοψυχιά και η βλακεία της. Την έριξε ο επεκτατισμός και η απάνθρωπη επεκτατικότητα του τουρκικού στρατού και του τουρκικού Κράτους.
Την έριξε η αγριότητα των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων εθνικιστών. Την έριξε το αίμα μας. Η θυσία της Κύπρου. Και ενώ η Ελλάδα δικαίως πανηγύριζε τη Μεταπολίτευση, εμείς, με τους νεκρούς μας άταφους, το ξέραμε πως ήμασταν μόνοι. Και δεύτερη εισβολή ερχόταν σε λίγες μέρες”.
Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης “βρέθηκε” με την ιστορική του μπάντα 24 χρόνια μετά τις πρώτες τους κοινές εμφανίσεις και την ηχογράφηση του live album “ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ” (Σταύρος Λάντσιας: πλήκτρα, Μιλτιάδης Παπαστάμου: ηλεκτρικό βιολί, Γιώτης Κιουρτσόγλου: ηλεκτρικό μπάσο, Μιχάλης Καπηλίδης: τύμπανα, Αλκίνοος Ιωαννίδης: ηλεκτρική κιθάρα, φωνή).
“Είναι πάντοτε ωραίο να επιστρέφεις”, όπως είπε και ο ίδιος ο Αλκίνοος προς το τέλος της συναυλίας, που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες, με τραγούδια από όλο το φάσμα της σπουδαίας καριέρας του. Με μεγάλη χαρά είδαμε επίσης νέα παιδιά να ξέρουν απ’ έξω σχεδόν όλα τα τραγούδια του, κόσμο με τα μικρά παιδιά τους στα χέρια, ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, όλους μπλεγμένους σε ένα πολύχρωμο κουβάρι από αυτά που πραγματικά χαίρεσαι να γίνεσαι μέρος τους, σχεδόν λυτρωτικά